Ontdek hier de 5 opvallendste strips van de week

Harmony 3: Ago (★★★☆☆)

De reeks Harmony wil maar niet van de grond komen, en dat is wat onterecht. Het gegeven is nochtans niet nieuw: Harmony is een tienermeisje met bovennatuurlijke krachten dat zich weet te bevrijden uit handen van een militaire organisatie. Mja. Het eerste deel gaf mondjesmaat prijs wie Harmony is en waar ze toe in staat was. In het tweede deel keert ze nagenoeg vrijwillig terug naar haar ontvoerders om bevriende soortgenoten te beschermen. In dit derde deel ontsnappen de kinderen uit hun gevangenschap, om hun strafste tegenstanders te ontmoeten. De intriges stapelen zich op.

Opnieuw: het gegeven van kinderen met bovennatuurlijke gaven die door overheden en militaire instanties worden opgejaagd, is allesbehalve nieuw. Maar Mathieu Reynès (Alter Ego) staat zijn mannetje als scenarist en tekenaar. Ook al is dit een reeks die vooral op een publiek van jongvolwassenen mikt, de Fransman schuwt de psychologie van zijn hoofdrolspelers niet. Hij zadelt ze op met trauma’s, verwart ze en hult hen stuk voor stuk in een waas van geheimzinnigheid. 

Die aanpak werkt en maakt het ook voor volwassenen aangenaam. Mochten er gaandeweg al clichés opduiken, dan heeft hij de ideale camouflage letterlijk binnen handbereik: zijn tekenstijl. Jachtig, wervelend en realistisch. Hij is zowel goed in rustige scènes als de pure actiescènes. Bij die laatste opent hij de poorten van de hel met knappe camerastandpunten en elementen die zowel afkomstig zijn uit de Amerikaanse superheldencomics als de Japanse manga. 

Harmony (gebaseerd op Taylor Momsen, actrice en zangeres van The Pretty Reckless) heeft overigens niet voor niets manga-ogen als schoteltjes zo groot. Keynes gaf al eerder toe dat hij inspiratie haalde uit Stephen Kings Carrie, maar evenzeer uit de manga-klassieker Akira van Katsuhiro Otomo. Vooral in dit laatste deel komt dat tot uiting. Een erg onderhoudende reeks die beslist een groter publiek mag verwerven.

Uit bij Dupuis, 56 pagina’s.

De Ridder 1: Kruistocht in lederhosen (★★☆☆☆)

Een ridder die zijn harnas bij het baden uitspeelt en het in handen ziet komen van een ijzerhandelaar. Een ridder in harnas die zegt een echte man te zijn, maar niet kan afwassen vanwege de roest. Of nog eentje: een ridder in harnas die niet bevreesd is van de wapens van zijn vijanden, tot hij de magneet ontdekt.

Hm, bijster origineel is het allemaal niet in De Ridder. Grappig al helemaal niet. Vlaming Frodo De Decker toonde al eerder met het woordloze Otto dat hij beschikt over een frisse, schijnbaar eenvoudige en aangename tekenstijl. Maar terwijl Otto een onderhoudende strip was, moet hij dringend iets doen aan de grappen, pointes en opbouw in dit eerste deeltje van wat een reeks moet worden.

Maar kijk, gaandeweg het album weet hij steeds vaker een grimas te ontlokken, maar dan enkel wanneer hij durft te kiezen voor het erg absurde en moderne elementen aan zijn gags toevoegt. Zoals wanneer De Ridder een Zwitser als tegenstander heeft die een enorm Zwitsers zakmes bovenhaalt. Of wanneer hij in een jurk van Belle kruipt om het Beest te overtuigen om van zijn bubbelbad gebruik te maken, het kasteel van My Little Pony angstvallig vermijdt, zich transformeert in Stomp (uit Baard en Kale), kritiek uit op Sigur Rós of tegenover Darth Vader, David (de kabouter van Rien Poortvliet), Teigetje of de gelaarsde kat in -slik- Crocs staat.

