Onze reporters bij de Rohingya-kindjes: "Hen vermoorden is geen misdaad"

Vandaag nog stijgt de rook op uit de bergdorpen in Myanmar, grenzend aan de Naf-rivier. De Rohingya, een moslimminderheid die al sinds mensenheugenis onderdrukt wordt in het boeddhistische Myanmar, slaan meer dan ooit op de vlucht. De voorbije maanden is het geweld dan ook geëscaleerd. Werd er eerst nog over verdrijvingen voor 'etnische zuivering' gesproken, dan is dat na de vele moordpartijen een regelrechte genocide. Boeddhistische monniken vinden de Rohingya's minderwaardig omdat ze volgens hen gereïncarneerd zijn uit slangen en insecten. Hen doden, zo zeggen de monniken in het vroegere Birma, is niet eens een misdaad. "Het is een beetje als de pest bestrijden."

(lees verder onder de foto)

Om de Rohingya uit te roeien, heiligt in Myanmar het doel de middelen. Militairen vallen geregeld de bergdorpen aan. Vanuit helikopters en vanop de grond. Ze slachten de Rohingya-kinderen af, martelen en verkrachten meisjes en vrouwen en doden mannen. Terwijl hun woningen in brand staan, vluchten de moslims via heuvels en ravijnen naar buurland Bangladesh. Doorgaans moeten ze daarvoor de kilometersbrede Naf-rivier oversteken in vissersbootjes of op zelfgemaakte vlotjes. In het beste geval met een zak kledij, wat rijst of zelfs een koe.

Wat het allemaal extra pijnlijk maakt, dé belangrijkste Myanmarese politica sluit haar ogen sluit voor het vreselijke geweld. Aung San Suu Kyi (72) is de leidster van de geweldloze beweging voor de mensenrechten en de democratie in Myanmar en staat aan het hoofd van de regering. In 1991 won ze de Nobelprijs voor de Vrede, maar die kon ze pas 21 jaar later ophalen omdat ze al die tijd huisarrest had. Het maakte van haar een mensenrechtenicoon, maar vandaag is ze van haar voetstuk getuimeld en wordt ze uitgespuwd. Ze blijft de genocide in haar land ontkennen.

Het conflict sleept al tientallen jaren aan en wordt alleen maar schrijnender. Het eerste vluchtelingenkamp voor Rohingya in Bangladesh werd al in 1992 opgericht, maar het land kan de toevloed doodsbange slachtoffers niet meer aan. Vandaag wordt gesproken over meer dan 800.000 Rohingya-moslims die in de kampen zitten, maar het precieze cijfer kent niemand. We zien met eigen ogen hoe de kampen in sneltempo worden uitgebreid. Ganse stukken jungle maken plaats voor tentjes voor de vluchtelingen - gemaakt uit zeil en bamboe. Hulporganisaties als UNICEF zijn massaal ter plekke en erkennen dat het dweilen met de kraan open is. Er zijn zwaargewonden die verzorgd moeten worden, zwaar getraumatiseerden die bijstand nodig hebben en duizenden kinderen die moederziel alleen ronddolen in de kampen. Ze zijn soms amper tien en zagen hoe hun mama en papa vermoord werden terwijl hun thuis werd platgebrand. Kinderen die vandaag in het beste geval alleen overleven in één van de vele officiële kampen, maar vaak ook verloren lopen in 'niet-geregistreerde' kampen - halve sloppenwijken waarvan niemand echt weet wie er verblijft of wat er gebeurt. Er zijn berichten over misbruik, ontvoeringen, orgaanhandel.

Morgen berichten we opnieuw vanuit het grensgebied tussen Myanmar en Bangladesh. Over het drama van de Rohingya's en hun leven in de kampen.