'A Song For Every Moon' van Bruno Major: Visitekaartje met groeipijnen

Met een co-producer, ene Phairo, zwoegde Major tegen de deadlines aan. Hij worstelde met zichzelf tijdens middernachtelijke schrijfsessies, botste bijna op een writer’s block, zwoer het drinken en het feesten tijdelijk af en verving dat alles door sport om - halleluja! - met A Song For Every Moon op de proppen te komen. Het resultaat klinkt als een ijverig opgepoetste demo die twijfelt tussen undergroundsnoepje en hitparadevoer.

Major mag zich hoe dan ook tot een generatie jonge doe-het-zelvers rekenen voor wie mainstream en alternatief in elkaar overlopen en die zowel een grondige muziekopleiding als productieskills in de vingers hebben. In Majors geval dragen een aantal frappante toevalligheden bij tot zijn recente exposure. De twintiger mocht de gitarist uit de begeleidingsband van de gerenommeerde soulzangeres Lalah Hathaway even vervangen en deed zo de nodige ervaring op. Bovendien had hij ooit het geluk tijdens een open mic-avond in de Londense bar Troy samen te spelen met Erykah Badu. Daarnaast componeerde hij muziek voor theater en schreef hij songs voor hippe elektronische muzikanten als SG Lewis én dook hij de studio in met Disclosure en Frances. Niet slecht voor een beginneling.

Michael Bublé

A Song For Every Moon belichaamt Majors jeugdige overmoed maar onthult tegelijkertijd een karaktervolle en eigengereide muzikant die straks met open armen zal worden ontvangen in de muziekindustrie. Majors mix van rudimentaire, schijnbaar ongepolijste elektronica en melancholische folky liedjes is uiterst schatplichtig aan James Blake ('Just The Same’ doet zelfs aan als een schaamteloze Blake-rip off). Anderzijds koketteert Major met gladgestreken mooizingerij, in die mate gestileerd en geaffecteerd dat wij bij momenten aan - zet u schrap! - Michael Bublé moesten denken (de twee hebben een gelijkaardige stemkleur en een voorliefde voor toonhoogtecorrigerende klankeffecten gemeen). Die grand écart tussen experimenteerdrift en schmalz fascineert hoegenaamd, maar dreigt er ook vaak mee de liedjes te ontwrichten. De ruwe authenticiteit die A Song For Every Moon gretig nastreeft, boet er soms bij in.

Nu ja, die vergelijking met Bublé is meteen ook een compliment. Op technisch vlak toont Major zich een uitmuntend zanger. Ook als gitarist gooit hij de hoogste ogen. In het frivole 'Like Someone In Love’, zet hij een geslaagde Chet Baker-imitatie neer en pakt hij er uit met een vingervlugge, speelse gitaarsolo die langsheen een schurende hiphopbeat fladdert. Straf. Nu flirten deze minimalistische, trage songs meesterlijk met jazz en rhythm & blues, dan weer gaan ze onbekommerd de pastorale toer op met meanderende akoestische gitaren, zoals in 'First Thing You See’.

Lauwtjes

Een uitzonderlijke instrumentalist en componist dus, maar heeft Major überhaupt iets te vertellen? Nou, dat valt een beetje tegen. 'Just The Same’, geschreven in een pikdonkere kamer om middernacht, gaat over de frustratie die een lange afstandsrelatie met zich meebrengt. In 'Fair-Weathered Friend’ wordt het hoofdpersonage verlaten door een meisje dat aan rijke mannen is verslingerd. 'Places We Won’t Walk’ is een klassieke breakup-song. 'On Our Own’ gaat over afscheid nemen van een dierbare, geschreven na de dood van Majors eigen grootmoeder. Het zal allemaal wel, maar je blijft er lauwtjes bij. Misschien omdat Majors technische kunnen te vaak de oprechte emoties overschaduwt?

A Song For Every Moon dus: een fraai visitekaartje, maar wel eentje met groeipijnen. Zal Bruno Major zich invoegen op de snelweg naar de hitparades? Hij is sowieso te glad voor de indiewereld, ziet er te fotogeniek uit voor de underground en ambieert met zijn glossy klankeffecten duidelijk een popsterrenstatus. De kaarten liggen goed, maar de concurrentie is groot. Nu ja, niets wat een slimme marketingcampagne niet kan fiksen, quoi.

A Song for Every Moon is nu uit bij July Records.