Ian heeft de ziekte van Duchenne en zit in een rolstoel. Na zes jaar kreeg hij voor de start van het nieuwe scoutsjaar te horen dat de leiding “niet genoeg draagkracht heeft” om hem te begeleiden. Gun­ther zette het op zijn blog.

“Maandag heb ik veel reacties gekregen”, zegt Verheyen. “Veelal empathische. Tot onze teleurstelling is er geen telefoon vanuit de Scouts en Gidsen Vlaanderen gekomen. Ik lees dat ze ronkende verklaringen in de pers afleggen, maar met ons wordt niet gesproken. Ik had in het weekend één gesprek, maar het leek of ik tegen een muur praatte. Ze zijn voor inclusie, maar een concreet voorstel voor mijn zoon of een juiste reden waarom hij ineens ongewenst is, krijgen we niet.”

Verhe­yen is ook teleurgesteld dat er weinig solidariteit is van de mede-ouders. “We gaan een andere vrijetijdsbesteding voor onze zoon zoeken. Het verhaal is groter geworden dan alleen dat van onze zoon. Hopelijk kan onze getuigenis een katalysator zijn voor een breder debat.” Ian is een beetje boos op zijn pa. “Hij zegt dat er belangrijkere problemen zijn in de wereld.”