Gezien hij de enige kandidaat was, lijkt deze stemming slechts een formaliteit. Maar liefst 98,5 procent van de uitgebrachte stemmen waren in het voordeel van De Wever.

Bart De Wever is voorzitter van de N-VA sinds 2004. Volgens de partijstatuten moet er na twee termijnen een nieuwe voorzitter worden gezocht. De Wever wil de partij tot na de verkiezingen van 2018 en 2019 blijven leiden. Hij vroeg en kreeg van de partijraad toestemming om zich kandidaat te stellen voor een nieuwe termijn. De partijleden konden tussen 6 en 13 november hun stem uitbrengen.

LEES HIER. N-VA richt zich op een “veilig thuis in een welvarend Vlaanderen” voor verkiezingscampagne

Van de keukentafel tot op ’t Schoon Verdiep

Hoewel de partijstatuten bepalen dat een voorzitter slechts twee termijnen lang het roer in handen mag houden, staat Bart De Wever al sinds 2004 aan het hoofd van de N-VA. De steile opmars die de Vlaams-nationalistische partij al die jaren maakte, doet elke discussie daarover verstommen.

Het verhaal van de partij die haar bestuursvergaderingen letterlijk aan een keukentafel kon organiseren en intussen uitgroeide tot de grootste partij van het land, is intussen wel bekend. We schrijven 2003, toen na het uiteenspatten van de Volksunie de N-VA besliste alleen door te gaan en bij de federale verkiezingen een schamele Kamerzetel haalde. Begin 2004 haakte N-VA zijn wagonnetje vast aan CD&V. Het leverde N-VA bij de Vlaamse verkiezingen van dat jaar een ministerspost op voor voorzitter Geert Bourgeois.

Door het vertrek van Bourgeois naar de Vlaamse regering moest N-VA op zoek naar een nieuwe voorzitter. De toen 33-jarige ondervoorzitter Bart De Wever was de enige kandidaat. Het kartel met CD&V blijkt een succesverhaal - weliswaar kortstondig onderbroken door de pijnlijke saga rond het lidmaatschap van Jean-Marie Dedecker - en in 2007 worden ze samen de grootste in de Kamer. Het is ook tijdens die campagne dat CD&V met een forse communautaire agenda naar de verkiezingen trok, met symbooldossier BHV bovenaan de eisenbundel.

Het blijkt het begin van het einde van de samenwerking. De communautaire onderhandelingen worden een processie van Echternach - “Madame Non”, “vette vissen” en “borrelnootjes” worden vaste prik in de Wetstraat. In september 2008 - een half jaar na de herverkiezing van De Wever als partijvoorzitter - loopt het kartel op de klippen en zegt N-VA het vertrouwen in de Vlaamse regering op.

Op eigen benen

De partij neemt een gok door op eigen houtje naar de Vlaamse verkiezingen van 2009 te trekken. De stembusslag draait uit op de eerste echte doorbraak van de partij. N-VA klokt af op 13,1 procent van de stemmen, goed voor zestien zitjes in het halfrond. Sterker nog: niet Open Vld maar N-VA treedt toe tot de nieuwe Vlaamse regering, met opnieuw Geert Bourgeois en wit konijn Philippe Muyters, toen nog topman van werkgeversorganisatie Voka.

Daarmee breekt de opmars aan van de N-VA. Bij de vervroegde federale verkiezingen van 2010 - na de val van de regering over BHV - kroont N-VA zich zelfs tot de grootste partij. Maandenlange onderhandelingen met de PS over een grote communautaire hervormingen draaien op niets uit. De onderhandelingen lopen nadien zelfs voort zonder N-VA en monden uiteindelijk uit in de zesde staatshervorming, de splitsing van BHV en een oppositiekuur voor N-VA.

’t Schoon Verdiep en de rest van Vlaanderen

Het doet niets af aan de populariteit van de partij bij de Vlaamse kiezer. Integendeel. De triomftocht van N-VA krijgt in 2012 een vervolgstuk bij de lokale verkiezingen. In een klap krijgt de partij er meer dan 1.700 lokale mandatarissen bij en komt ze mee aan het roer in een op de drie Vlaamse gemeenten. Als kers op de taart slaagt De Wever erin de burgemeesterssjerp in Antwerpen binnen te halen.

Het is de periode waarin de bomen voor N-VA tot aan de hemel lijken te groeien. De partij voert forse oppositie tegen de regering onder leiding van Elio Di Rupo en stelt de tegenstellingen op scherp door de Vlaming de keuze te laten tussen “het PS-model en het N-VA-model”. Bij de moeder aller verkiezingen lost N-VA de hoge verwachtingen in. De partij haalt liefst 33 zetels in de Kamer en 42 in het Vlaams Parlement.

Latijnse citaten

De opmars van de partij valt samen met de toenemende populariteit van de figuur De Wever, die officieel aan zijn vijfde termijn als voorzitter start. In zijn beginjaren stond De Wever geboekstaafd als een sterk debater, die koketteerde met de Romeinse geschiedenis, graag een Latijns citaat liet noteren en de aanwezigheid van politici in spelprogramma’s maar matig kon appreciëren. Ironisch genoeg leerde tv-kijkend Vlaanderen de N-VA-baas kennen dankzij enkele opgemerkte tv-optredens, onder meer in De Slimste Mens ter Wereld.

Vriend en vijand noemen De Wever ook een uitstekend strateeg. Hij deed zijn partij deelnemen aan “herstelregering-Michel I”, met nationalisten op oer-Belgische posten als Binnenlandse Zaken en Defensie, en het communautaire in de koelkast. De partij spitste haar aandacht onder zijn bewind ook meer toe op veiligheid, migratie en een liberaal economisch discours. In de aanloop naar de volgende verkiezingen kondigde De Wever al aan dat zijn partij het communautaire niet als campagnethema zal uitspelen.

In de peilingen staat N-VA ondertussen nog steeds ruim voor de eerstvolgende achtervolger, weliswaar enkele procentpunten lager dan bij de laatste verkiezingen. De eerstvolgende test staat eind volgend jaar geprogrammeerd met de lokale verkiezingen. In zijn thuisstad moet De Wever het dan opnemen tegen “Samen”, de samenwerking tussen Groen en sp.a, en tegen CD&V-vicepremier Kris Peeters, die de uitgesproken ambitie heeft om het tot burgemeester te schoppen.