Gek op de smaak van gezouten karamel? De wetenschap heeft er een verklaring voor

Gezouten karamel maakt de laatste jaren zijn opmars in de legendarische chocoladerepen van Tony Chocolonely, maar ook onder meer Ben & Jerry's en Häagen-Dasz sprongen al op de kar door er een ijsjessmaak van uit te brengen. Toch is de verslavende smaakcombinatie niet nieuw. De mix van suiker, zout en vet onder vorm van gezouten karamel werd eerst samengebracht door de Franse chocolatier Henri Le Roux, meer dan dertig jaar geleden.

Behoor jij ook tot de categorie levensgenieters die maar niet kan stoppen met smullen van de gezouten karamelsmaak? Om je alvast minder schuldig te voelen: daar is een wetenschappelijke verklaring voor. De universiteit van Florida testte de gezouten karamelsmaak uit op 150 gelukkige proefpersonen, en concludeerden dat zowel een zoete, zoute, als vette smaak afzonderlijk chemicaliën in het brein opwekken die vergelijkbaar zijn met een shot heroïne. Combineer je die drie elementen die afzonderlijk deze eigenschap bezitten, krijg je helemaal vuurwerk in de hersenen. 

Het fenomeen wordt ook wel "hedonic escalation" genoemd, wat je zou kunnen omschrijven als "uit de hand gelopen genot". Ons brein zal bij elke hap naar meer verlangen, omdat je steeds nieuwe smaken ontdekt in de lekkernij. Bij andere, minder complexe voedingsmiddelen heb je net het tegenovergestelde, "hedonic adaptation" ("aanpassing van het genot") - waarbij je na een tijd genoeg krijgt van de smaak. "Hedonische escalatie gebeurt het vaakst bij complexe smaken, waarbij een proever gemotiveerd is om bij elke hap meer te proeven van het veelzijdige voedingsmiddel," leggen de wetenschappers uit. Dat verklaart waarom je na één hap van die chocoladereep de wikkel toch weer openvouwt om meer te proeven. Niet erg lijnvriendelijk, maar er is nu alvast wel een verklaring die breder is dan een gebrek aan wilskracht.