Straatschoffie, profvoetballer, zakenman, multimiljonair, weldoener: dit is het wonderbaarlijke leven van Bobby Dekeyser (53)

"We raakten dus aan de praat, Jean-Marie en ik. Sympathieke man, toen al. De avond vorderde en ik vatte moed: ‘Ik ben écht goed, hoor’, zei ik hem. ‘Je zou mij eens bezig moeten zien in de goal.’" Waarop Dekeyser Pfaff meetroonde naar de parkeergarage van het hotel, met krijt een rechthoek op de muur tekende en een bal uit zijn autokoffer haalde. "’Schiet maar. Ik pak àlles’, zei ik. En Jean-Marie schoot naar het getekende doel op de muur. Ik sprong, ik dook, ik gleed – élke bal had ik, hoe hard hij ook trapte, of hoe leep hij de bal in het hoekje probeerde te duwen. Na een uur waren mijn ellebogen en knieën waren tot bloedens toe geschaafd, mijn jeans was rijp voor de vuilnisbak. Maar ik had bereikt wat ik wou: Jean-Marie Pfaff, mijn idool, was onder de indruk. ‘Als we een nieuwe keeper zoeken bij Bayern zal ik je bellen’, beloofde hij."

Het waren geen holle woorden. Twee weken later lag bij de receptie van het hotel een briefje voor Dekeyser. "Uli Hoeness, de manager van Bayern, zou me bellen. Maar wanneer, dat stond er dus niet bij. Ik moest de héle dag wachten op mijn kamer – er waren nog geen gsm’s, hé. Uren duurde het. Ik draaide rondjes van de zenuwen, mijn handen waren helemaal klam van het stresszweet. Tot, zo rond een uur of vier ’s namiddags, de telefoon rinkelde: ‘Hallo? Met Hoeness. Onze tweede keeper is geblesseerd en volgens Jean-Marie ben jij goed genoeg om bij ons te spelen. Kom morgen maar meetrainen. Om half elf op de club. Je zal het wel vinden, zeker?’"

Dekeyser sprong in zijn auto en vertrok. "Frankfurt-Munchen is een uur of vier met de auto. Daar stond ik, ’s nachts op de parking van het trainingscomplex. Slapen was er niet bij – ik had té veel zenuwen. De volgende ochtend stapte ik binnen, kreeg een tenue en liep naar het veld. Daar stonden ze allemaal, de vedetten – Pfaff, Lothar Matthäus, Klaus Augenthaler en trainer Udo Lattek. Ik ben van nature een verlegen jongen, behalve onder stress: dan blaas ik mijn borst op en hang de stoere uit. En dat deed ik: ‘Kom maar op. Test me maar. Ik pak toch alles.’ Ze waren zò onder de indruk dat ik twee weken op proef mocht blijven, en daarna kreeg ik een contract van twee jaar. Het was… surrealistisch."