Bovenal bemin één God! - Van Dievel Consulting

"Welke cursus gaat gij volgen, juffrouw?" "Is er naast u nog plaats in de klas?" "Ik krijg al goesting om moslim te worden als ik u zie." Niets dan lachende gezichten, vrolijke begroetingen en puberale opmerkingen aan de fraaie gietijzeren poort van onze modeste villa in Kalmthout. Na een lange, mooie zomer ten paleize was het epicentrum van de vaderlandse politiek opnieuw verschoven naar het hoofdkwartier van Van Dievel Consulting Ltd, voorloper in de groeimarkt der gebakken lucht. Politici van alle democratische partijen hadden zich massaal ingeschreven voor onze twee nieuwe cursussen, zijnde "Burgerschap" en "Godsdienst", en ze werden aan de poort hartelijk verwelkomd en wegwijs gemaakt door Dinska Bronska, prinses der Moldavische steppen en stafmedewerker in spe van VDC. "Dinska," sprak ik zuchtend tot onze trainee, "ik begrijp dat ge een statement wilt maken, maar een doorkijkboerkini lijkt mij toch wat vergezocht als werkkledij."

Tja, de cursus "Burgerschap" bleek toch iets minder populair dan wij van VDC hadden verwacht en verhoopt. Nochtans: een mening vormen, in debat gaan en respect opbrengen voor elkaars mening zijn waarden waaraan het in de Wetstraat wel eens durft te mangelen. "Wij doen niets anders dan respect opbrengen, Louis!" had CD&V-voorzitter Wouter Beke mijn kritiek op de christendemocratische afwezigheid afgewimpeld, "wij komen allemaal naar de godsdienstles, mijn mensen weten amper nog hoe Samson Goliath kon verslaan in Waterloo, en wij gaan die kennis nodig hebben bij de volgende verkiezingen."

Ook de parlementsleden en ministers van Open VLD bleken voltallig een verleden in een katholieke school te hebben en "wilden die kennis wat opfrissen", zoals Gwendolientje Rutten (afgestudeerd aan de nonnenschool in Aarschot) het verwoordde.

Alleen de N-VA had het signaal begrepen en had Nadia Sminate, Zuhal Demir, Liesbeth Homans, Theo Francken, Louis Ide en Peter De Roover afgevaardigd, zeg maar de ijzervreters & rouwdouwers van de partij.

Het leek zelfs een Vlaams-nationalistisch onderonsje te zullen gaan worden, wat spijtig zou zijn geweest, tot te elfder ure ook Abou Jahjah aan de deur van het cursuslokaal verscheen, wapperend met het betalingsbewijs van zijn inschrijvingsgeld. "Welkom, vuige terrorist!" weerklonk het in het klasje, waarmee meteen de toon van de discussie gezet was. Ik wenste cursisten en docent Brabançonne veel wijsheid toe en maakte mij ijlings uit de voeten.

Even later weerklonk al voor het eerst - en helaas niet voor het laatst - het klakken van de harige paardenzweep waarmede Brabançonne zich veiligheidshalve had gewapend.

In de cursus godsdienst ging het er even luidruchtig maar veel vrolijker aan toe, en dat is een understatement. De eerste Burger van het Land voerde er het hoge woord. Moeiteloos rammelde hij weesgegroeten, onzevaders en credo's af. Als enige in de hele klas bleek hij ook de populaire versie van de Tien Geboden in de vingers te hebben.

"Bovenal bemin één god; zweer niet ijdel, vloek noch spot; heilig steeds de dag des heren; vader, moeder zult gij eren; dood niet, geef geen ergernis; doe nooit wat onkuisheid is; vlucht het stelen en bedriegen; ook de achterklap en 't liegen; wees steeds kuis in uw gemoed en begeer nooit iemands ondergoed ..."

Bij elk dier geboden volgde bovendien een smakelijke anekdote uit zijn kleurrijke jeugd in het katholiek onderwijs, én een meer dan sappige & onverbloemde verwijzing naar het privéleven van zijn medecursisten, waarbij de geviseerden hevig gingen blozen en verongelijkt mopperen over de schending hunner privacy.

"Kameraden en andersdenkenden, deze kennis hoort bij mijn hoge functie in de Kamer van Volksvertegenwoordigers, hiervan gaat geen woord buiten deze muren," haastte hij zich te zeggen.
Zo leren de ketters, maar zij dolen, dacht ik bij mijzelf.

"Vriend Siegfried," ontnam ik hem vervolgens het hoge woord, "gij hebt hier weinig te leren, het zijn uw collega's die snakken naar kennis van het religieuze bedrijf."

Sportief nam Siegfried Bracke plaats in de achterste bank van de klas, overigens geheel moeiteloos, nu hij 30 kilo lichter is en zijn embonpoint geen fysieke hinderpaal meer is, maar niet zonder in één moeite de befaamde Akte van Berouw uit de Vlaamse Catechismus te hebben gedebiteerd:

"Mijn Heer en mijn God, het is mij leed dat ik tegen uw opperste majesteit misdaan heb.
Ik verfoei al mijn zonden, niet alleen omdat ik uw straffen heb verdiend;
maar vooral omdat ze U mishagen, gij die oneindig volmaakt en alle liefde waardig zijt.
Ik maak het vast voornemen, mijn leven te beteren en de gelegenheden tot zonde te vluchten.
In dit berouw wil ik leven en sterven.
Amen."

Glunderend nam Siegfried de kreten van verbazing, verrukking en bewondering in ontvangst. Zelfs de eeuwige communicant Wouter Beke kon niet anders dan goedkeurend knikken. Kenden zijn acolieten de gebeden en geboden maar evengoed, zag ik hem denken.

Er werd wat afgelachen in de godsdienstles. Met Sven Gatz onder meer, die er heilig van overtuigd was dat Thomas van Aquino de laatste winnaar van "The Voice van Vlaanderen" was.
Maar er werd ook ernstig werk geleverd. Dat iedereen nu het mystieke mysterie van het Lam Gods kan plaatsen, is aan onze cursus te danken.

Enfin, op het eind van de namiddag zongen de cursisten psalmen als waren het liedjes van K3, waren de mirakelen van de heer Jezus Christus ingeburgerd en werd de godsdienstkwis van De Standaard probleemloos tot een goed einde gebracht en vervolgens trots op Facebook gedeeld.

"Maar wat hebben we nu geleerd, dames en heren?" hield ik hen voor in mijn slotwoord, "wat gaat gij met uw aangescherpte kennis van het katholieke geloof aanvangen? Hoe gaat gij dat implementeren in uw politieke bedrijvigheid?"
Het was de lichtroze sociaaldemocraat John Crombez (die iedereen had lastiggevallen met de foto's van zijn eerste communie, maar dit geheel terzijde) die de mening van allen vertolkte.

"Kameraad Louis", sprak hij, "het zijn moeilijke en onzekere tijden. Al te vaak doen wij allen - en ik in het bijzonder - ondoordachte en zelfs idiote uitspraken over de samenleving en hoe haar te bestieren. Wat wij geleerd hebben uit uw godsdienstlessen is dit: dat wij de kerk altijd in het midden moeten houden."

"Amen!" klonk het unisono in het klaslokaal.