Luciano D'Onofrio keert terug naar de club die hij 38,19 miljoen euro bezorgde

De naam Luciano D'Onofrio is onlosmakelijk verbonden met Standard. In 1998 was de Italo-Belg betrokken bij de overname van de financieel noodlijdende club. In de praktijk dan toch: op papier mocht D'Onofrio, op dat moment één van de belangrijkste makelaars van Europa, niets te maken hebben met de leiding van een club. Op het organigram waren de initialen LD dus nergens terug te vinden. In de praktijk drukte hij zijn stempel op de hele club. 

Met 'gratis' transfers als die van Ali Lukunku, Robert Prosinecki of Jorge Costa zorgde D'Onofrio voor een grote kwaliteitsinjectie voor een kleine prijs. Zijn netwerk was allesbepalend. Het aura van de topmakelaar opende poorten die voor een ander dicht bleven. Of, zoals Lukunku zou zeggen: "Hij zat daar aan tafel met de leiding van Juventus, onder wie Roberto Bettega, een van mijn jeugdidolen. Alle Juventusspelers gingen op een rij staan om hem een handje te geven: Zidane, Davids, Del Piero, Filippo Inzaghi. Dat beeld heeft indruk op me gemaakt."

In 2004 zegt D'Onofrio zijn makelaarsbezigheden op om definitief deel uit te maken van het bestuur. Hij wordt ondervoorzitter en alleenheerser over het sportieve. De schuldenput van het verleden wordt deeltje per deeltje gedicht - al hing er meer dan eens een geurtje van witwaspraktijken aan zijn transfers. Denk maar aan de transfer van Fabian Carini, de Uruguayaanse doelman van Juventus  - niet toevallig een club waar D'Onofrio nauwe banden mee onderhield. Op papier betaalt Standard 5 miljoen voor de doelman, maakt weinig indruk in België maar gaat twee jaar later wel voor exact hetzelfde bedrag naar Inter Milaan. Waar hij niet eens één minuut zou spelen. Ondertussen konden tussenpersonen wel 'percentjes pakken' op de transacties. 

Ondertussen groeit Standard wel weer uit tot een echte topclub. Eindelijk. Na 25 jaar wachten krijgen de Luikse tifosi weer een landstitel. Twéé na elkaar zelfs: in 2008 en 2009 finishen de Rouches als eerste. Met dank aan topaankopen als Mbokani of Jovanovic, maar ook door de doorbraak van de eigen jeugd. Witsel en Fellaini zijn de vaandeldragers van het nieuwe Standard, dat vertrokken lijkt voor een alleenheerschappij.
Ondertussen blijft de club geld cashen voor transfers. 2006: Tchite naar Santander voor 8 miljoen. 2008: Fellaini voor 28 miljoen naar Everton. 2010: Mbokani naar AS Monaco voor 7 miljoen. Koning Midas bezorgde Standard niets dan goud. 

Maar plots stokte de vooruitgang. Na de dood van eigenaar Dreyfus, die niet lang na de tweede landstitel in 2009 overleed aan leukemie, ging het achteruit. De weduwe van Dreyfus zette de Rouches in het uitstalraam, al duurde het tot 2011 tot Standard verkocht werd aan Roland Duchatelet. Het betekende ook meteen het definitieve einde van Luciano D'Onofrio, wiens hand in de transfers zelfs na zijn vertrek duidelijk bleef. Niet toevallig vertrokken Witsel (Benfica), Defour en Mangala (Porto) naar D'Onofrio's vertrouwde netwerk - voor een lagere prijs dan verwacht. 

Maar toch: volgens de gegevens van de Duitse website Transfermarkt blijft de balans van D'Onofrio's passage in Luik een die gifgroen kleurt. Tussen 2004 en 2011, de jaren waarin hij officieel in dienst was, leverden de transfers van 'Lucien' de Rouches bijna 80 miljoen euro op - een gigantisch bedrag in een tijd waarin de Premier League nog niet dolgedraaid was. Afgerekend tegen zijn transferuitgaven (41 miljoen), leverde D'Onofrio's transfers 38,19 miljoen op. 
Mag het verwonderen dat ze hem op Sclessin met open armen zullen ontvangen?