Een pijnlijke affaire hoe Groot Hervormer Charles Michel hopeloos vastzit in het slijk van de realiteit
De afwikkeling van het Zomerakkoord begint een pijnlijke affaire te worden. Het zomerse offensief waarmee premier Charles Michel (MR) zichzelf vanaf het Tomorrowland-podium wou kronen tot Groot Hervormer, zit hopeloos vast in het slijk van de herfstige realiteit.
Beginnen we bij het concept van zulke akkoorden zelf. Inmiddels zijn we 1 december voorbij en een aantal regeringsvoorstellen moet kracht van wet krijgen op 1 januari. Definitieve wetsontwerpen zijn er nog niet. Dat zal, zoals altijd, wel weer nipt lukken, wanneer mastodontwetten met de karwats door het naar vakantie snakkende parlement worden gejaagd.
Kwalijke praktijk
Dat is om minstens twee redenen een kwalijke praktijk. Ten eerste omdat zo degelijke democratische controle en tegensprekelijk debat wordt uitgeschakeld over plannen met vaak ingrijpende gevolgen. Dat levert bovendien vaker wel dan niet slechte wetgeving op die in het beste geval achteraf gerepareerd kan worden.
Eigenlijk zou een parlement die naam waardig het gejongleer met verzamelwetten niet mogen aanvaarden. Het gefoefel met de toxische afkoopwet, ooit in een programmawet begraven, zou een waarschuwing mogen zijn. In werkelijkheid blijft de stroom wetteksten die gebundeld door de strot van het parlement worden geduwd alleen groter.
Illustratief is het getouwtrek over het onbelast bijverdienen voor vrijwilligers. Dat behalve vakbonden en middenveld intussen zowat elke ondernemersorganisatie en de Raad van State constructieve kritiek op het voorstel uit, wijst erop dat het hier toch om meer dan verstard conservatief verzet gaat. Ook wie – terecht – openstaat voor zulke flexibelere arbeidsregels, zou die feitelijke opmerkingen ter harte mogen menen.
Toch meent bijvoorbeeld Kamerlid Egbert Lachaert (Open Vld), nochtans geen tafelspringer, dat we hoe dan ook maar beter de regeling kunnen invoeren. Als er iets niet deugt, zien we later wel hoe we dat oplossen. Wat een vreemde kijk op parlementaire controle. Wat een vreemde kijk op behartiging van de belangen van het volk. Zo krijg je dus een wettelijke koterij zoals de Belgische.
De bestuurlijke puinhopen van deze regering moeten stilaan niet meer onderdoen voor de 'puinhopen van paars' waar N-VA zich graag vrolijk over maakt
Geen wonder dat de Raad van State en het Rekenhof een voltijdse dagtaak hebben aan het narekenen en corrigeren van al dat vrolijke zomergeweld. Dat politici van de meerderheid die instanties bedanken met het verwijt dat ze zelf aan oppositiepolitiek doen, is dan een kleine schande.
Het klopt zeer zeker dat ook vorige regeringen in hetzelfde bedje ziek waren. Juist die gelijkenis moet voor velen toch een pijnlijke ontgoocheling zijn. Bij N-VA bijvoorbeeld maakt men zich nog altijd graag vrolijk over de ‘puinhopen van paars’ uit het begin van de eeuw. De eigen bestuurlijke puinhopen moeten daar stilaan niet meer voor onderdoen.