Auteur Tom Naegels stuurt kinderen bewust naar concentratieschool: "Waarom zou die niet goed zijn?"

“Onze schoolkeuze ligt nu al enkele jaren achter ons. Eerlijk gezegd is de school van mijn kinderen (De Schatkist in Berchem) voor mij nu een gewone school. In het begin was ik militant, ik wou anderen overtuigen om ook voor de buurtschool te kiezen. Nu niet meer. Ik vind die school ‘normaal’. Mijn kinderen voelen zich daar allebei goed."

"Mijn oudste zoon (10) scoort heel hoog. ‘Ja, niet moeilijk, hij is er de enige autochtoon, hij zal wel een voorsprong hebben’, lachen mensen dan. Maar autochtone leerlingen doen het niet noodzakelijk beter dan allochtone klasgenoten. En bij de sterkste leerlingen zitten er ook kinderen met allochtone roots.”

“Ja, hoe gaat dat? Je praat met je vrienden, in mijn geval blanke middenklassers. Je luistert naar hun keuzes en ervaringen. Ze tippen allemaal dezelfde scholen. Omdat ze zelf – of vrienden – positieve ervaringen hadden. Die scholen werken goed, zijn creatief, hebben een mooie tuin, noem maar op. Alle ouders denken dan: daar moet mijn kind naartoe.”

“Wij dachten dat in het begin ook. Ik ben zelfs nog gaan kamperen voor een ‘witte’ schoolpoort om zeker te zijn van een plaats. Maar op een bepaald moment stelden we ons vragen over dat kuddegedrag. Waarom zou de school vlakbij, een concentratieschool, niet goed zijn? Zijn die scholen echt minderwaardig of een rem op de leerresultaten van mijn kinderen? Ik wist al uit een wetenschappelijke studie dat er geen negatieve effecten waren.”

“We gingen kijken in de dichtstbijzijnde school, op letterlijk 5 minuten wandelen van onze voordeur. We kregen een leuke rondleiding en onze kinderen waren enthousiast. We beslisten in een emotionele bui en uit balorigheid: de ene school is toch niet beter dan de andere? Ik ga ervan uit dat elke school goed werk levert.”

“Die school is fijn en gezellig, de kinderen leren er wat ze moeten leren. Maar ze is niet uitzonderlijk beter dan een andere school. En ik kan niet zeggen waar ze precies in schittert. De meeste scholen bieden een goede opleiding. Ook zwarte scholen. Je hoeft je als middenklasse-ouder niet suf te piekeren. Zal mijn kind achterstand oplopen? Zal het foute vrienden maken? Er zijn zoveel factoren die bepalen hoe je kind opgroeit. Schoolkeuze is daar maar een klein onderdeel van.”

“De meeste leraren leveren goed werk. Daar vertrouw ik op. Ze zijn enorm enthousiast en geloven heel hard in het schoolproject. Volgens mij leiden ze onder het maatschappelijk vooroordeel dat het verschrikkelijk zwaar is om les te geven in concentratiescholen. Ze zijn de dupe van het angstbeeld van die ‘verschrikkelijke secundaire scholen in Brussel’. Dat beeld klopt uiteraard niet, maar het straalt wel af op alle lagere concentratiescholen. Angstbeelden uit zwarte wijkscholen in de VS of de banlieues in Parijs doemen dan op. Terwijl het leven in Antwerpen daar helemaal niet mee te vergelijken valt.”

“Je kind komt niet in een klas terecht waar 80 procent geen Nederlands kan. Leraren hebben methodes om daar snel en krachtig te werken. Hetzelfde met het beeld dat sterke kinderen met hun duimen zitten te draaien tot de rest klaar is. Dat klopt niet. De overgrote meerderheid van de leerlingen spreekt Nederlands vanaf de kleuterschool. Trouwens, kinderen uit een familie met een allochtone achtergrond zijn niet noodzakelijk anderstalig, of nieuwkomers. En ze zijn ook niet allemaal kansarm.”

“Mijn kinderen hun beste vrienden zijn autochtoon blank. Dat vind ik jammer, maar ik ga ze zeker niet forceren. Dat is hun keuze. Dat kan toeval zijn of helemaal niet. Dat is dan maar zo.”