Repressie hier en elders

In procureur-generaal José Manuel Maza kan men dan weer gemakkelijk de naoorlogse, op revanche beluste krijgsauditeurs herkennen.  “Más dura será la caída” was de titel van de perstekst van het openbaar ministerie : “Des te zwaar zal de val zijn”.  Toen Puigdemont dat vermeldde tijdens zijn persconferentie dinsdag kon ik het eerlijk gezegd niet geloven.  Maar het is echt zo.   En dan nog iets wat de herkenbaarheid versterkt : er wordt nu her en der al gepleit voor “amnestie”.  Onder meer Ada Colau, de burgemeester van Barcelona, eiste dat al.  

Anderzijds werden de collaborateurs bij ons wel gestraft omdat ze meewerkten met de bezetter en een misdadig politiek regime steunden.  In Catalonië is het eerder omgekeerd.  De repressie komt van de bezetter zelf.  Die wil zo het democratische verzet in de kiem smoren.  Maar ik moet opletten.  De voorbije dagen kreeg ik heel wat boze mails van mensen die vinden dat ik overdrijf door Spanje een “vreemde bezetter” te noemen.  Kan zijn.  Wat ik echter wel zeker weet is dat een grote meerderheid van Catalanen het vandaag zo aanvoelt, met inbegrip van veel Catalanen die twijfels hebben over de onafhankelijkheid. 

En toch is de vergelijking met onze repressie niet helemaal uit de lucht gegrepen.  Kijk naar de immense ampleur van de gerechtelijke operatie, en de vermoedelijke duur ervan.  Wat we vandaag meemaken is nog maar het begin.  Er komt nu een hallucinante juridische machinerie op gang om iedereen te bestraffen die van ver of van dichtbij iets met het ‘illegale’ referendum van 1 oktober te maken had.  

En dan gaat het letterlijk om duizenden mensen.   De ambtenaren van hoog tot laag die het referendum hebben voorbereid, de meer dan 700 burgemeesters die hun medewerking eraan hebben verleend, de bijzitters in de stembureaus die door de Guardia Civil werden geïdentificeerd, de kiezers die zich hebben verzet tegen het in beslag nemen van de stembussen en op beelden herkenbaar zijn, de academici die lid waren van de kiescommissies, de bedrijven die opdrachten voor het referendum hebben aanvaard, de bestuursleden van verenigingen die propaganda hebben gemaakt voor het referendum, enzovoort, enzovoort…   Al die mensen riskeren gerechtelijke vervolging én bestraffing.

Ja, zelfs ondergetekende.  Tenslotte heb ik zelf meegewerkt aan dit vreselijke misdrijf en heeft de Guardia Civil ook mijn identiteit geregistreerd.  Komt er binnenkort een Europees aanhoudingsbevel tegen mij ?  Misschien moet ik toch maar eens preventief Mr. Paul Bekaert contacteren…      

Ook de gevolgen van de repressie zullen vergelijkbaar zijn, zo valt te vrezen.  Ik kijk met veel belangstelling uit naar de VRT-reeks ‘Kinderen van de collaboratie’, die volgende week dinsdag van start gaat.  Ongetwijfeld zal daaruit eens te meer blijken dat de repressie een pervers effect heeft gehad voor België.  De genadeloze vervolging van de collaborateurs heeft vooral een enorme wrok gecreëerd, die werd doorgegeven van generatie tot generatie.  In Vlaanderen is er zo een anti-Belgische subcultuur ontstaan die op termijn de desintegratie van het land in de hand heeft gewerkt.  Ten minste, dat lezen we bij veel historici.             

Iets vergelijkbaars staat nu te gebeuren in Catalonië.  De afkeer voor Spanje was al aanzienlijk, en wordt nu nog eens extra aangewakkerd.  Het is best mogelijk dat Madrid zijn slag thuishaalt en dat de Catalaanse onafhankelijkheid voorlopig een droom zal blijven, zelfs al winnen de separatisten in december opnieuw de verkiezingen.  Maar Spanje zal voor lange tijd verafschuwd worden door een meerderheid van de Catalanen.  Zij zullen naar Spanje kijken zoals de Palestijnen naar Israël.   Het politieke systeem zal geen enkele legitimiteit meer hebben.  En, hoe kan het anders, van de liefde voor de Europese Unie blijft ook al niet veel over. 

Daar komt nog eens bij dat de radicale onafhankelijkheidsbeweging heel veel jongeren telt.  Die zullen voor het leven getekend zijn door de traumatische gebeurtenissen van de jongste maanden : het brutale geweld van de politie tegen de kiezers, de euforie van de onafhankelijkheidsverklaring, de ontnuchtering en de harde repressie nadien…   Die jongeren zullen de afschuw voor Spanje doorgeven aan kinderen en kleinkinderen.   Spanje is niet één, maar vele generaties kwijt.

Zoveel is zeker : we zijn hier vertrokken voor een lang aanslepend conflict.  Catalonië wordt een wonde, in Spanje én de Europese Unie, die tot in lengten van dagen zal blijven etteren.   Zouden we ons niet veel ellende kunnen besparen door de onafhankelijkheid van Catalonië gewoon te erkennen?   

---
VRT Nieuws wil op vrtnws.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst.