'Dynasty' 2.0: zo onbeschaamd fout dat het weer goed wordt
De cultuurredactie van De Morgen zet de blik op oneindig. Vandaag: Kim Van de Perre over de revival van Dynasty.
Nooit gedacht dat we een pleidooi zouden afsteken voor een remake van een reeks uit de vermaledijde jaren tachtig. Een reeks die – op de koop toe – dweepte met groteske epauletten, de oliebusiness en Joan Collins godbetert. Maar kijk: de Netflix-revival van Dynasty blijkt een onverwachte guilty pleasure, een waar we ons niet eens zo schuldig over voelen.
Genoeg redenen om argwanend te zijn nochtans. Eerdere pogingen om tv-hits uit lang vervolgen tijden nieuw leven in te blazen flopten genadeloos. De bespottelijke remake van Melrose Place werd al na één seizoen begrijpelijk afgevoerd, Beverly Hills 90210 was beter nineties-nostalgie gebleven en aan de herlancering van Dallas wensen we helemaal geen woorden vuil te maken.
Dynasty is de verrassende uitzondering op de 'probeer oubollige reeksen niet opnieuw hip te maken'-regel. De makers hebben hun best gedaan om de serie wat te moderniseren. De Carringtons, een stinkend rijke, vileine, disfunctionerende familie oliemagnaten, zijn nog steeds de spil van de reeks, maar hun aartsvijand, de Colby's, zijn nu Afro-Amerikanen. Het nieuwe liefje van papa Carrington is niet langer de blonde Krystle, maar latina Crystal. Zoon Carrington zit niet meer in de kast en dochter Fallon, die slaapt met de chauffeur, is gepromoveerd tot feministische ster van de show. Jani zal ook goedkeurend vaststellen dat de epauletten en nektapijten zijn verdwenen.
De personages zijn nog altijd even ongeloofwaardig plastic en meedogenloos, de acteerprestaties nog altijd even fout
Glitter en glamour
Gelukkig hebben ze wél net genoeg foute jaren tachtig-vibes van het origineel in ere gehouden. De overdreven glitter en glamour – denk: liters champagne, diamanten en Rolls Royces – is gebleven. Net als de bitchy catfights, de over the top dialogen ("Go out and buy anything, honey, from boots to a boat") en dito omgeving. De personages zijn nog altijd even ongeloofwaardig plastic en meedogenloos, de acteerprestaties nog altijd even fout. Maar wel zo onbeschaamd fout dat het weer goed wordt.
Want vreemd genoeg is de jaren tachtig-sfeer net datgene dat de nieuwe Dynasty heerlijk verteerbaar maakt. Zelfs, of net, voor kijkers die het decennium nooit bewust hebben meegemaakt. Dynasty is één en al exotisme. Escapisme ten top. Probeerde Dallas 2.0 krampachtig en tevergeefs om de remake van een zekere sérieux te voorzien, dan hebben de makers van Dynasty goed begrepen dat een dergelijke remake het van de camp en kitsch moet hebben, niet van de intrigerende plot. Ze nemen zichzelf niet te serieus, getuige ook de casting van ex-Melrose Place-vergane glorie Grant Show en de knipogen naar de jaren tachtig ("This needs puffier sleeves"). Dat Netflix maar één aflevering per week op de wereld loslaat is ook een goede zet. Bingewatchen zou al snel kunnen resulteren in een overdosis.
Dat Netflix maar één aflevering per week op de wereld loslaat is ook een goede zet. Bingewatchen zou al snel kunnen resulteren in een overdosis
Om die reden is het ook hopen dat de kitsch de komende afleveringen gedoseerd blijft. In het origineel, lazen we ergens op het net, werden personages vermoord door Moldavische separatisten en ontvoerd door aliens. Op zo'n moment wordt goed fout weer gewoon fout fout.