Maar die grappen zijn goed voor amper de helft van dit boek, dus moet je als auteur kritisch genoeg durven zijn en je afvragen of dit al wel een uitgave waard was. En ook: of dat je op langere termijn niet meer hebt aan een kritische redactie (die ook de taalfouten aanpakt).

Uit bij Syndikaat, 48 pagina’s.

Deepwater Prison (★★★☆☆)

Films als Escape from Alcatraz en The Great Escape, of tv-series als Prison Break waarbij quasi-onmogelijke ontsnappingen uit streng bewaakte gevangenissen centraal staan, hebben altijd al tot de verbeelding gesproken. Maar hoe ontspint zich zo'n ontsnappingsverhaal wanneer het een hoogtechnologische gevangenis betreft op een diepte van 900 meter?

Deepwater Prison start in 2027 met een explosie van het boorplatform ‘Constellation’ in de Atlantische Oceaan, waarmee de link met de titelreeks snel gemaakt is: Deepwater Horizon is de naam van het boorplatform dat in 2010 verantwoordelijk was voor de olieramp in de Golf van Mexico.

De explosie vindt plaats in de buurt van de onderwatergevangenis, waar ’s werelds gevaarlijkste criminelen hun tijd uitzitten naast, onder meer, een legerofficier die ooit een onmenselijk bevel weigerde uit te voeren. Zij worden de spil in een verhaal waarin een ultieme ontsnappingspoging wordt gelinkt aan een overheidsonderzoek, waarbij de onderzoekster Deepwater Prison als uitvalsbasis neemt. Ze arriveert er net op het moment dat er een opstand dreigt uit te breken tussen de celgangers, cipiers en directie. Zeemonsters en een ultieme samenzwering maken het verhaal verder af.

Knap, realistisch tekenwerk van Raffaele op basis van een scenario van Bec, een scenarist die een voorkeur -zeg maar gerust fascinatie- heeft voor onderwaterverhalen (denk aan Carthago) en daar ook ongelooflijk goed in is - al is Deepwater Prison bij momenten wat langdradig. Vooral dan in het eerste en twee deel. Maar het derde en laatste deel maakt alles goed. Bec zet er de vaart in door niet enkel voor een doordeweeks ontsnappingsverhaal te zorgen, maar er enkele intriges en moordpogingen aan toe te voegen, terwijl hij het geheel in een bredere context situeert - een malafide bedrijf dat olieboringen in zee onderneemt. Spannend zonder meer.

Het leest als een trein, waarbij je de bij momenten wat hoekige tekenstijl er voor lief bijneemt.

Uit bij Daedalus, 48 pagina’s.

F.C. De Kampioenen 96: Pol en Doortje gaan scheiden (☆☆☆☆☆)

Het principe van een melkkoe is eenvoudig: zo weinig mogelijk kwaliteit bieden zodat er zo snel mogelijk getekend kan worden om jaarlijks zoveel mogelijk albums op de markt te brengen. In twintig jaar tijd verschenen er bijna 100 albums, goed voor zo’n 5 per jaar - de spin-off Vertongen en Co niet eens meegerekend. Het is één van de best verkopende Vlaamse reeksen in Vlaanderen (in Nederland wordt het uitgespuugd). De waanzinnig populaire tv-serie die er aan voorafging verstomt elk zinnig argument, elke constructieve oproep tot meer kwaliteit.

Maar er zijn grenzen. De kwaliteit van het tekenwerk is nog maar eens geslonken, getuige niet alleen het binnenwerk, maar ook de cover. Zonder enige twijfel de slechtste van alle Vlaamse commerciële stripcovers sinds de oorsprong van de Vlaamse strip.

