“Ik was zeven toen mijn vader me de eerste keer verkrachtte. Hij pleegde zelfmoord om zijn straf te ontlopen”

Karen – die voor het eerst haar verhaal deed aan de Britse krant Liverpool Echo – herinnert zich nog als de dag van gisteren hoe het begon. Het was tijdens een van de weekends dat ze bij haar vader Dave op bezoek was, nadat haar ouders gescheiden waren.

“Ik had buiten gespeeld met mijn vriendjes en viel doodmoe in slaap op de zetel”, vertelt ze. “Even later werd ik wakker met hevige buikpijn en ik merkte dat hij bovenop me lag, naakt en kreunend. Ik wist niet wat er gebeurde en gilde dat hij van me af moest gaan, want dat hij me verpletterde. Ik wist nog niet wat seks was. Ik was zeven en dat was de eerste keer dat hij mij verkrachtte.”

Om haar onder de duim te houden zei haar vader dat hij weer samen zou komen met haar moeder als ze het toeliet. En dat ze niks mocht zeggen “om het niet te verpesten”. “Welk kind wil niet dat zijn ouders elkaar terugvinden”, aldus Karen. “Maar met het verstrijken van de tijd werd duidelijk dat er niets van aan was. En daarom veranderde haar vader van tactiek. Hij zei dat als ik het hem niet liet doen, de sociale dienst het zou ontdekken en me weg zou halen bij mijn moeder.”

Karen mocht niet meer met haar vriendjes spelen en begon in bed te plassen. Toen ze op een ochtend wakker werd op de zetel bij haar vader en zag dat ze een ongelukje had gehad, besloot ze weg te lopen. “Ik was doodsbang dat hij me zou pijn doen”, vertelt ze. “Ik sloop het huis uit en liep de vele kilometers naar het huis van mijn moeder. Maar toen ik daar aankwam, was de politie er al. Hij had die gebeld omdat ik verdwenen was. Ondanks alles durfde ik niet te vertellen wat er echt aan de hand was.” (lees hieronder verder)

Uiteindelijk begon Karen zich elke keer onhandelbaar te gedragen als ze haar vader moest zien en ongeveer een jaar later hoefde ze niet meer met hem om te gaan. Maar hoewel het misbruik stopte, was ze toch nog altijd psychisch en emotioneel gebroken en ze begon zelfs zichzelf de schuld te geven. “Waarom heb ik hem dat toch laten doen”, vroeg ze zich af terwijl de jaren voorbijgingen.

Zes keer probeerde ze uit het leven te stappen. “Ik vond dat ik beter dood kon zijn, omdat hij me dan geen pijn meer kon doen”, vertelt ze. “De laatste keer nam ik een overdosis pillen en wandelde ik nog naar het park. Daar zag ik plots en telefooncel en ik besloot naar Childline te bellen. Ik vertelde wat ik had gedaan en bleef me maar verontschuldigen, ook omdat ik hun tijd verspilde.”

De telefoniste kalmeerde haar en gaf haar de gegevens van een hulpcentrum voor misbruik in de buurt en daar trok Karen heen. Het was tijdens een gesprek met een therapeut daar dat ze plots huilend alles vertelde. “Mijn maag werd leeggepompt en daarna ging ik elke week naar het centrum. Dat voelde veilig.” (lees hieronder verder)

Beetje bij beetje kreeg ze haar leven weer op de sporen. Nog altijd had ze haar vader niet aangegeven, maar daar kwam verandering in toen hij erin slaagde om haar gegevens te pakken te krijgen en haar te contacteren. Ze was toen een twintiger. “Ik was plots doodsbang, alsof ik weer zeven was”, zegt ze. “Hij zei dat hij me graag zag en me nooit kwaad zou kunnen doen. En dat hij me wilde ontmoeten.”

Toen ze te weten kwam dat hij intussen hertrouwd was en drie jonge kinderen had, besefte ze dat ze iets moest doen. Want anders zou alles gewoon opnieuw kunnen gebeuren. Daarop gaf ze hem aan. Dave werd opgepakt, maar kwam vrij op borg in afwachting van zijn proces. En daarvan maakte hij gebruik om zelfmoord te plegen. “Ik was boos toen ik het hoorde”, getuigt ze. “Ik wilde weten waarom hij me had misbruikt en dat hij zich zou verontschuldigen, maar ook dat nam hij me af.”

En er zou nóg een onaangename verrassing volgen. Enkele maanden later ontmoette Karen de man die intussen al 21 jaar haar echtgenoot is. “Ik vertelde hem wat me als kind was overkomen en gaf hem de kans om weg te gaan, maar dat deed hij niet”, vertelt ze. “We gingen samenwonen en trouwden, maar ik bleek onvruchtbaar. Toen ik me liet onderzoeken, zei de dokter dat het vermoedelijk kwam door een infectie die mijn vader me als kind had doorgegeven en die ook mijn nieren beschadigde.” (lees hieronder verder)

Ondanks alles haat ze haar vader niet. “Ik wil niet dat het mijn leven nog verder bepaalt”, zegt ze. “Hem haten zou hem macht over me geven. Maar vergeven doe ik nooit.”

En ze heeft ook goede raad voor wie hetzelfde overkomt. “Wees niet beschaamd en verwijt jezelf niets”, zegt ze nog. “Lijd niet in stilte en praat met iemand die je vertrouwt of een hulpcentrum. Want er is heel wat hulp voor handen. Je moet alleen de moed hebben om de stap te zetten. Als ik door mijn verhaal te vertellen ook maar één kind kan helpen, is mijn opzet al geslaagd.”

Wie vragen heeft over seksueel misbruik kan terecht op de website www.seksueelgeweld.be en wie vragen heeft over zelfdoding bij de Zelfmoordlijn op 1813 of www.zelfmoord1813.be.