Wanhopige vader van depressief meisje schrijft open brief aan minister De Block: "Doe iets alstublieft, vandaag nog. Wij staan machteloos"

Mevrouw De Block,
Mevrouw Crevits,

Onze dochter van 15 is depressief. Ze voelt zich elke dag slecht en elke week slechter. Ze heeft geen zin meer in het leven. Ze snijdt in haar armen omdat dat haar mentale pijn eventjes wegneemt.

Het afgelopen jaar heeft ze al drie crisisopnames van twee weken achter de rug. En een opname van 8 weken in Gasthuisberg. Naar school gaan is te veel geworden voor haar. Ze heeft gemiddeld drie therapeutische sessies per week met een psychiater en twee psychologen. Medicatie wordt stelselmatig verhoogd, nieuwe medicatie toegevoegd. Niets helpt afdoende.

Vandaag zit zelfs de crisisopvang vol en kan ze in crisis enkel op spoed terecht.
Iedereen is het er over eens dat een langdurige therapeutische opname noodzakelijk is. Ze is meteen aangemeld om langdurig therapeutisch opgenomen te worden. Het eerste gesprek (intake) was 1 maand wachten. Daar kregen we te horen dat er een aantal gesprekken zullen ingepland worden in de weken en maanden daarna. Als dan finaal beslist wordt om haar op te nemen start de wachttijd. Die wachttijd kan oplopen tot 1 jaar. 12 maanden. 52 weken. 365 dagen. 8760 uren.

Dat wil ook zeggen dat er veel kinderen voor haar zijn, die ook diep in een put zitten waar ze niet uit geraken. Een situatie die in een welvarend land als het onze grenst aan de waanzin.

Die situatie is niet alleen voor onze dochter ondraaglijk. Ook als ouder sta je machteloos. Je wilt helpen maar weet niet hoe. Slapen met één oog open om te vermijden dat ze zichzelf iets aandoet, gaat op de duur ook de sterkste mens uitputten.

Ambulante psychotherapie is ook nauwelijks of niet terugbetaald. 10 weken opname in gasthuisberg kost ?54.000, waar wij nog geen ?100 zelf van moesten betalen. Met diezelfde ?100 kunnen we twee keer naar de psycholoog (als die tijd heeft, want psychologen zijn ook overbevraagd).

Ik weet in alle eerlijkheid - en hoeveel verdriet we er als ouders ook om hebben - niet of onze dochter er nog zal zijn wanneer de langdurige opvang mogelijk wordt. 1 jaar is lang, zeker voor een kind van 15. Dat is geen licht aan het eind van de tunnel, maar een lijdensweg die vandaag onoverbrugbaar lijkt.

Doe hier alstublieft iets aan mevrouw De Block. Niet volgende week. Niet morgen. Maar vandaag. En bespaar ons het politiek discours van beleidskeuzes, budgetten en gefaseerde aanpak. Het gaat hier om het geluk en welzijn van kinderen.
Artikel 3.2 van het Verdrag inzake de Rechten van het Kind zegt: De Staten die partij zijn, verbinden zich ertoe het kind te verzekeren van de bescherming en de zorg die nodig zijn voor zijn of haar welzijn, rekening houdend met de rechten en plichten van zijn of haar ouders, wettige voogden of anderen die wettelijk verantwoordelijk voor het kind zijn, en nemen hiertoe alle passende wettelijke en bestuursmaatregelen...?

Ik doe bij deze ook een warme oproep aan mevrouw Crevits, minister van Onderwijs, om vanuit haar bevoegdheid na te denken over wat scholen en CLB's kunnen/moeten doen om met deze steeds groter en ernstiger wordende problematiek om te gaan.

Met vriendelijke groeten,

SB uit O