Ook de ratten in Manhattan leven net als de bewoners in hun eigen wijk

Wie grootstad zegt, zegt ratten. Ook New York City wordt zwaar geteisterd door de knaagdieren. Student Matthew Combs deed er twee jaar lang onderzoek naar. Hij ontdekte dat er, DNA-gewijs, uptown- en downtownratten bestaan in Manhattan. En ze blijven doorgaans hun hele leven in hun eigen wijk. De exemplaren die zich toch buiten hun eigen territorium wagen, zijn het gevaarlijkst voor de mens.

Joeri Vlemings 01-12-17, 13:00 Laatste update: 01-12-17, 13:03 Bron: The Atlantic, NPR

Matthew Combs, student aan de Fordham University, onderzocht samen met enkele anderen de verplaatsingen van bruine ratten in New York City. "Ze vormen een ernstige bedreiging voor de volksgezondheid", stelt hij. "Ze zijn drager van verschillende zoönosen, wat ons zorgen baart. Dus hoe meer we weten over hoe ze bewegen en hoe de kolonie samenwerkt, hoe beter we ons kunnen wapenen tegen hen."

De onderzoekers ontleedden ook het DNA van de ratten. Dat leidde tot een opvallende conclusie. Ratten die ten noorden van 59th Street (zuidelijkste punt van Central Park) leven, onderscheiden zich qua DNA duidelijk van de knaagdiertjes die hun habitat ten zuiden van 14th Street hebben. Midtown ertussenin is veel schaarser bevolkt door ratten en vormt zo een buffer tussen beide soorten, die belet dat ze zich met elkaar vermengen.

Ratten lijken hierin op de lokale bevolking dat ze voornamelijk trouw blijven aan hun eigen wijk in Manhattan. Ook daar zijn er overigens opmerkelijke verschillen tussen de specimen. "Geef ons een rat, en wij kunnen je zeggen of ze uit West Village of uit East Village komt", beweert Combs. "Er bestaan echt specifieke rattenwijken." Hij voegt eraan toe dat de dieren "in kolonies leven en zich doorgaans niet verder dan 200-400 meter van elkaar verplaatsen, zelfs over de generaties heen". Ze blijven dus meestal hangen in de buurt waar ze geboren zijn. Dat betekent dat als je buurman met ratten zit, jij dan waarschijnlijk ook. De bestrijding van de ratten moet daarom niet individueel maar op stedelijke schaal aangepakt worden.

Zo'n vijf procent van de rattenpopulatie zoekt toch andere oorden op, tot twee kilometer ver. Die rondtrekkende ratten vormen het grootste probleem, omdat ze genetische informatie kunnen verschuiven en zo ziektes verspreiden.

Na twee jaar onderzoek is Combs' verwondering en respect voor ratten nog toegenomen, zegt hij. "Het zijn merkwaardige wezens. Ze passen hun bewegingspatronen aan aan het gedrag van de mens. Ze zijn dus heel intelligent, maar ook erg sociaal." Toch blijft het "natuurlijk ongedierte waar we vanaf moeten", beseft hij.