Zes redenen waarom Super Mario Odyssey zo geweldig is

In de eerste drie dagen na de release op 27 oktober gingen bij Nintendo al meer dan twee miljoen stuks de deur uit. In het lanceringsweekend klopte de game ook Super Mario Galaxy 2, waarmee hij de snelst verkopende Super Mario game ooit is in Europa. Odyssey doet ook beter dan topper The Legend of Zelda: Breath of the Wild, dat samen met de Switch-console uitkwam op 3 maart en dat in het eerste weekend het verkooprecord van Wii Sports wist te kloppen.

Dat is allemaal bijzonder goed nieuws voor het Japanse gamebedrijf, dat de Wii U zag floppen en door velen meewarig werd bekeken. Maar net als met de lancering van de Wii bewijst Nintendo alle criticasters weer ongelijk. Al hebben ze er natuurlijk wel weer iconen als Zelda en Mario voor nodig, maar dat neemt niet weg dat die games staan als een huis. Een overzicht van Odyssey:

De grote slechterik Bowser is er weer in geslaagd om prinses Peach te ontvoeren. Mario wil haar redden en reist daarvoor met een soort ruimteschiphoed naar werelden vol karakter die keer op keer schitterend zijn vormgegeven. Binnen die werelden heb je bewegingsvrijheid, het zogenaamde sandboxgaming. De kleuren spatten van je scherm, of je nu loopt en springt door een fantastische ijswereld, een woestijn, een bos of een eerder realistische stad. 

Niet alleen qua uiterlijk maar ook qua lay-out en opbouw zijn de koninkrijken uitzonderlijk. Geen twee plaatsen voelen hetzelfde aan, en in allerhande hoekjes vind je beloningen en verrassingen. De game gaat net altijd dat stapje verder. Je steekt niet zomaar een enorme ravijn over op een vliegend platform, tegelijk verzamel je ook munten, ontwijk je obstakels en spring je naar een ander platform dat je veilig aan de grond zet.

Mario-games zaten altijd al vol gekke personages en situaties, en dat is in Odyssey niet anders. Zo logisch als het altijd al was dat een paddenstoel Mario deed groeien, zo natuurlijk voelen de nieuwigheden ook nu aan. Het gaat dan vooral om de introductie van Cappy, een vriendelijk spook dat dienstdoet als Mario's pet. De bedenkers hebben ook aan de paddenstoelen gezeten, denk je dan. Maar de gevolgen voor de gameplay zijn enorm. Als een soort boemerang knal je vijanden ermee omver, terwijl Cappy met eenzelfde gemak ook een zwevende trampoline wordt. Bij de meeste andere games zou het daarbij blijven.

Maar niet zo bij Nintendo. Dat laat je met Cappy ook personages en objecten 'overnemen', waarbij ze een Mario-snor op hun snoet krijgen en je ze kan besturen. Zo beuk je met een enorme T-Rex rotsen kapot, vlieg je met een kanonskogel over lava of word je letterlijk een tank. Meer dan vijftig verschillende dingen kan je zo overnemen, wat de gameplay fris, origineel en superafwisselend maakt.

Waar Nintendo ook duidelijk zijn stempel drukt, is de kleine puzzeltjes en andere uitdagingen waar de game van uitpuilt. Zeggen dat Odyssey moeilijk is, is de waarheid geweld aandoen. Maar dikwijls sneuvel je toch wel eens voor je doorhebt hoe je een situatie het beste aanpakt. De voldoening die erop volgt, voelt dan ook des te aangenamer, waardoor het spelen ook simpelweg heel plezant is en nooit echt frustrerend.

Wanneer je bijvoorbeeld veel moeite moet doen om een afgelegen platform te bereiken, mag je er ook vergif op innemen dat daar een waardevolle beloning wacht. Dit mechanisme beheerst Nintendo als geen ander.

Ondanks die grote vernieuwing van die 'spookklak' voelt de besturing al snel aan alsof ze altijd al zo is geweest. Zeker voor doorwinterde Super Mario-spelers, waarmee ik even tot de ontnuchterende vaststelling kom dat ik de games al bijna dertig jaar speel. Maar dat een formule ook na al die jaren nog fris kan aanvoelen, zegt natuurlijk veel.

Spelen met de twee Joy-Cons op de houder geklikt als een traditionele controller voelt oké aan, al is het soms een beetje lastig om pal op een lijn rechtdoor te lopen. De game reageert ook op fysieke bewegingen van de controllers, waardoor Nintendo aanraadt Odyssey te spelen met de twee Joy Con-controllers los in de hand. Met een cirkelbeweging van de rechtse controller laat je Cappy in een cirkel rond Mario zoeven, terwijl je met een zwaai Cappy's traject nog kan bijsturen om een driehoek te maken. Met een knik naar voren vliegt Cappy verticaal vooruit. Toegegeven, niet onze favoriete manier van gamen, maar met de controllers samengeklikt lukt het met een beetje oefening ook.

Je hebt die moves ook niet absoluut nodig om vijanden te verslaan, maar ze komen wel degelijk van pas. En laat ons wel wezen: het is gewoon ook heel plezant om met één beweging die zes Goomba's die je omsingelen tegelijk ondersteboven te knallen. En lukt de fysieke zwaai niet, dan heb je nog altijd de gewone knopjes als back-up. Het is trouwens ook mogelijk om met twee spelers elk een Joy-Con vast te nemen zoals een klassieke NES-controller, waarbij de tweede speler Cappy deels bestuurt. Plezant, maar je hebt ook wel wat coördinatie nodig om ruzies te vermijden. De rol van de tweede speler had ook wat groter mogen zijn. Tof is dan weer wel dat een extra speler altijd kan 'indroppen' en het weer afbollen.

Zeker wanneer je - en dat geldt voor de meeste gamers - al enkele Super Mario-games op de teller hebt, is het een zalig weerzien met veel oude personages, omgevingen en situaties. Die groene buizen, die Goomba's, die luchtschepen en natuurlijk die typische blokken met vraagtekens op. Heerlijk vertrouwd maar tegelijk ook anders, dankzij die 3D-omgeving. En Nintendo propt ze niet alleen in het spel met dat doel, maar betrekt ze ook in de puzzels. Zo kan je met Cappy die grote geketende opspringende bollen overnemen en er rotsen en muren mee vermorzelen.

Alsof dat nog niet genoeg is, gaat Nintendo pas écht de nostalgische toer op met 2D-intermezzo's die je zo terug in de tijd schieten. Zalig herkenbaar, waarbij opvalt hoe lekker die goede oude NES-controllers aanvoelden. Snel lopen en al bukkend springen om enkele boven elkaar vliegende kogels te ontwijken ging vroeger supervlot, maar met de Switch-controllers lukt het me veel slechter. Al kan het ook gewoon de leeftijd zijn.

Heel cool is ook hoe die 2D-omgevingen samensmelten met de 3D-werelden. Niet alleen doordat je vanuit die 'normale' wereld de 2D-wereld al helemaal ziet voordat je erin stapt, ook omdat de grens ertussen soms niet afgebakend is door bijvoorbeeld een groene buis. Een duffe Bullet Bill-kanonskogel die voorbij die grens vliegt, krijgt in zijn moderne versie plots vuisten en een boze blik: machtig.

Odyssey een regelrechte topper waar je weinig slechts over kan zeggen. De introductie van Cappy is een magistrale zet en de gameplaymogelijkheden die eruit volgen zijn prachtig uitgewerkt. De game zet plezier centraal en gooit er nog een stevige scheut nostalgie overheen. Benieuwd wat Nintendo nog in petto heeft!