Minstens 23 uur per dag alleen in een cel van 2 op 3 meter, en dat 44 jaar lang

Woodfox, King en Herman Wallace stonden bekend als de "Angola 3", de drie mannen die in Angola, de staatsgevangenis van Louisiana, tientallen jaren in eenzame opsluiting hebben gezeten. 

Ze waren lid van de Black Panters, een militante beweging die streed voor de burgerrechten van de zwarte bevolking in de VS, en Woodfox en Wallace voerden ook in de gevangenis actief strijd tegen corruptie, brutaliteit en misbruik door het gevangenispersoneel, de uitbuiting van de tewerkgestelde gevangenen, en het diepgewortelde racisme in het Amerikaanse rechtssysteem. 

Dat was een doorn in het oog van het gevangenispersoneel en toen in 1971 een gevangenisbewaarder vermoord werd teruggevonden in zijn slaapzaal, werden Woodfox en Wallace zonder harde bewijzen veroordeeld voor die moord. Het kwam hen op eenzame opsluiting te staan, die in het geval van Woodfox 44 jaar zou duren, en in dat van Wallace 40 jaar, tot drie dagen voor zijn dood als gevolg van vergevorderde leverkanker. 

King kwam pas twee weken na de moord op de cipier aan in de Angola-gevangenis, maar omdat hij ook lid was van de Black Panters, zou ook hij 29 jaar van zijn 31-jarige celstraf in eenzame opsluiting doorbrengen. Opsluiting in een scel van 2 op 3 meter, 23 uur per dag en soms 24 uur. 

"Ik heb mensen in die situatie na zes uur zien smeken en instorten", zo zei King in "Terzake". "Een cel van 2 op 3 meter maakt een puinhoop van je brein."

"Ik heb mensen zien breken, zelfmoord plegen...", zo zei ook Woodfox. "Ik heb mensen zien gek worden, terwijl ze zichzelf normaal vinden. Ze hebben er geen idee van dat wat ze doen enorm ver staat van wat normaal is. Daar heb ik 44 jaar mee moeten leven." Om niet hetzelfde lot te ondergaan, trachtte hij altijd iets te doen te hebben, zich te concentreren op iets, "liever dan daar te zitten vegeteren en mijn brein te laten verkommeren." 

King zei dat hij op een bepaalde manier blij was dat ze met zijn drieën op dezelfde plaats zaten, drie mensen die hetzelfde dachten en voelden, en die op dezelfde manier onrechtvaardig behandeld werden, dat creëerde een zekere kameraadschap. 

De zaak van de Angola 3 trok uiteindelijk de aandacht van advocaten en mensenrechtenactivisten, en in 2001 werd Robert King vrijgelaten. Ook buiten de gevangenis bleef hij echter verder strijden. "Toen ik eindelijk vrijgelaten was, kwam het mij toe om er voor te zorgen dat hun zaak in de aandacht bleef, en samen te werken met mensen die ook beseften dat er iets heel erg fout zat."

Woodfox veroordeling werd intussen tot twee keer toe verworpen, maar hij bleef nog tot februari vorig jaar in de cel. Toen kwam hij vrij, mede onder druk van briefschrijfacties zoals "Schrijf ze Vrij" van Amnesty. Maar ook hij blijft strijdlustig: "Ik kan nu mensen vertellen over de gruwelen van eenzame opsluiting en de corruptie in het Amerikaanse gevangenissysteem, en proberen alles beter te maken. Ik denk dat de mensheid het waard is om gered te worden, maar we kunnen niet blijven zoals we nu zijn. Ik probeer een deel te zijn van de strijd die de mensheid verandert, en een betere samenleving opbouwt", zo zei hij. 

Zaterdag houdt Amnesty International een schrijfmarathon in Antwerpen, en Woodfox en King zullen daar aanwezig aan.