Hoeveel Peter zit er in ‘Thuis’-acteur Geert Hunaerts?

Laten we het op verstrooidheid steken: wanneer we via mail de laatste afspraken maken voor ons interview met Geert Hunaerts in het Antwerpse Middelheimpark, spreken we hem met ‘Beste Peter’ aan. Geert neemt het ons gelukkig niet kwalijk: hij kan er hartelijk om lachen, en vertrouwt ons toe dat het vaak gebeurt – een alledaagsheid voor soapacteurs. Hunaerts is voor meer dan een miljoen ‘Thuis’- kijkers immers synoniem geworden met zijn personage Peter Vlerick, de stoïcijnse advocaat die in Vlaanderens populairste serie de afgelopen tien jaar heel wat soapwatertjes doorzwom.

Dus luidt de onvermijdelijke openingsvraag: hoeveel Peter zit er precies in Geert? Heel weinig, zo blijkt. “Peter, dat is een heel andere mens. Die heeft advocatuur gestudeerd, dat is een rationele mens. En in zijn relatie met Femke is hij eerder aanwezig als echtgenoot en vader, niet als gezellige dude die vrolijkheid brengt. Ik ben thuis heus niet zo gereserveerd.”

Peter kon, zeker in het begin, moeilijk overweg met zijn emoties. Ben je ook zo’n binnenvetter, of net iemand die zichzelf makkelijk blootgeeft?

“Ik ben een heel emotioneel mens, in alles wat ik denk of doe laat ik me door emotie leiden. Op dat vlak verschil ik absoluut met Peter. Maar dat wil niet zeggen dat ik een open boek ben: ik smijt niet voortdurend mijn diepste zielenroerselen op tafel, of ga bij een eerste gesprek meteen diep graven. Het mag soms wel wat oppervlakkiger blijven. Moeten mijn rolluiken dan altijd omhooggetrokken zijn voor de buitenwereld?”

Is de rol van Peter dan een jas die je ’s ochtends aantrekt?

“Dat gaat heel organisch, ik denk daar eigenlijk niet meer bij na. De avond ervoor studeer ik mijn teksten van die draaidag, zodat ik exact weet wat ik moet doen zodra die studiodeur opengaat. Het is een knopje dat ik omdraai. Die tien jaar ben ik in de omgeving van de studio nooit iemand anders dan Peter geweest.”

Je vormt nu al een paar jaar een soapkoppel met Femke, gespeeld door Vanya Wellens. Hoe verloopt dat?

“Vanya en ik kennen mekaar nu al een jaar of tien, en ik vind dat we dat heel goed doen onder ons tweetjes. We gedragen ons als een professioneel koppel. Daarbij gaat het al zoals in echte liefdesrelaties: we voelen mekaar honderd procent aan, één blik volstaat.”

Gebeurt het dan niet dat, zoals in de beste relaties, de sleur er na een tijd in komt?

“Als je al zo lang samenspeelt, kan je inderdaad snel gaan denken: ‘Ik heb het wel gezien’. Maar net doordat we mekaar voor honderd procent aanvoelen, kunnen de scenaristen ons in elke mogelijke verhaallijn schrijven. We komen daar samen uit, want we zijn blindelings op mekaar ingespeeld. Daarom was het ook zo fijn om die moeilijke scènes na de dood van Lucasje (personages Peter en Femke verloren in februari 2016 hun peuter Lucas in een auto-ongeluk,red.) met Vanya te spelen, want ik wist dat we er ons samen volledig in konden smijten. Zo’n extreme vorm van verdriet vertolken, dat kan je niet calculeren.”

Het zijn scènes die bij veel ‘Thuis’-fans op het netvlies gebrand staan.

“Da’s… met zó’n rode ogen thuiskomen. Normaal gezien wordt er wat gezwansd op set: terwijl je onder het vals bloed hangt, drink je nog rustig een koffietje en bij de volgende take doe je weer gewoon alsof je pijn hebt. Maar voor die scènes kon ik niet anders dan de hele dag in rouw leven. Heel die set is anders gekleurd, mensen zijn ook heel stil tijdens de opnames. Bij momenten stond de hele ploeg te huilen.”

Er was veel onderling respect, omdat iedereen voelde dat we ons emotioneel ontzettend kwetsbaar moesten opstellen. Vanya en ik wisten dat we steun hadden aan mekaar. Enkel dan kan je doen wat er toen van ons gevraagd werd.”

Waar putte je dan uit toen je dat verdriet moest vertolken?

