Kevin Vanderheyden was 15 en liep te veel op straat, vonden zijn ouders. De weg naar het slechte pad lag open. Tot Ismaïl ‘Cool’ Abdoul aan de slag ging bij papa Vanderheyden. Kevin: “Ik vond hem de max, ik keek heel hard naar hem op. Daarom ben ik zelf beginnen te boksen.”

Kevin is misschien wel het best te herkennen aan de tatoeage op zijn rug. “Ik toon hem niet vaak”, zegt hij. “In de zomer aan het zwembad, en uiteraard tijdens het boksen.”

Op die rug prijkt, naast de historische Rabot­torens en “meneer Van Artevelde” met een vuurwapen in de hand, ook een van de legendarische woonblokken van het Rabot. “Na de scheiding van mijn ­ouders heb ik daar enkele jaren gewoond, bij mijn moeder. Daarna verhuisden we naar een zijstraat van de Wondelgemstraat, met zicht op die appartementsgebouwen.”

Gesloopt

“De blokken vertellen mijn leven”, zegt Kevin. “Ik heb er een zeer goeie jeugd gehad, veel mensen leren kennen. Ik woon nu in Assenede, maar mijn hart klopt voor Gent. Ik boks bij Golden Gloves op de Wiedauwkaai, dus passeer ik nog vaak aan het Rabot op weg naar de club. ”

De tatoeëerder die de opdracht kreeg om een appartementsgebouw op Kevins rug te ­tekenen, keek eerst raar op. “Maar uiteindelijk begreep hij me wel. Het is niet zomaar een gebouw met appartementen, het is mijn leven. Het ­Rabot zit onder mijn vel.”

Het blok dat op zijn rug staat, is intussen gesloopt. “Het leeft voort op mijn rug, maar ik vind het wel jammer. Het Rabot is het Rabot niet meer zonder de blokken. Als ik er passeer, heb ik een leeg gevoel, alsof het verleden niet meer bestaat. De buurt ziet er kaal uit, het vertrouwde beeld is verdwenen.”