En in Vlaanderen blijkt Limburg het op dat vlak het moeilijkst te hebben. Erger nog, het ziet er niet naar uit dat de situatie snel zal verbeteren. Amper twee procent van de bedrijven verwacht dat het aanwerven straks makkelijker zal gaan. De rest ziet geen verbetering, 42 procent vreest zelfs dat het enkel maar erger zal worden. Dat blijkt uit de enquête die Unizo Limburg en VKW Limburg bij 500 kleine en grote Limburgse bedrijven organiseerden. Genoeg cijfers om te stellen dat de Limburgse arbeidsmarkt een hel dreigt te worden. “Dat wordt een rem op de groei van onze economie”, zo valt te horen bij de twee werkgeversorganisaties.

Hoe valt dat te rijmen met de 28.830 werklozen die Limburg eind september nog telde? Een dergelijke vijver moet toch groot genoeg zijn om in te vissen? Dat een deel van onze werklozen nog moeilijk in te passen valt in onze arbeidsmarkt, dat zal wel kloppen. Al zijn er organisaties mee bezig om ook deze groep van hardnekkige werklozen intensief te begeleiden, het blijft een hele opgave. En ja, er is nog werk aan de winkel om ons onderwijs beter af te stemmen op de nieuwe jobs die zich aanbieden. Ook daar wordt aan geschaafd. Met plezier stellen we vast dat de ondernemers niet meer alleen naar het hoge aantal werklozen wijzen, maar ook de hand in eigen boezem steken. Dat kan het debat alleen maar ten goede komen.

Maar de uitdaging is veel groter dan dat. Limburg was goed dertig jaar geleden een jonge provincie, met relatief meer jonge mensen. Die gaan binnenkort allemaal op pensioen. Limburg gaat de vergrijzing straks als een boemerang terug in het gezicht krijgen. De Limburgse bevolking zal aan een hoger tempo dan elders verouderen. En dat schept nieuwe uitdagingen, niet alleen voor de bedrijven, maar zeker en vast in de zorgsector. Dat VKW en Unizo Limburg pleiten voor een diepgaand debat met open vizier over de hervorming van het arbeidsrecht, daar kunnen wij in meegaan. Maar dat zal niet kunnen zonder het bredere plaatje te zien. Want als we een antwoord willen bieden op de stijgende noden in de zorgsector, dan zullen we daar niet enkel voor meer professionalisering, maar ook voor betere lonen moeten zorgen. Want wat daar betaald wordt, is een schande voor een welvaartsstaat als de onze.