“Dat gaat over het verlies van je zoontje. Heel pijnlijk, maar je gaat het net daar zoeken. De gedachte dat mijn eigen zoontje Sid overleden is. Dan moet je al niet meer veel spelen. (lange stilte) Nu sta ik daar weer ver vanaf, maar met erop terug te blikken, besef ik hoe diep we toen gegaan zijn.”

“Maar het zijn wel dat soort scènes die het acteren zo mooi maken: dat je al die emoties in je opneemt en je jezelf volledig kunt geven. Op dat moment sta je niet meer te denken: ‘Hoe ga ik dat spelen?’ Je bent het gewoon.”

Samen met partner Fien D’Heu heb je twee kinderen. Heeft het vaderschap je meer een gevoelsmens gemaakt?

“Ongetwijfeld. Ik probeer er wel zo veel mogelijk te zijn voor ons mannen: ik kan ze brengen naar en ophalen van school, dat vind ik heel tof. Sid is acht, onze dochter Lewis is tien geworden in november. Niets mooier dan ze Pokémonkaarten te zien ruilen op de speelplaats: deals op leven en dood, die plots onbenullig zijn als ik aan de schoolpoort sta en ze in mijn richting komen afstormen. Die doodeerlijke, onberedeneerde liefde, dat is een van de mooiste dingen die je als ouder kan terugkrijgen van je kind.”

“Dat kinderen zoveel tijd opslorpen, kan je op voorhand natuurlijk nooit bevroeden. Dat staat niet in het instructieboekje. (lacht) Daarom dat we als koppel heel bewust met die eerste tien à vijftien jaar omgaan, omdat je dan een fond legt voor die gasten. Dat maakt het ouderschap zo waardevol: kinderen worden geboren als een wit blad, en jij moet dat als ouder zo veel mogelijk proberen in te kleuren.”

Je eerste rol, die kreeg je toen je zelf nog een kind was: in de cultfilm ‘Crazy Love’ van Dominique Deruddere. Die beruchte masturbatiescène, het blijft een opmerkelijk debuut voor een dertienjarige knaap.

“Eigenlijk was het puur toeval dat ik die rol kreeg: mijn moeder bracht de dochter van haar toenmalige baas – een vriendinnetje van mij – naar de auditie. Ze besloot me mee te nemen en er een dagje Brussel van te maken. Terwijl Eva auditie deed, zaten we buiten op een bankje te wachten. Op dat moment sprak de producer me aan: of ik geen auditie wou doen, want voor de hoofdrol hadden ze nog niemand gevonden. Achteraf hoorde ik dat Dominique al een hele tijd op zoek was: hij dacht zelfs al aan Danny Demunck, die toen ‘Ciske De Rat’ had vertolkt.”

“Ik heb die auditie trouwens nog thuis liggen op VHS-cassette. Je ziet me binnenkomen met een bordje met het nummer 997 in de hand. Ik moest een mop vertellen, maar ik kende er geen dus had mama me er maar eentje ingefluisterd. Een belachelijke mop overigens, over Jezus aan het kruis die Petrus tot zich roept en zegt dat hij van daarboven zijn huis ziet staan. De zaal was muisstil: niemand lachte, en dat begreep ik ook wel. (lacht) Ik droop af, en dacht dat het daar wel bij zou blijven. Een week erna kregen we thuis een telefoontje om te zeggen dat ik de rol had.”

“Die opnames waren in de zomervakantie, dus zag ik dat toen vooral als een heel toffe eerste vakantiejob. Maar die rol maakte plotsklaps een acteur van me, zonder dat ik dat ooit echt gewild had.”

Jij zat nooit thuis toneeltje te spelen voor de ooms en tantes op het familiefeest?

“Integendeel. Ik heb nooit op de livingtafel staan dansen. Nu ook niet, trouwens. Dat lijkt gemakkelijk praten: omdat ik het nooit anders geweten heb, en omdat ik dankzij ‘Thuis’ elke dag bakken aandacht krijg van het grote publiek. En toch heb ik dat niet nodig, of ga ik er wanhopig naar op zoek als het even minder is.”

“Ik ben ervan overtuigd dat als ik toen niet van dat bankje geplukt was, ik nu geen acteur zou zijn. Laat staan dat ik iets deed waar ik zou fel in the picture zou lopen. In de boekjes moeten staan, of als BV ergens moeten opdraven waar je eigenlijk niet hoeft te zijn: het is een ambetant gevolg van de job waar ik het liefst zo ver mogelijk van weg blijf. Als kind wou ik vooral dierenarts worden: in je eigen kabinetje de hele dag tussen de honden, katten en een enkel schaap zitten.” (lacht)

Je bent na tien jaar ‘Thuis’ stilaan onderdeel van het meubilair. Denk je soms niet: ‘Het is mooi geweest’?

