'Call of Duty: WWII' bekogelt u met clichés

Call of Duty: WWII spelen is niet altijd een lolletje. Dat is bedoeld als een compliment. Met deze nieuwe aflevering wil de blockbusterserie teruggaan naar de Wereldoorlog II-setting van eerdere games, maar dan met de nodige égards voor de échte helden uit de Greatest Generation die op het slagveld zijn gevallen voor onze vrijheid. Precies daarom kruip je als speler dit keer niet in de huid van een special forces-held. Wel word je in iconische slagvelden uit de Europese campagne van de oorlog gedropt als een twintigjarig boertje uit het Texaanse platteland, die net als alle andere drommels die hem omringen liever elders was geweest. En om dat te onderstrepen haalden de makers een belangrijk basisbestanddeel uit de schietspellenreeks weg: eventjes dekking zoeken tijdens een kogelregen volstaat niet meer om niet te overlijden. U krikt uw gezondheidsbalk alleen weer op door op zoek gaan naar ehbo-kits. 

In voorgaande Call of Duty's zorgde dat automatische herstel ervoor dat het entertainmentgehalte van de games niet werd doorprikt. Maar WWII straalt een heel andere vibe uit. De speler moet constant het gevoel krijgen dat iedere misstap op het slagveld, iedere foute tactische beslissing, de laatste kan zijn. Een gevoel dat misschien wel in de buurt komt van de stress die een echte soldaat ervaart op het slagveld. Het is een lovenswaardige benadering, maar het probleem is dat de makers ervan uitgaan dat het zo wel moet volstaan om van hun game een waardig oorlogsepos te maken.

En dat doet het niet. De talloze Michael Bay-achtige sequenties, die er toch maar weer in moesten, staan daar ten eerste voor in de weg. Die overkill aan explosies is natuurlijk een van de bouwstenen van een Call of Duty, maar in deze game - en het verder solide oorlogs- en spionageverhaal - doet het alle oprechtheid van de creatie teniet.