Obscene fantasieën en een overdosis lsd: dit zijn de tien beste platen van de week

1. Fever Ray 'Plunge'

"Tell me something sexy and I'll log off my whatever / Gag me, awake my fighting spirit / Take your time and stay off the channels / We’re not attracted to this country’s standards". Seksualiteit en maatschappijkritiek gaan weer op geheel gestoorde wijze hand in hand bij Fever Ray, het project van Karin Dreijer Andersson van The Knife. Op haar onverwacht geloste tweede plaat Plunge grossiert de Zweedse voodoopriesteres in schichtige, nerveus botsende elektro vol gothic kitsch. Of ze wil shockeren met epileptische gameboyblieps en obscene fantasieën, zoals in 'To The Moon And Back': "Your lips, warm and fuzzy / I want to ram my fingers up your pussy". Euhm ... Juist, ja. Nu op alle streamers. Voor de fysieke release moet u wachten tot februari.

2. Freddie Hubbard Quintet '1973: Live In Zonderschot'

Het Belgische platenlabel Cortizona, dat ons eerder dit jaar verblijdde met een fraaie reissue van het Jean Hoyoux-curiosum Planètes, gooit de hoogste ogen met deze release van een zelden gehoord concert van de Amerikaanse jazzgigant Freddie Hubbard in Zonderschot, een parochie in Heist-op-den-berg, in 1973. Dit woeste, onweerstaanbare concert in een katholieke kerk, opgenomen indertijd door de BRT, was een initiatief van de legendarische jazzclub Hnita, waarover op 7 november een muziekdocumentaire in première gaat op het Brand!-festival in Mechelen. Live in Zonderschot is hét hebbeding voor de zichzelf respecterende jazzfreak: helder van klank, fraai uitgegeven met een felpaarse lay-out, voorzien van liner notes door de Britse dj Gilles Peterson. Zoals de doorsnee cratedigger wel eens zegt terwijl hij het kwijl uit een mondhoek veegt: yummy!

3. Curtis Harding 'Face Your Fear'

“Ik wil het soulgenre naar andere plekjes brengen zonder de basis te verloochenen”, verkondigde de Amerikaanse zanger Curtis Harding in interviews. Missie geslaagd. Zijn tweede plaat Face Your Fear herbergt hemelse Curtis Mayfield-soul, psychedelische pop met Serge Gainsbourg-grooves, akoestische hippie-soul, ruwe gitaarfunk en feeërieke songs in sixtiesarrangementen waar Lenny Kravitz vast jaloers op is. "Zo laveert de man nonchalant van cliché naar nieuwlichterij, tussen Wurlitzer en Mellotron, langsheen retro tot bij update", schreven we. 

Lees hier de volledige recensie.

4. V/A 'Bill Brewster presents Tribal Rites'

Spectaculaire uitgave waarmee Bill Brewster in de bloemetjes wordt gezet. Brewster is een Britse vinylfreak, dj, muziekjournalist (hij is de co-auteur van het klassieke muziekboek Last Night A Dj Saved My Life), schrijver, chefkok, voetbalkenner en pophistoricus die intussen 36 jaar over de golven van de pop surft. Deze compilatie bestaat uit drie delen die respectievelijk de postpunkjaren, de balearic sound en de elektronische dansmuziek behandelen. Brewster beschikt over een excellente muzieksmaak, wat logisch lijkt, maar voor het Gentse Eskimo-label dat deze verzamelaar uitbrengt, pikt hij de zoetste krenten uit de pap (geen wonder dat hij een zwak heeft voor de gebroeders Dewaele). Zie het als een smakelijke soundtrack bij het leven van één van de meest tot de verbeelding sprekende muziekconnaisseurs. Kerstcadeautje, iemand?

5. James Holden & The Animal Spirits 'Animal Spirits'

Vergeet de James Holden die bonkende danceremixen maakte voor Madonna en Britney Spears. Vergeet ook de James Holden die met vlijmscherp elektronisch experiment Aphex Twin achterna huppelde (check de klassieker The Idiots Are Winning). Anno 2017 profileert James Holden zich als een verlicht sterrenkind dat de mosterd haalt bij Sun Ra en Alice Coltrane, psychedelische jazzgoden wier muziek het effect heeft van een overdosis lsd. Bubbelende modulaire synths, Gnawa-invloeden, Terry Riley, kosmische jazz: Holden en zijn Animal Spirits doen bij momenten totaal van de pot gerukt aan, dan weer wrikt hun bruisende paddenstoelenpunch ons Derde Oog wijd open. Weet waaraan u begint.

6. Wouter Dewit 'Still'

"Wouter Dewit toverde met Still een plaat voor druilerige herfstdagen uit zijn vingers. Wanneer de Limburgse muzikant achter zijn piano zit, klinkt hij als een quatre-mains van Nils Frahm en Jan Swerts", aldus onze recensent Elmo Lê Van. De Illuminine-pianist verklankt er prachtig de alledaagse mijmering. “Still is het ideale gezelschap voor een eindeloze boswandeling, mijlenver van de bewoonde wereld."

Lees hier de volledige recensie.

Lees hier de Look Hoes Talking over 'Still'.

7. V/A 'Erol Alkan - Reworks Volume 1'

Weinig dj's kwamen zo onverschrokken trashy uit de hoek als de Londense Turk Erol Alkan. Hij stond aan de wieg van de punkfunk -en elektroclashrevival aan het einde van de nineties, hij hielp LCD Soundsystem en Soulwax aan een reputatie in de U.K. en produceerde albums van cultbands als Mystery Jets en Late Of The Pier. Zijn club Trash was rond de millenniumwissel één van de invloedrijkste van Europa. Oh ja, Alkan fabriceerde ook snoeiharde, morsige remixen voor Justice, Tame Impala, Hot Chip, Franz Ferdinand, New Order en MGMT. Zijn beste herwerkingen staan op dit superpuike remixoverzicht. Jonge dj's nemen maar beter notities.

8. Golden Teacher 'No Luscious Life'

Onweerstaanbare dancepunkband uit Glasgow die vaardig tussen postpunk, techno en disco slalomt. Denk aan ESG, aan LCD Soundsystem of aan !!! (chk-chk-chk). Lijzige, arty vocals, een pompende ritmesectie, hypnotiserende keyboards: alsof het weer 2003 is. Of 1981, daar willen we vanaf.

9. John Maus 'Screen Memories'

De sardonische retrofiel John Maus schipperde altijd tussen pastiche en eerbetoon. Zijn eighties-synthpop bruist van de liefde voor de analoge keyboardklanken van weleer, tegelijk schuilt er een groteske, haast kolderieke ironie in zijn muziek die dichter bij Ariel Pink of bij het cerebrale vaporwave-stijltje van James Ferraro aanleunt dan bij Joy Division of Gary Numan. Op Screen Memories is het weer van dattum: smakelijke, puntige, lichtjes campy synthsongs met een amusante newwavetic. Voor fijnproevers.

10. Gregory Porter 'Nat King Cole & Me'

Toegegeven, dit zeemzoete eerbetoon aan de legendarische Amerikaanse crooner Nat King Cole lijkt op maat gesneden voor de op schmalz beluste doorsnee kerstshopper. Gelukkig beschikt Gregory Porter over een bariton die kasseien doet smelten. Maar “Porters pijlen doorboren het hart pas wanneer hij met schaduwrijke melancholie mag schilderen", schreven we, "zoals in het tragische ‘Nature Boy’ of het speelsere ‘Miss Otis Regrets’ dat ondanks zijn symfonische bombast elegant-jazzy blijft.“

Lees hier de volledige recensie.