“Het verbaast me soms zelf. Oorspronkelijk was het plan om ‘Thuis’ maar even te doen. Ik moet daar niet flauw over doen: het aanbod kwam als geroepen, omdat het me werkzekerheid bood. Het was in een periode dat Fien en ik aan kinderen dachten. ‘Papa is acteur maar hij heeft momenteel geen werk’: dat is iets wat ik mijn kinderen nooit wou horen uitspreken.”

“Tegelijk heb ik er de afgelopen jaren zo’n fijne tijd beleefd. Als acteurs worden we echt gewaardeerd, je voelt dat je met iets waardevol bezig bent. Want de dag dat je je scenario vastpakt en denkt: ‘Allez, wat hebben ze er nu weer van gebrouwen?’, is het echt wel gedaan. Mocht ik met dat gevoel zitten, zou ik het ook niet zou kunnen wegstoppen: dan valt het gewoon van mijn gezicht af te lezen. Als ik voel dat mijn tijd erop zit, zal ik het ook bij de scenaristen aangeven. Maar stoppen met ‘Thuis’? Dat ben ik nog lang niet van plan.”

Peter en Femke zijn de jongste tijd wel naar het achterplan verdwenen. Stoort je dat?

“Dat is na zo’n heftige verhaallijn maar normaal, omdat de balans van de serie goed moet zitten. Ik heb begrip voor de scenaristen: die moeten zo’n 35 acteurs voorzien van volwaardige verhaallijnen. En ik vind heus niet dat inhoudelijk de aandacht steeds op Peter en Femke gericht moet zijn. Als blijkt dat we binnenkort weer een rustige verhaallijn hebben, zal me dat niet storen. Omdat we zo het geheel van ‘Thuis’ verder inkleuren. Ik loop nu heus niet op de set langs de camera te ijsberen: ‘Hela, wanneer is het terug aan mij?’”

Het afgelopen jaar was je wel nog te zien in de VIER-serie ‘#hetisingewikkeld’, en presenteerde je weer een seizoen van ‘Help Mijn Man Is Een Klusser’. Bevielen die zijsprongen je?

“Voor ‘Help, Mijn Man’ heb ik bewust gekozen, omdat het concept me geweldig aanstond. Ik ben dan wel een beetje de vedette die in zijn propere kleren de werken komt inspecteren, maar als presentator ben je dan ook meer relatietherapeut dan klusser. Ongefilterd mijn ongeloof kunnen uitroepen bij die chaos, maar vooral een luisterend oor en hulp aanbieden waar ik kan. Al blijft het grappig dat ze met net voor dit programma belden, omdat ik zelf twee linkerhanden heb. Zo was het in ieder geval makkelijker om mee te leven met de zoveelste radeloze vent die zich hopeloos in de nesten geklust had.” (lacht)

“Ook de opnames van ‘#hetisingewikkeld’ waren echt genieten. Omdat ik met leuke collega’s op de set kon staan: regisseuse Lenny Van Wesemael is een klasbak, An Miller - met wie ik vroeger nog op de planken heb gestaan - ken ik bij wijze van spreken al een halve eeuw en met Ben Segers had ik nog nooit samengewerkt. Tof om met andere mensen een groepje te vormen en samen iets helemaal anders te doen, even van die voortdenderende trein die ‘Thuis’ is kunnen afstappen. Al besefte ik achteraf hoe blij ik was dat ik weer gewoon op die trein kon springen.”

Zijn er dan geen momenten dat je snakt naar iets anders? Dat het begint te jeuken?

“Natuurlijk wil ik volgend jaar drie speelfilms draaien, en liefst nog eentje van Michaël Roskam die ik mee in Cannes kan presenteren. En wil ik, nu ik geregeld met mijn band Clan Hunaerts optreed, stiekem een eigen muziekalbum uitbrengen. Maar ik zit al lang genoeg in de business om te beseffen dat het zo nu eenmaal niet loopt.”

“Die jarenlange ervaring leert me vooral dat ik een ongelukkig mens zou worden als ik enkel hunker naar het onbereikbare. Het is iets dat je leert met het ouder en wijzer worden. Wat ik dan wil? Werk hebben, mijn gezin onderhouden en in vrede leven. En ondertussen zo veel mogelijk plezier beleven, zonder te moeten piekeren over morgen. Exact wat ik nu bereikt heb. Wat wil een mens nog meer?”

‘Thuis’, Eén, elke weekdag, 20.05 uur

Alle speeldata van Clan Hunaerts vind je op facebook.com/ClanHunaerts