Geen goals, wel animo: Anderlecht en Club charmeren. En wat duidelijk is: blauw-zwart zal titel niet cadeau krijgen

Hamdi Harbaoui. Van beroep: doelpuntenmachine. Als de grensrechter mee wil tenminste. Halfweg de eerste helft reageerde Harbaoui het snelst - of het minst traag, zo u wil - op een afgeweken schot. Hij scoorde, maar zag zijn goal afgekeurd. Onterecht.

Abdoulay Diaby. Van beroep: duivel-doet-al. Als zijn voeten meewillen, kan Diaby uitstekend voetballen. Vanmiddag maakte hij er evenwel een 'gewone' werkdag van. Na elf minuten had hij altijd moeten scoren, maar Matz Sels bracht redding.

Het waren twee figuranten in een show die de heren langs de zijlijn uitstekend voorbereid hadden. In kostuum met paars-witte das: Hein Vanhaezebrouck. Hij verraste niet alleen met Harbaoui, maar ook met Ivan Obradovic en Alexandru Chipciu.

Zijn tegenstander Ivan Leko koos voor een iets lossere kledingstijl, maar het maakte zijn strijdplan er niet minder leuk om. Met naast Diaby ook Jelle Vossen in de basis.Hun keuzes zorgden voor een genietbare Anderlecht-Club voor rust, zonder weliswaar grote kansen, maar met veel faire strijd. Op, niet over het randje. Zoals het hoort. In de perszaal nipten de aanwezige journalisten van hun soep en vertelden ze mekaar dat ze zich voor de pauze niet verveeld hadden. Het is al anders geweest.

Pieter Gerkens. Van beroep: onderschatte voetballer. In de tweede helft kreeg hij reeds in minuut 55 dé kans op de openingstreffer, maar de Limburger besloot over. Gerkens is het soort jongen dat je succes gunt. Hij werkt hard en blijft bescheiden. En hij speelt bovendien ook gewoon góed. Maar in minuut 55 miste hij dus… Niet voor het laatst.

Kara Mbodji. Van beroep: buffel. En dus búffelde hij. Zijn kopbal belandde voorbij Club-doelman Hubert, maar die raakte verward door het uitgestoken been van Harbaoui, die vanuit buitenspel zijn beroep eer wilde aandoen. Vandaar terecht geen 1-0.

(Tussendoor: met het duo Spajic-Kara kreeg paars-wit eindelijk defensieve stabiliteit. Hein moet hopen dat die twee geen blessures meer kennen dit seizoen.) Club kreeg het intussen moeilijk, zelfs met Wesley, die op zijn zestiende al vader was in de Braziliaanse favela's, tussen de lijnen. Bij Anderlecht kwam Henry Onyekuru.

Hans Vanaken. Van beroep: (on)zichtbare draaischijf. Na de pauze mochten de haakjes veelal weg. Tot die ene knal in het slot. Net naast. De brilscore bleef.

Niet als het aan Vanhaezebrouck lag. Hij haalde Obradovic - bij momenten een héérlijke linksachter - naar de kant voor Lukasz Teodorczyk. Zijn beroep? Op pensioen. Hoe dan ook: op papier ging Anderlecht met twee spitsen spelen. Vol voor winst.

Bijna leverde het ook iets op. Gerkens kwam na een verre uittrap, met Cools aan zijn lijf, alleen voor Hubert, lobde de keeper, maar Cools redde op de lijn. Nog geen twee minuten later besloot diezelfde Gerkens net naast. Animo ten top.

Nicolas Laforge. Zijn beroep: man met de fluit. Affluiten deed hij na 94 minuten. Op het scorebord stond 0-0. Dat had ook pakweg 3-2 kunnen zijn. So be it.

Het was plezant. Zelfs zonder doelpunten.