De KOE speelt komedie die niet grappig is: veel geblaat, weinig wol
HelloGoodbye is als een rondpunt: een plotloos stuk zonder begin, midden en slot. Een koude kermis van ondraaglijke lichtheid.
Cruciale vraag: waarover gaat HelloGoodbye? Men blijft het antwoord schuldig. De folder kondigt beknopt aan dat een en ander zou te maken hebben met onze terughoudendheid bij aankomst in een gezelschap, de heimelijk gekoesterde wens om er zo snel mogelijk weer tussenuit te knijpen, onze koudwatervrees om te connecteren, ... Na afloop blijkt dit iele uitgangspunt te weinig substantieel om begrijpelijk en genietbaar te zijn. “Wanneer gaat dit stuk beginnen?” is wat twee uren lang door het hoofd spookt. De prangende vraag is na afloop een enigma geworden.
Veel geblaat, weinig wol
Het centrale gegeven is het afscheidsfeest van de Friedmans. Toeval of een bewuste verwijzing naar de naam die standaard met elk nieuw deurbelletje meegeleverd wordt? Het is daar ten huize Friedman een ongeziene va-et-vient. Een hoop gasten loopt af en aan om George als afscheidnemend voorzitter van de districtsraad in de bloemetjes te zetten. Dat op gezette tijden een aantal prominenten afbelt of gewoon zijn kat stuurt, drukt op de stemming. De aanwezigheid van een nazaat van ‘de uitvinder van de drukknop op de handgreep op de rolkoffer’ maakt veel goed voor Ons Soort Mensen.
Het lijkt daar op een kippenren die een vos op bezoek kreeg. Druk, druk, druk! Het heen-en-weergeloop wordt onophoudelijk doorspekt met ouwehoeren, prietpraat en geleuter over non-onderwerpen. HelloGoodbye raast de hele duur van het stuk maar door op de snelweg van onbeduidende, slappe, inhoudsloze small talk.
‘HelloGoodbye’ bedrijft de metafysica van het onbenul en komt nergens op uit
In plaats van een spanningsboog moet de toeschouwer vrede nemen met aankondigingen over een avondprogramma dat de gasten te beurt zal vallen en het telkens opnieuw uitgestelde bezoek aan een imaginaire toren die bestaat ‘als de noodzaak van een mogelijkheid’. Ander vast gespreksonderwerp is de verwarring die is ontstaan door een circulatieplan dat de wijk onbereikbaar heeft gemaakt. Bedoeld om even te krabben aan de korst en de Gentse Schepen van Mobiliteit Filip Watteeuw te jennen?
Op het irritante af
De niet aflatende stroom mumbo jumbo stelt het geduld van de toeschouwer danig op de proef. Op de duur haak je af en zit de rit verder uit, daarbij de neiging onderdrukkend de scène op te lopen en te schreeuwen: “Kunnen jullie het gvd eens over iets hebben dat hout snijdt of geef nu eerlijk toe dat jullie pretentieuze opzet er geen hol toe doet?”
HelloGoodbye bedrijft de metafysica van het onbenul en komt nergens op uit. De voorstelling teert op de kneepjes van Peter Van den Eede en Sien Eggers, draait rondjes, maar loopt zich finaal in het irritante gezwets vast en blijft ontastbaar.
“Oh, is dat nu kunst?”, sprak Heer Bommel van Marten Toonder. Voor de diehard fans van De KOE ongetwijfeld wel.
Tot 17/2 op tournee. dekoe.be
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
