Met Eddy Merckx op bezoek bij Philippe Gilbert in Monaco: "Nu Milaan-Sanremo en Parijs-Roubaix nog" - "Dan drinken we opnieuw champagne!"

Monaco ‘by night’. De Place du Casino dommelt vredig in. Kunstlicht hult het neo-barokke gokpaleis in een wat sprookjesachtige, goud­gele gloed. Philippe Gilbert stalt zijn elektrische fiets en stapt breed glimlachend af op Eddy Merckx, die het blokje om is gewandeld. De begroeting is hartelijk. Op het verwarmd terras van de Brasserie du Café de Paris, waar de Belle ­Epoque-stijl zomaar doet weg­mijmeren naar de oude Parijse ­bistro’s van begin vorige eeuw, wordt het wielerseizoen 2017 beklonken met een coupe Taitinger en een potje ‘small talk’ als borrelhapjes. Eddy’s geliefde RSCA passeert onvermijdelijk de revue. "Ik ga enkel nog kijken naar de ­Champions League-matchen op verplaatsing, jong. In België word ik te veel herkend en heb ik geen moment rust." Cancellara, Gaimon en het duivelse motortje. "Stupide, die aantijgingen zonder sluitend bewijs." En… het leven. Dat de kloeke Kannibaal Merckx hoegenaamd niet spaart. "Wat is het allemaal niet geweest? ­Longembolie, heupoperatie, ingreep aan beide handen (carpale tunnel syndroom, red.), cyste op het zitvlak. En dan de plotse dood van mijn jongere broer Michel… Pfff. Dat 2017 maar snel voorbij is. Leve 2018!"

Mogen we jullie goeie vrienden noemen?

Merckx: "Dat mag. Met dank aan mijn zoon. Toen Phil prof werd in 2003, waren ze snel copains."

Gilbert: "Het klikte tussen ons. Ook al schelen we tien jaar. In de aanloop naar de Olympische Spelen 2004 in Athene werd die band nog versterkt. Op ministage in Overijse deelde ik de kamer met Axel. Van daaruit vertrokken we naar Griekenland, waar jij ook was, Eddy, en waar we elkaar voor het eerst hebben gesproken. Er was meteen wederzijds respect."