Kris Peeters: "Als ik Charles Michel zie, denk ik soms: Ik had daar kunnen staan"

Minister van Werk en Economie, vicepremier en voormalig minister-president: Kris Peeters (CD&V) is al jarenlang niet weg te denken van het politieke toneel. In "Die Huis" zit hij 24 uur zonder dossiers, kabinet of gsm en praat hij met maker Eric Goens over zijn politieke carrière, de nacht dat hij geen premier werd, de enorme steun die hij van zijn vrouw krijgt en zijn immense schrik voor dementie.

Video: Kris Peeters blikt terug op zijn politieke carrière: "Veel geluk gehad"

Het moeilijkste moment uit de politieke carrière van Kris Peeters? "De nacht van 3 op 4 september 2014", antwoordt hij zonder aarzelen. Ofwel: de nacht dat Charles Michel (MR) premier werd en hij niet. Die keuze hing onlosmakelijk samen met wie er Europees Commissaris werd: Didier Reynders (MR) of Marianne Thyssen (CD&V). "Het meest snijdende waren de stiltes. Op een bepaald moment keek iedereen naar mij. Mocht ik toen "Didier Reynders" gezegd hebben, schat ik dat ik premier geweest zou zijn. Maar ik vond dat Marianne daar recht op had. Het was een verschrikkelijk persoonlijke keuze met verschrikkelijke gevolgen."

De vreselijkste dag en nacht van zijn politieke bestaan noemt hij het. "Als ik Charles zie, bekruipt mij soms de gedachte: ik had daar ook kunnen staan. In een carrière is dat once in a lifetime: de kans dat we daar nog eens zitten, zal zich mogelijk niet meer voordoen." 

Hij voelde zich toen vooral heel alleen: "De val is vrij diep. Als je dat vele jaren gewoon bent, is dat terug even met de twee voeten op de grond. Ik moest ook ineens alles afgeven: ik werd formateur, maar wel één zonder bureau."

Steun krijgt hij eerst en vooral van zijn vrouw. "We hebben samen al heel wat watertjes doorzwommen. Nu nog: zo'n verhuis naar Antwerpen is niet evident, niet iedereen zou dat doen." Peeters beseft dat hij veel vraagt van zijn vrouw. "Ik zou niet graag de indruk geven dat zij meer moet opgeven dat ik. Of - om het omgekeerd te zeggen - dat ik niet hetzelfde zou doen mocht ik de mogelijkheid hebben."

Zelf heeft hij een enorme schrik voor dementie. "Ik heb mijn moeder zien dement worden. Dat is verschrikkelijk. Godzijdank herkende ze ons nog, maar ze sloeg alles door elkaar. Ik hoop dat ik mag sterven aan een hartaanval. Het verlies van je ouders drukt je nog meer op het feit dat je er nu alleen voor staat. Mijn looptocht eindigt altijd in de straat waar mijn ouders begraven liggen: dan ga ik altijd even dag zeggen."