Night Of The Proms: ‘girl power’ zorgt voor het mooie weer

De tijd dat de Proms jaarlijks uitpakten met mega-acts als Sting, Simple Minds, Bryan Ferry , Joe Cocker of Meat Loaf behoort voorgoed tot het verleden. Enerzijds omdat de beschikbare namen stilaan op raakten, maar wellicht nog meer omdat festivals die een paar decennia meegaan vroeg of laat een verjongingskuur moeten doorvoeren om zich van het eigen voortbestaan te verzekeren. De Proms is een modern, hoogtechnologisch evenement geworden. Een spektakelstuk. Meer show dan concert ook. Al raakte de eerste avond in het Sportpaleis niet uitverkocht.

De combi tussen pop en klassiek blijft ook in deze nieuwe versie overeind, en met de zestienjarige Emily Bear hadden de organisatoren zowaar een heus wonderkind ontdekt. De pianiste miste haar entree niet en zweefde in een kubus tijdens ‘Skyfall’ onverstoord over de hoofden van het publiek. Nadien veroverde ze nog een keer de harten van het toen ze een pianostuk improviseerde op het verhaal van een man op de eerste rij die door Kobe Ilsen in één moeite voor een vol Sportpaleis als homo werd geout. De vlottejongensstijl van Ilsen werkte overigens wél een stuk beter dan de belegen humor van zijn voorganger Carl Huybrechts.

De Liefde Voor Muziek woekerde welig op het podium, met zowel Isabelle A, verrassingsact Gers Pardoel én School Is Cool-frontman Johannes Genard in een glansrol. Isabelle bevestigde haar hernieuwde status als één van de beste zangeressen van het land met ‘Envoûte-Moi’ (was dat niet Pieter Embrechts op video?) een update van ‘Blank Of Zwart’ en, na de pauze, het onverslijtbare ‘Hé Lekker Beest’ . Genard illustreerde dat je zowel de Rock Rally kan winnen als op de Proms staan zonder je cool te verliezen. En Pardoel toonde zich niet alleen een feestbeest, maar ook een gevatte woordkunstenaar. Het Antwerp Philarmonic Orchestra zorgde voor weelderige arrangementen, en het koor Fine Fleur zorgde waar nodig voor vocale bijstand.

Het was - met Blanche, en internationale sterren als Joss Stone en Melanie C -overigens een avond waar de vrouwen duidelijk in het overwicht waren. Dat bleek best verfrissend. Goed, Blanche woog na amper één hit nog wat te licht tussen al die routiniers. Maar vooral Melanie C -altijd al de beste zangeres in de Spice Girls- pakte het publiek in. Opvallend, trouwens, dat haar solohits -’I Turn To You’ en ‘Never Be The Same Again’- daarbij beter uit de verf kwamen dan het materiaal van haar vorige groep.

Joss Stone - die pas helemaal op het eind haar opwachting maakte- is op haar dertigste al een veterane. Een blanke soulzangeres met een boel uitstekende nummers en een klok van een stem, maar geen echte wereldhits. Dat wrong een beetje bij het Proms-publiek, dat toch vooral herkenning wil. Vandaar ook nu weer een succesnummer: ‘Music’ van John Miles. En ‘All By Myself’, een wervelende samenwerking met Bear. Het was één van de weinige momenten dat je niet alleen geëntertaind werd, maar ook echt ontroerd. De vernieuwing zorgde voor een avond die minder afhing van een topact, en meer evenwicht bood. Trouwens: met de Eurythmics-classic ‘Sweet Dreams’ -all star cast op het podium- kreeg de avond toch nog een heuse apotheose mee.