Emmy-winnaar Kamiel De Bruyne: "Zou het ideale slachtoffer zijn voor mijn eigen format "Sorry voor alles""

Sinds woensdagmorgen is De Bruyne weer in het land. Met zijn iconische televisieprijs onder de arm, of veilig opgeborgen in de bijhorende kist. "Ze hebben mij aan de douane relatief makkelijk doorgelaten met mijn speciale handbagage. Bij de grenscontrole kreeg ik enkel de vraag "oh my God, is that a real Emmy"", lacht hij. "Zo'n loodzware trofee van om en bij de drie kilo thuis krijgen, dat ging makkelijker dan ik dacht, ook al is het een behoorlijk robuust ding."

Het verhaal achter "Sorry voor alles" leest als een modern sprookje. De Bruyne bedacht zijn format als schoolopdracht -jawel- in een schuimende badkuip, toen de deadline aan filmschool RITCS met rasse schreden naderde. Het idee waarbij een onbekende Vlaming onaangekondigd de centrale gast blijkt in een televisieprogramma over zijn leven, nadat het "slachtoffer" een maand is gevolgd door een bataljon verborgen camera's, leek nauwelijks te realiseren, maar Eén zette zijn schouders eronder, en de rest is geschiedenis. De film "The Truman show" met een gelijkaardige insteek, kreeg een Vlaams televisiebroertje.

"En dan te bedenken dat ik zelf iemand ben die je werkelijk álles kan wijsmaken. Dat was tijdens de opnameperiode van "Sorry voor alles" een running gag onder collega's. Ze hebben ontelbare keren geprobeerd om mij in de val te lokken, en tot groot jolijt trapte ik bijna overal in", lacht De Bruyne. "Maar ik ben er eigenlijk van overtuigd dat we met “Sorry voor alles” in theorie iedereen hadden kunnen beetnemen."                            

(lees voort onder de foto)

De Bruyne blikt met veel plezier terug op zijn "moment de gloire" in New York. "We hebben zo veel meegemaakt in korte tijd, dat het in mijn hoofd één waas is geworden", zegt hij daarover. "Op het moment dat we als winnaar werden uitgeroepen, kon ik aan niets meer denken. Er was enkel euforie. Ja, ik had een kort woordje voorbereid voor het geval we zouden winnen. Maar toen ik op het podium stond, ben ik alles vergeten."

Een expliciete, en ludieke bedanking voor zijn moeder zat er wel in. De woorden "sorry dat ik geen ingenieur ben geworden, maar dit beeldje is ook voor jou", gingen de wereld rond. "Ze was nogal fier, toen ze dat hoorde. En nog meer toen ze telefoon kreeg van haar burgemeester om ons uit te nodigen op het gemeentehuis van Nevele", lacht hij. "Als ik mijn dankwoord zou kunnen overdoen, dan wil ik zeker Eén en productiehuis Warner Bros bedanken voor de cruciale rol die ze gespeeld hebben."

Maar het feestgedruis barstte pas los nadat het "Sorry voor alles"-team het Emmypodium had verlaten. "Nadat je die award in ontvangst hebt genomen, word je meteen naar de persruimte geleid. Dat is via een lange keukengang, zoals je in Amerikaanse films wel eens ziet als de president wordt afgevoerd, omdat er een aanslag is. Heel raar allemaal."

"Na de interviews en de felicitaties daar, volgt een officiële receptie, en daarna zijn we naar de afterparty gegaan. Maar niet voor ik de trofee in veiligheid ben gaan brengen op de hotelkamer (lacht). Tot dan hadden tientallen mensen hem al onaangekondigd uit mijn handen getrokken om er ongevraagd mee op de foto gegaan."

"Op de afterparty viel het mij vooral op hoe snel iedereen naar huis was.  Om 3 uur werd het feest in een rooftopbar in New York stopgezet, en op dat moment waren wij en de Callboys nog de enige aanwezigen. De Belgische delegatie heeft het officiële Emmyfeest dus afgesloten. (lacht) Voor de rest herinner ik me vooral dat ik starstruck was door Kenneth Branagh, een Britse acteur die een Emmy kreeg voor zijn rol in Wallander. Als Harry Potterfreak was het onwezenlijk om professor Gilderoy Lockhart voor mijn neus te zien staan. En nog meer om te weten dat ik en mijn idool nu iets gemeenschappelijk hebben: een Emmy."