VIDEO: Thomas Buffel brengt biografie uit, waarin hij ook overleden echtgenote eert: "We genoten van elkaars aanwezigheid en één moment vergeet ik nooit"

Thomas Buffel was 16 toen hij zijn eerste profcontract ondertekende, niet in België, maar wel in Nederland bij Feyenoord. Het zou één van de mooiste periodes uit zijn carrière worden. Buffel speelde er samen met de jonge Van Persie en vormde in de hoogdagen een onstuitbaar spitsenduo met Pierre van Hooijdonk en later ook Dirk Kuijt. Buffel werd een publiekslieveling in de Kuip, maar onder de nieuwe coach Ruud Gullit kwam een abrupt einde aan het sprookje bij Feyenoord.

“Natuurlijk keek ik uit naar de komst van Ruud Gullit. Ik was echt benieuwd naar onze samenwerking. Hij gaf me zelfs het rugnummer tien in de voorbereiding. Ik zou spelen als een echte spelverdeler achter de twee aanvallers. Maar de eerste voortekenen dat het niet goed zat volgden snel. Een drieste tackle van een Argentijnse testspeler in de voorbereiding zei veel. Ik kermde het uit van de pijn. Na dat oefenpartijtje vertelde Gullit in de kleedkamer dat we sneller moesten spelen. Plots wees hij naar mij. Ik keek op. ‘Wat krijgt hij nu?’, flitste door mijn hoofd. Hij gebruikte mij als voorbeeld. Ik slikte, ik wist niet wat ik hoorde! Een slag in mijn gezicht. Wat moest ik daarvan denken? Ik weet nog dat ik in de kleedkamer voor mij uitstaande. Dit zit absoluut niet goed. Ik vond het laf en laag bij de grond van Gullit. Het was nog maar het begin, want vijf minuten voor de eerste competitiewedstrijd tegen De Graafschap kreeg ik een nieuwe opdoffer. ‘Doe je best, anders trekken we er voorlopig een streep onder’. Ik was helemaal van de kaart en knikte gewoon. Die wedstrijd knakte ik. Tijdens de rust werd ik door de vier jaar jongere Salomon Kalou vervangen. Nochtans stonden we 2-0 voor. Ik wilde geen contractverlenging tekenen, dat speelde ongetwijfeld mee.”

Het was het begin van het einde voor Buffel bij Feyenoord. Buffel tekende in de winterstop van het seizoen 2004-2005 bij de Glasgow Rangers, maar die rauwe exit bij zijn Feyenoord heeft hem nog lang achtervolgd.

“Ik heb geen afscheid kunnen nemen van mijn club, van mijn publiek en van mijn medespelers. Dat deed pijn. Daar heb ik lange tijd mee geworsteld. Het was een harde scheiding. Rotterdam was een deel van mij geworden. En toch mocht ik mijn publiek niet uitzwaaien, omdat het waarschijnlijk voor veel gedoe zou zorgen en daar had het toenmalige bestuur geen zin in. Pijnlijk was dat. Dat kon ik niet kaderen, ik begreep het niet. Ruud Gullit heb ik niet meer gezien, geen handdruk, niets. Het was een snel vertrek. Mijn nieuwe contract bij Glasgow gaf me wel financiële rust. Ik verdiende een smak geld. Maar met geld kan je niet alles kopen. Mijn vrienden, mijn spelers, de supporters en de stad moest ik achterlaten als een dief in de nacht.”

Thomas Buffel heeft het in zijn biografie ook over zijn leven naast het veld. Als papa van een tweeling Fausto en Maceo en als echtgenoot van zijn jeugdliefde Stephanie. Zij overleed begin dit jaar, Buffel beschrijft de emotionele laatste momenten met haar.

Het werd donker in de laatste dagen van december. Buiten loeide de wind en de tuin sloeg grijs uit door de nevel en mist. De gezondheid van Stephanie was al een tijdje fel achteruitgegaan. Thomas wist dat het niet beter zou worden. Meer nog, het woord afscheid klonk door in sommige gesprekken. “Haar toestand stabiliseerde af en toe, maar veel verbetering was er niet. Op kerstavond kwam Stephanie voor de laatste keer naar haar thuis, naar Thomas en de kinderen. “Steph herstelde moeilijk van haar operatie. Maar na die eerste kerstdag is het bergaf gegaan. Ik bracht haar voor de laatste keer naar het ziekenhuis, bleek achteraf. We vierden oudejaar in het ziekenhuis en in januari ging het snel bergaf. Soms spraken we met elkaar over de toekomst, over de kinderen en over het voetbal.

“Dat stomme voetbal. Steph, je hebt altijd in het teken van mij moeten leven. Nu ik bijna aan het einde van mijn loopbaan ben en ik je eindelijk tijd en aandacht kan geven, kunnen we dat niet’, vertelde ik haar op een dag. “Het is niet dat stomme voetbal, Thomas. Het is die stomme ziekte”, antwoordde ze. Ze was zo nuchter. Natuurlijk hebben we vele mooie momenten beleefd. We hadden geen financiële zorgen. We hebben samen mooie tijden meegemaakt, maar het voetbal legde ook beslag op haar leven.”

Opnieuw flikkerde een rood licht: Stephs nieren begonnen te haperen. Thomas besefte steeds meer dat er een leven zou zijn zonder haar. De dagelijkse rit naar Leuven woog zwaar, maar hij verlangde naar haar gezelschap. Ook al reageerde ze niet altijd alert meer, omdat haar nieren achteruitgingen. Stephanie kreeg namelijk steeds vaker morfine. “Ze kreeg palliatieve sedatie. Haar bewustzijn werd daardoor gedempt, zodat ze geen ondraaglijke pijnen meer moest lijden. Daardoor was ze soms minder aanwezig. Samen zochten we dan de zon op in het ziekenhuis, wandelde ik met haar in de rolstoel door de gangen. Af en toe stopten we om even te genieten van het zonnetje. We genoten van elkaars aanwezigheid, ook al had ze moeite om te spreken. Maar één moment vergeet ik nooit. Tijdens een van onze wandelingen keek ik haar aan. Ik moest iets kwijt. Ik had daar mee gewacht, omdat ik altijd op beterschap had gehoopt. ‘Bedankt voor alles wat je voor mij hebt gedaan. Ik ben trots op je’, vertelde ik haar. Dat waren niet zomaar wat woorden in de wind. Ze liet een traan. Dat was voor mij de bevestiging dat ze apprecieerde wat ik zei. Daarna verslechterde de situatie en is er niet meer over gesproken. Ze gleed stilletjes uit het leven. Op vrijdag 26 januari om vier uur ’s morgens was Stephanie niet meer. Thomas postte een sereen berichtje op Instagram. “Onze liefste prinses heeft ons deze nacht verlaten. Er zijn geen woorden voor. Ze heeft tot het einde nog gevochten, zonder ooit te klagen. Ze was zelf nog altijd bezorgd om een ander. We zagen haar zo graag. Ze heeft ons allen geïnspireerd, en het is nu aan ons om haar positiviteit verder uit te dragen.”