Gezien:‘Ge Hadt Erbij Moeten Zijn’, VTM, woensdag 22 november, 20.35 uur.

Op het gevaar af voor ouwe zeurpieten versleten te worden, willen we vooreerst even meegeven wat u al lang wist: dat we leven in tijden waarin alles moet en zal gedocumenteerd worden. Net dat nieuwe risottorecept uitgeprobeerd? Op Instagram ermee! Naar Rock Werchter geweest om de wereldberoemde-maar-altijd-gewoon-gebleven rockers van Foo Fighters aan het werk te zien? Iedereen zal het geweten hebben, want u – ja, u daar – stond tussen het publiek met de smartphone in de aanslag om elke welgemikte fluim van Dave Grohl niet gehinderd door enige vakkennis vast te leggen voor alle luitjes die het liken willen. Wat zijn het toch arme stakkers, die digibeten die al die communicatietools níet tot hunner beschikking hebben.

Hoeveel waardevol beeldmateriaal is ons op die manier al niet ontzegd? Wat was het toch mooi geweest als we nog eens opnieuw hadden kunnen zien hoe nonkel Achiel (*) op de vuist ging met nonkel Jean (*) op het huwelijksfeest van tante Irma (*), de mooiste dag van haar leven, en een halfuur later – toen voor alle andere aanwezigen de sfeer helemaal onder het vriespunt was gezakt – luid lallend in mekaars armen vielen aan de toog. Maar VTM weet raad, want op woensdagavond kan u kijken naar ‘Ge Hadt Erbij Moeten Zijn’, een bundeling van verhalen die zich oorspronkelijk voltrokken toen er helaas geen camera in de buurt was. Daarom worden ze – hoe ouderwets – verteld door een BV, maar ook – hélemáál 2017! – nagespeeld door vaderlandse acteurs die wij onderhand goed kennen.

In de aflevering van woensdag mocht de sympathiekste der Vlaamse klankmannen, Pascal Braeckman, vertellen hoe hij op zijn communiefeest een vriendje dronken had gevoerd, en vice versa. Om eerlijk te zijn, waren we niet kapot van het verhaal van Pascal, en zelfs nog iets minder van de pointe. Het verhaal van Urbanus over de groeiende sneeuwman van nonkel Maurice (**) was iets sterker, vintage Urbanus zelfs, maar na de ontknoping bleven we toch met een was-het-dat-maargevoel zitten. Een euvel waar soms ook humoristische programma’s als ‘Loslopend Wild & Gevogelte’, ‘Wat Als?’, ‘Kafka’ en ‘Hoe Zal Ik Het Zeggen?’ onder te lijden hadden.

Maar: er is ook goed nieuws, want net als in de eerder vernoemde programma’s brengen de acteurs – Sven De Ridder, Ruth Beeckmans, Manou Kersting… – het er in ‘Ge Hadt Erbij Moeten Zijn’ bijzonder goed van af. En Ben Segers toont zich in dit genre eens te meer als een vis in het water. Zijn interpretatie van Jan Jaap van der Wal, die het beste verhaal meebracht, was hilarisch. Gedurfd, zelfs: zelden een volkomen symmetrische acteur op zulke hilarische wijze zien spelen dat hij een hazenlip heeft (zie foto). En de acteurs die hun scènes woordeloos spelen, maar de gesproken verhalen van de betreffende vertellers feilloos lippen, is een mooie vondst. Hadden we al eens eerder zien doen in ‘Geubels En De Belgen’, maar ook hier wordt nog eens bewezen dat het werkt. Mooie settings ook, knap in beeld gebracht, met vaak absurde personages om het af te maken. Maar die verhalen? Geef ons dan toch maar de stomdronken, over de dansvloer rollende nonkel Achiel en nonkel Jean. (*) = gefingeerde naam(**) = echte naam