Deze twee Antwerpse priesters klapten wél uit de biecht om een leven te redden

“Een dame belde mij in het holst van de nacht. ‘Ik zie het niet meer zitten en ga er een eind aan maken’, vertelde ze mij.” Rudi ­Mannaerts van de Sint-Andrieskerk in het centrum van Antwerpen maakte een gelijkaardig scenario mee als de priester in ­Brugge. “Ik heb geprobeerd haar te overhalen om het niet te doen. Maar toen ik besefte dat het niet meer zou lukken, heb ik onmiddellijk de hulpdiensten verwittigd. De deur moest geforceerd worden om er op tijd bij te zijn.”

Maar Mannaerts ziet een belangrijk verschil. De man die de Brugse pastoor belde, wilde volgens die pastoor duidelijk biechten. “De dame die mij belde, deed dat niet in de biecht”, vertelt ­Mannaerts. “Stel dat die situatie zich in de biecht zou voordoen, dan zou ik totaal niet weten wat ik moest doen. Ik krijg het er nu al warm van.”

Proberen overtuigen

Hij legt uit waarom dat zo’n moeilijke kwestie is binnen de katholieke kerk. “Als een pastoor het biechtgeheim te snel doorbreekt, zal niemand met gewetenswroeging nog komen biechten. Voor de katholieke kerk is het biechtgeheim een sacrament, het heiligste dat er bestaat. Als er bijvoorbeeld een crimineel aan de andere kant in de biechtstoel zit, is het niet aan mij om bij wijze van spreken snel zijn deurtje open te trekken, een foto te maken en hem aan te geven bij de politie”, zegt ­Mannaerts. “Maar dat betekent niet dat ik geen actie zou ondernemen. Ik zal hem proberen te overtuigen dat hij pas echt vergeving zal krijgen als hij zich verantwoordt tegenover de maatschappij en zich aangeeft. Uiteindelijk is dat de enige manier om ook de vergeving van God te vragen.”

Ben Servaas, predikant bij de evangelistische (en dus protestantse) Christengemeente in Boom, werd ook eens gebeld door iemand die op het punt stond een wanhoopsdaad te plegen. “Die man had de pillen en alcohol al klaarliggen”, vertelt Servaas. “Hij zei: ‘Ik ben er klaar voor, de maatschappij heeft niets meer aan mij.’ Uiteraard heb ik meteen de politie verwittigd. Ze zijn daar zeer goed mee omgegaan. Die man is mij nu erg dankbaar.”

Discreet, maar veiligheid eerst

Als protestants geestelijke neemt Servaas geen biecht af bij zijn gelovigen. “We luisteren wel naar de mensen en springen discreet om met hun verhalen. Als iemand me vertelt dat hij of zij overspel heeft gepleegd, ga ik dat uiteraard nooit doorvertellen aan de partner.” Maar wat grote misdrijven betreft, bestaat er geen twijfel. “Als een verkrachting ons bijvoorbeeld ter ore komt, geven we dat door aan de politie. In een maatschappij zijn we allemaal verantwoordelijk voor elkaars veiligheid. We moeten ook iemand die zelfmoord wil plegen zo snel mogelijk tegenhouden.”

“De katholieke kerk eigent zich de macht toe dat ze iemands zonden kan vergeven of niet vergeven”, zegt Servaas. “Protestanten leven rechtvaardig, zoals Christus het deed. We moeten onze burgerplicht dus vervullen.”

Wie vragen heeft rond zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn via het gratis nummer 1813 of op www.zelfmoord1813.be