Ellie Britton is 21 en woont samen met haar vriendje Max in Cardiff. Ze getuigt in de Britse krant The Sun over haar aandoening. Hoewel ze altijd een actief kind was dat danste, zwom en aan gymnastiek deed, veranderde dat allemaal in de zomer van 2005, toen Ellie tien jaar oud was.

“Als ik in de sofa lag, was ik overweldigd door de pijn. Mijn hoofd bonkte en ik werd zo verteerd door de vermoeidheid dat ik amper nog een glas water kon optillen. Ik kreeg constante hoofdpijnen, misselijkheid en spierpijnen.”

“Mijn moeder dacht eerst dat ik niet naar school wou, maar naarmate mijn gezondheid achteruitging, nam ze me mee naar de dokter. Die stelde chronisch vermoeidheidssyndroom bij me vast. Hij zei dat kinderen er vaak uitgroeien, maar dat ik tot die tijd aan de zetel gekluisterd zou zijn.”

“Soms deed de pijn in mijn gewrichten me schreeuwen en moest ik in een rolstoel naar buiten. Als ik naar het ziekenhuis ging, kwam ik naar huis met enkel pijnstillers omdat de dokters niet wisten wat anders te doen. Hoewel ik thuis les kreeg, liep ik toch al snel een achterstand op op school en als er vrienden langskwamen, bleef ik doodmoe achter.”

Toen Ellie twaalf werd, was ze zo bang dat ze haar moeder vertelde dat ze zo niet kon doorgaan. Die probeerde haar gerust te stellen en slaagde daar ook in. Op de dagen waarop Ellie wat minder pijn had of zich sterker voelde, zette ze zich achter haar boeken om te studeren, waardoor ze zelfs slaagde op voor haar testen op school.

“Het was vermoeiend, maar een paar maanden lang hield ik vol. Ik maakte vrienden en ontmoette zelfs mijn vriendje Max in de winter van 2012. Een paar maanden later ging mijn gezondheid echter weer achteruit. Ik bleef al snel weer achter terwijl mijn vrienden slaagden voor hun examens en naar de universiteit gingen.”

Niet veel later las Ellie op een forum voor mensen met chronische vermoeidheid dat bij enkelen van hen de ziekte van Lyme vastgesteld was. Ze herinnerde zich een aantal tekenbeten als kind, en enkele maanden later werd haar vermoeden bevestigd. Eindelijk kon ze starten met een behandeling.

“Ik moest mijn dieet omgooien en antibiotica nemen om onderliggende infecties te bestrijden vooraleer de ziekte zelf aangepakt kon worden. Herstel zal niet voor meteen zijn, maar voor de eerste keer in jaren begin ik me beter te voelen en heb ik wat hoop.”

“Reizen, naar de universiteit gaan, verpleegster worden en misschien zelfs een kind krijgen, al mijn dromen lijken nu mogelijk te zijn. Ik wil ook de vriendin worden die Max verdient, niet degene waar hij altijd voor moet zorgen. En tenslotte, voor zijn bestwil en de mijne, ben ik vastbesloten om te stoppen met bestaan en te beginnen leven.”