Schreeuwerige kleuren, vage rode strepen die knalrode vrouwenlippen moeten voorstellen en een opstelling van de personages als staan ze -als symbool voor een permanente breuk- getormenteerd te wezen tussen een uit elkaar gescheurde verticale Catalaanse vlag. (Nee, dat is geen leuke knipoog. Het is gewoon toeval.)

Nog vier albums en we zitten aan 100 flinterdunne albumpjes. Wat moet ik vertellen over dit albumpje? Dat Doortje en Pol gaan scheiden? Dat wist u al. Dat de schoonmama het booswicht is? Weet u ook. Dat het allemaal niet zo’n vaart loopt? Idem.

Laat ik nog eens zuchten. Het verhaal is naïef, voorspelbaar, ongeïnspireerd en slecht getekend. Het regent bovendien cliché’s. Niet dat u daartoe niet gewaarschuwd was. Zet ter bescherming uw zonnebril terug op, kijk dan nog eens goed naar de cover en aanschouw het cliché der clichés: een schoonmoeder met een deegrol in de hand. Kan tellen als waarschuwing, me dunkt.

Oh ja, kan iemand me vertellen waarom deze 32-pagina tellende albums evenveel kost als de 48-pagina tellende pagina’s van De Kiekeboes of Suske en Wiske, waarin de auteurs duidelijk meer tijd, talent en werk in stoppen? Is de VRT zo inhalig dan? Blijft dat het excuus?

Uit bij Standaard Uitgeverij, 32 pagina’s.

Shi 1: In het begin was er woede… (★★★★☆)

De Spaanse tekenaar José Homs deed het al met het one-shot Angelus en enkele delen van de stripadaptatie van Millennium van Stieg Larsson: de lezer geweldig van zijn sokken blazen met tekenwerk dat ongelooflijk opzwepend, gedetailleerd en sfeervol is. Gun alleen de cover van deze nieuwe reeks Shi een iets langere blik, en u beseft welk vlees u in de kuip hebt. In Frankrijk, waar binnenkort al het tweede deel verschijnt, werd het eerste deel met superlatieven onthaald.

Volgens scenarist Zidrou was het Homs die de basis legde voor het scenario toen hij hem vroeg wat hij graag wilde tekenen. “Hij somde op: het Victoriaanse Londen met zijn grauwe achterbuurten, Japan, vrouwen,… Ik stopte het allemaal in mijn magische shaker en schudde Shi eruit. Niks zo fijn dan op die manier maatwerk voor een tekenaar te kunnen maken.” Aldus Zidrou.

Dit inleidende, frisse verhaal situeert zich in twee verschillende eeuwen. Het start in het heden met de vrijspraak van een zekere Lionel Warrington, de CEO van een Britse wapenfabriek die werd beschuldigd van misbruik inzake de antipersoonsmijnen die zijn bedrijf produceert. Niet veel later volgt een aanslag op zijn familie. De rest van het verhaal vindt plaats in het Londen van 1851, ten tijde van de eerste Wereldtentoonstelling. Jennifer, de dochter van een machtige kolonel, neemt het op voor een Japanse vrouw wiens dode kind op een harteloze manier in de grond wordt gestopt. Wanneer ze de vrouw nadien opnieuw opzoekt, wordt snel een band gesmeed en bundelen ze de krachten om de misdaad en een duivels complot op te helderen.

Waar Zidrou met dit eerste deel (van een vierluik) naartoe wil en hoe het betrekking heeft op de aanslag op Warrington in het huidige Londen, is nog niet geheel duidelijk. Dat Shi, wat volgens Zidrou het Japanse teken is voor de dood, wraak als basis heeft, is dat wel. Shi is een harde reeks, vol expliciet geweld, opportunistische en wrede rijkelui en behoorlijk wat maatschappijkritiek. het was van Undertaker geleden dat een eerste, inleidende deel van een nieuwe reeks nog zo wist te boeien. Een bestseller in the making.

Uit bij Dargaud, 64 pagina’s.