"Hij houdt van me om wie ik ben": afgewezen soldaat verminkte Rani (15) met bijtend zuur, toch vindt ze een prachtige liefde

Rani moest na de laffe aanval vier maanden in India op intensieve zorgen doorbrengen. Daarna zou ze nog eens vier jaar lang thuis aan haar bed gekluisterd blijven. Haar moeder nam al die tijd de verzorging van haar wondes voor haar rekening.

Dankzij een chirurgische ingreep kan de vrouw sinds enkele maanden weer door haar linkeroog kijken. Voor een klein stukje althans, maar meer had ze niet nodig om helemaal haar hart te verliezen. "Saroj behandelt me als een koningin en spoort me aan om het leven door een roze bril te zien. Hij is een deel van mezelf geworden. Als hij er niet was, zou ik zeker de moed verloren hebben. Hij toont veel begrip en staat altijd klaar voor mij. Het voelt fijn aan als je partner van je houdt en het goede in je ziet."

Nieuwe klap
De tortelduifjes leerden elkaar kennen op een moment dat Rani een nieuwe klap te verwerken kreeg. Het was de bedoeling dat de huid op haar benen gebruikt zou worden voor een transplantatie, maar de wondes begonnen zwaar te ontsteken. "De dokters zeiden dat het vier jaar zou duren vooraleer ik weer zou kunnen stappen. Mijn moeder stortte in en Saroj is haar op dat moment komen troosten. Hij beloofde dat hij er alles zou aan doen om me weer te laten wandelen."

"Ik was al blind. Het idee dat ik ook niet meer zou kunnen bewegen, maakte me kapot. Maar hij bleef urenlang praten om mij een hart onder de riem te steken. Hij gaf zelfs zijn job op om me elke dag te komen bezoeken. Van 8 uur 's morgens tot de middag en van 16 tot 20 uur, telkens was hij daar. Het was routine geworden. De wondes begonnen langzaam te genezen, ik kreeg mijn vertrouwen terug en nu kan ik toch alweer op mijn voeten staan. Zijn rol op het mentale vlak valt niet te onderschatten."

"Hoe zou ik iemand anders blij moeten maken?"
Voor Rani  -25 inmiddels- was het echter niet zo makkelijk om zich over te geven aan de liefde. "Op 14 januari 2016 heeft hij zijn gevoelens voor mij kenbaar gemaakt. Ik was ook verliefd op hem, maar een relatie was toch nog een ander paar mouwen. Ik kon niet eens voor mezelf zorgen, hoe zou ik iemand anders dan blij moeten maken? Maar hij bleef me inpeperen dat ik er niet te veel mocht over nadenken. Ooit zou er wel een dag komen waarop alles in z'n plooi zou vallen."

Maar die lijkt nog niet voor morgen. De huid aan haar ruggengraat is helemaal weggesmolten, waardoor haar nek nu begint door te hangen. Haar ogen moeten nog verschillende keren onder het mes. En op haar hoofd ontbreekt een groot stuk huid, ook daar is dus nog plastische chirurgie nodig.

"Bang van mezelf"
Toen de vrouw zichzelf na al die jaren voor het eerst weer in de spiegel zag, schrok ze zich een hoedje. "Ik had wel al een vermoeden hoe erg het zou zijn, maar de realiteit kwetste me hard. Ik was zo bang van mezelf dat ik de hele nacht liggen huilen heb. De dokters zeggen dat ik nog zeker vier operaties nodig heb, ik hoop die zo snel mogelijk achter de rug te hebben."

Maar daar is geld voor nodig, en haar moeder is door haar reserves heen. "We kunnen voorlopig dus niet meer verder. Helaas brengt zo'n vertraging ook weer nieuwe complicaties met zich mee."

"Zaak nooit serieus genomen"
De dader blijft intussen ongemoeid. "Ik wacht nog steeds op de dag dat hij gearresteerd wordt en achter de tralies verdwijnt. De politie kwam mijn verklaring afnemen, maar de zaak werd nooit serieus genomen. Ik gaf zijn volledige identiteit, maar plots beweerden ze dat er niemand met zo'n naam bestond." 

"Ik diende klacht in, waarop ik zelf bewijs moest leveren. Maar omdat ik in bed moest blijven liggen en mijn moeder er alleen voor stond, kwam daar niet veel van in huis. Mijn jongere neef was een ooggetuige, maar niemand kon hem naar de rechtbank brengen. En zo werd de zaak in 2012 definitief geklasseerd."