Ontluisterend dat het boegbeeld van bestuurlijke verandering zich zo snel overgeeft aan oude gewoontes
Bart Eeckhout is opiniërend hoofdredacteur.
Macht verdraagt niet te veel zonlicht. Een toppoliticus met de gestalte van Bart De Wever – kenner van Cicero en Machiavelli – hoeft men niet uit te leggen dat ware macht het best versluierd blijft. Als dan plots toch het licht gaat schijnen over 'de macht in feite', is ontluistering het gevolg.
Dat moment lijkt nu aangebroken te zijn voor het bestuur van Bart De Wever (N-VA), burgemeester van Antwerpen. Meneer De Wever en ook CD&V-schepen Marc Van Peel zeggen dat er niets oneerbaars is gebeurd op het private partijtje dat ze bijwoonden samen met een kloeke delegatie van het schepencollege en partijgenoten, ter ere van een projectontwikkelaar met een nogal schimmig parcours. Dat willen we graag geloven. Het ontluisterende effect van de door nieuwssite Apache verspreide beelden is er niet minder om.
Een zeilboot in Cannes
Ontluisterend is het selecte gezelschap. Plots staat de belangrijkste politicus van Vlaanderen naast de fixer van de door zijn partij zo bestreden PS in Luik. Plots staat hij naast de fixer van de MR, tevens voorzitter van de door zijn partij zo bekritiseerde NMBS. Plots staat hij naast de door eerdere ‘kwesties’ uitgerangeerde fixer van de Open Vld.
Het is niet verboden dat toppolitici een exclusief feestje opluisteren van een ondernemer die een, laten we zeggen, gunstige relatie onderhoudt met het lokale bestuur. Het is niet meer of niet minder verboden dan met zulke ondernemers het glas te heffen op een zeilboot in Cannes. Het is exact even ontluisterend.
Het komt de Antwerpse burger toe om te oordelen over de vraag of die oude, ontluisterende methodes ditmaal wel het vertrouwen waard zijn
Is de ruime politieke aanwezigheid op verjaardagspartijtjes het gevolg van de goede samenwerking met een ondernemer, of is die goede samenwerking het gevolg van de aanwezigheid? Wie zal het zeggen.
Feit is dat, van Gent tot Brussel en van de kustgemeentes tot Antwerpen, politieke bestuurders nog altijd graag de schemerzones opzoeken wanneer beslist moet worden over grote projecten. Daar zijn veel belangen en veel geld in het geding. Dat is niet nieuw of niet uitzonderlijk. Het is wel, welja, ontluisterend dat ook het boegbeeld van bestuurlijke verandering in Vlaanderen zich zo snel overgeeft aan die zeer oude gewoontes.
Stadsbouwmeester
Door scha en schande geleerd zijn er in Vlaanderen methodes ontwikkeld voor een beter en transparanter bouwbeleid. Dit Antwerps bestuur heeft die methodes wetens en willens genegeerd. Dat deed ze door van bij aanvang haar stadsbouwmeester opzij te schuiven en daarmee ook de garantie op onafhankelijke en deugdelijke besluitvorming. Dit bestuur wou het anders en beter doen. Blijkbaar door terug te grijpen naar de werkwijze van het verleden.
Verboden is dat, opnieuw, allemaal niet. Of toch niet per se. Het is wel een beleidskeuze die kwetsbaar maakt. Het komt de Antwerpse burger toe om te oordelen over de vraag of die oude, ontluisterende methodes ditmaal wel het vertrouwen waard zijn.