'Vele hemels boven de zevende': herkenbaar zonder clichés
Verrassing: Jan Matthys’ verfilming van Vele hemels boven de zevende is (meestal) geen sentimentele soap, maar wel een volwassen film over het belang van communicatie. Oprecht ontroerend en ontroerend oprecht.
Soms word je als recensent keihard met je eigen vooroordelen geconfronteerd. Zo moeten we toegeven dat we met lange tanden naar de persvoorstelling van Vele hemels boven de zevende trokken. Oké, we hadden de gelijknamige debuutroman van Griet Op de Beeck niet gelezen, maar de wollige synopsis – “vijf uiteenlopende figuren vechten meer met zichzelf dan met elkaar in dit bestaan dat belachelijk mooi en geweldig lastig is” – deed ons toch eerder een film vermoeden voor zotte dozen die eens lekker zonder de kids (en met een glaasje bubbels erbij) wilden gaan snotteren in de cinema, dan een volwassen drama.
Gelukkig bewijst regisseur Jan Matthys (Quiz Me Quick) ons ongelijk met zijn eerste bioscoopfilm. Toen we naar de aftiteling zaten te turen, konden we het niet meer ontkennen: lang geleden dat een Vlaamse film ons nog zo ontroerd had.
Vlaamse nuchterheid
Zussen Eva (Brit Van Hoof) en Elsie (Sara De Roo) kregen van hun ouders de weinig constructieve les mee dat je je gevoelens best zo weinig mogelijk uitspreekt. Ze dragen elk op hun manier de gevolgen van hun afstandelijke, afstompende opvoeding.
Toen we naar de aftiteling zaten te turen, konden we het niet meer ontkennen: lang geleden dat een Vlaamse film ons nog zo ontroerd had
Eva probeert zich – zoals haar vader (Herman Gilis) – altijd flink te houden, en is eindeloos veel strenger voor zichzelf dan voor anderen – met dank aan haar moeder (Viviane de Muynck). Zoals de gedetineerden die ze tijdens haar werkuren begeleidt, zit ze zelf gevangen in een eenzame kooi van onuitgesproken gevoelens. Elsie sluit zich dan weer op in een liefdeloos huwelijk – al zou een onverwachte ontmoeting met een schilder (Koen De Graeve) daar weleens verandering in kunnen brengen.
Want daar gaat deze film over: de mogelijkheid om dingen te veranderen, jezelf te bevrijden. Het verschil tussen gewoon vrede nemen met het leven en echt gelukkig proberen te zijn. Want te veel Vlaamse nuchterheid leidt ons recht naar de afgrond.
Geen zelfhulpboek
Als u vindt dat dat te veel klinkt als een zelfhulpboek in filmvorm, dan hoeft u zich geen zorgen te maken: dit is een eerlijk, doorleefd drama dat niets verkleutert. Het legt – zonder in clichés te vervallen – wonden bloot die in zowat elke familie bestaan. Die herkenbaarheid kan heel wat troost bieden, als je er tenminste voor openstaat. Want ja, nu en dan flirt de film met sentimentaliteit. Maar de schade blijft beperkt.
Dit is een eerlijk, doorleefd drama dat niets verkleutert. Het legt – zonder in clichés te vervallen – wonden bloot die in zowat elke familie bestaan
Jan Matthys regisseerde tot nu toe vooral voor tv, en dat valt er soms nog aan te merken. Ook de literaire wortels van het scenario zijn soms pijnlijk hoorbaar: sommige dialogen ruiken veel te veel naar inkt en papier. Vooral wanneer het jongste personage Lou (Nell Cattrysse) levenswijsheden mag debiteren, begonnen onze tenen gevaarlijk te krullen. Gelukkig maakt de warme muziek van Spinvis veel goed, en speelt de cast op Champions League-niveau. Brit Van Hoof bereikt een naturalisme dat zeldzaam is in dit soort film.
Vanaf 8/11 in de bioscoop.