Sels pakt strafschop, invallers Anderlecht scoren: met de groeten van Hein

Hein Vanhaezebrouck is een grote barbecue-fan - de man houdt van het grotere stuk vlees.

Wel, het moet zijn dat Lukasz Teodorczyk Hein eens in zijn tuin uitgenodigd heeft voor een Pools eetfestijn. Hoe valt het anders te verklaren dat de spits mag blíjven klungelen voorin?

Je moet het Teo wel nageven: ondanks zijn dramatische seizoensstart zal hij elk jaaroverzicht halen. Dat deed hij door stomweg vanop minder dan één meter over een leeg doel te knallen.

Gelukkig wacht Teodorczyk straks een schorsing na zijn natrap tegen Genk. Ander en beter.

Mocht er een trofee bestaan voor 'Misser van het Jaar', hij kon nu al uitgereikt - proficiat, Lukasz!

Het was met dat geklungel in het achterhoofd dat Henry Onyekuru - vorig jaar naar verluidt ook een scherpschutter - op slag van rust besloot om de volledig vrijstaande Teodorczyk te negeren. In plaats van breed te leggen op zijn ploegmaat ging hij, oog in oog met Bostyn, zelf zijn kans. Dom.

Het waren slechts opflakkeringen in een voorts hoogst matige eerste helft van Anderlecht. Het nieuwe is er stilaan vanaf. Ook bij de supporters. Het gejoel vanop de tribunes komt stukje bij beetje terug.Meteen na zijn aanstelling vroeg Hein de fans om geen spelers individueel te viseren. Dat doen ze niet meer - nu fluiten ze iedereen uit. 

De achterban heeft geluisterd, nu de spelers nog. Men zou eens negentig minuten lang een camera op Vanhaezebrouck moeten plaatsen. Voortdurend stond hij te foeteren. Met de armen te zwaaien. Zijn assistenten uit te leggen wat de spelers, als die weer eens met de bal over de lijn liepen, wel hadden moeten doen.

Er was onbegrip, quoi, zeker toen Teodorczyk nog eens onbegrijpelijk weigerde te scoren na mistasten van Bostyn. Anderlecht speelt klaarblijkelijk met warme ballen - voor aanvallers en voor bezoekende keepers.

Hein gebaarde naar de eretribune: 'Ik kan ze er toch niet zelf intrappen?' Misschien is dat nog een idee. Wat Anderlecht eveneens zorgen moet baren, waren de trillende benen bij de verdedigers gisteren. Kara speelde zijn slechtste match in maanden - in die driemansdefensie voelt de Senegalees zich minder op zijn gemak -, terwijl Sa en Deschacht zijn wat ze zijn. U begrijpt het wel.

Zulte Waregem weigerde te profiteren. Zelfs niet vanop de stip - Kaya besloot te slap op Sels, die de voorkeur had gekregen op Boeckx. Een omhaal van Olayinka verdiende dan weer beter. 

Een goeie coach herken je naar verluidt aan zijn wissels. Als dat klopt, is Vanhaezebrouck een goeie trainer. Wie eruit moest, was niet moeilijk te bepalen - exit Teo en Stanciu, de treurwilgen van de avond. Enter Gerkens en Harbaoui. Jongens van wie je weet dat ze wel het doel weten staan. 

Al snel bewezen ze dat ook. Gerkens brak de ban met een slimme deviatie (1-0), Harbaoui zorgde voor zekerheid met de 2-0. Op adrenaline - zijn woede-uitbarsting was logisch, gezien de weinige speeltijd die de Tunesiër de laatste tijd kreeg, het gepruts van Teo in het achterhoofd. 

Een Zulte Waregem uit vorm - 0 op 12 inmiddels, zeg - had zijn goeie momenten, maar finaal was het een flauw Anderlecht dat de zege verdiende. En dat met tien. (Het nummer 91 tellen we niet mee.) En toch: het mag voetballend heus wat meer zijn, hoor. Of het wordt zo saai dat de regisseur effectief alleen nog maar op een gezette man langs de zijlijn moet focussen. Animatie troef. Het zou al helpen, mochten de pseudovedetten eens 'rust' krijgen van de enige echte vedette.