'We Moeten Door' van Broederliefde: Buik plat, bil groot, broek strak

U kent Broederliefde van de single ‘Officieel’. Toch? “Zoen me babe (muah) / Laat ze zien dat het officieel is / Laat ze zien dat het officieel is / Officieel is, officieel aaaahs”. De tekst is schattig én geil, de beats gaan te leen bij reggaeton en kuduro, de Autotune klopt er overuren, Nederlands, Spaans en Engels wisselen elkaar af. Doet wat denken aan Belgische bands als Zwartwerk (de combi van hiphop met Afro-Caraïbische ritmes) of Gangthelabel (de hang naar trage, mechanische ritmes en de lome, oer-Amerikaanse rapcadans).

Op Pukkelpop zette Broederliefde vorige zomer de meest feestelijke karaokeperformance van het festival neer voor een uitpuilende tent. In Nederland is de band immers razend populair. De jongens wonnen er een MTV-award, stonden wekenlang op 1 in de Album Top 100 en werden sufgestreamed op Spotify. Nu het klimaat voor hiphop erg gunstig is in Vlaanderen - zelfs een taalbarrière staat niet langer in de weg staat van mainstreamsucces (dank u, Roméo Elvis) - lijkt het hek helemaal van de dam voor Hollandse rap. Kijk naar het succes van Lil Kleine, Ronnie Flex, BOEF en Kraantje Pappie.

Met een jonko in de club

Broederliefde doet weliswaar exotischer aan dan bovengenoemde acts, maar nu reggaeton zelfs door bleekschetenbroekjes als die van The Script wordt opgepikt, zou de brede Vlaamse mainstream wel eens overstag kunnen gaan voor een posse op Caraïbische leest geschoeide brothers uit Rotterdam. Immers: “Stressen daar zijn we te jong voor / screm in de club met m’n jonko”. Zo is dat jongens, steek er gezellig eentje op.

Het gaat er erg relaxed aan toe op We Moeten Door, de nieuwste worp van Broederliefde. Ook in ‘Ontsnappen’ wordt er lekker geblowed, vooral om aan de harde werkelijkheid te ontsnappen, zo beweren de boys langsheen een lijzig, hypergestileerd Jamaicaans bedje dat Drake en Rihanna in gedachten roept. De nonchalante dancehall van ‘Keskiednis’ knipoogt naar Sean Paul, pocht en bluft alsof het een fluitje van een cent is (“Het is nog maar een piecie / Onderweg, onder druk, nonchalant, ja / Maar we doen het easy / Stay sharp, stay sharp”) en klinkt vooral sexy.

Verleiding, verliefdheid, bedavonturen en bad boys-geintjes wisselen elkaar af. Er is zelfs plaats voor humor: heel amusant hoe de jongens in de intro van ‘Steen’ hun eigen stijl ontmantelen en de critici tegelijkertijd een neus zetten (“Gaan we Autotune enzo gebruiken? / Je weet, zonder Autotune kunnen we niet werken, papa / Nee papa”).

Handen op je knieën

Bij momenten komt Broederliefde wel erg puberaal-onnozel uit de hoek (“Met die oude mannen, valt er weinig te beleven / Rook wat, wordt een beetje dronken / Kom hangen met die jong belegen kaas, die een beetje is gesmolten” - Qué?) of flappen de jongens er loopse praat uit die in tijden van #metoo voor gefronste wenkbrauwen zal zorgen: “Ik zie dat je danst, buik plat, bil groot / (…) ik kan niet dansen, ik ben stijf, net een dildo / Ik kan met je flexen, strakke broek, fashion / Handen op je knieën, we brengen een beetje tension”.

We Moeten Door herbergt de sound van het hier en nu. Het is de klank van de razendsnel evoluerende, multiculturele grootstad vol bastaard-kosmopolieten. Een borrelende, onevenwichtige mishmash vol inconsequenties en hormonale overloads. Geen perfecte plaat, wél ontegensprekelijk fun. En kijk es, laten wij de generatie van morgen nu vooral fun gunnen. Toch, papa?

We Moeten Door is nu uit op Top Notch.