Roy Moores nederlaag toont de grens van politiek à la Trump

"Als het Trumpisme enige toekomst zou hebben, vooruitgang zou boeken in een kiesdistrict, dan zou het wel in Alabama moeten floreren", schrijft Wolffe in zijn analyse in The Guardian. Hij benadrukt dat het hier niet over een of andere verkiezing in de marge gaat, maar wel degelijk over de staat Alabama, berucht Republikeins bolwerk, "met een lange en gewelddadige geschiedenis in het verwerpen van invloeden van buitenaf en van alles dat ruikt naar progressieve politiek".

Ook de comeback van Steve Bannon was er geen. De voormalige hoofdstrateeg van Trump steunde, net als de president zelf, volop de zwaar gecontesteerde Roy Moore, als een soort van oorlogszet tegen het Republikeinse establishment. Bannon maakte iedere Republikein die tegen Moore was met de grond gelijk. De steun van zowel Trump als Bannon bleek niet voldoende om Moore aan de overwinning te helpen.

Volgens Wolffe heeft de bevolking van Alabama met haar stem "de roodst mogelijke rode lijn getrokken". Ze koos voor het eerst in 25 jaar voor een Democratische senator, voor Doug Jones. Ter vergelijking: Trump zelf versloeg vorig jaar tijdens de presidentsverkiezingen Hillary Clinton met maar liefst 28 punten in Alabama. Jeff Sessions kreeg twee jaar eerder 97 procent van de stemmen achter zich voor zijn herverkiezing als senator. Omdat niemand het nog maar aandurfde de strijd tegen hem aan te gaan.

"Er zijn nog altijd limieten aan wat kiezers beschouwen als aanvaardbaar gedrag, en Roy Moore staat aan de verkeerde kant ervan", verklaart Wolffe. Sky News zit op dezelfde lijn. Moore werd de laatste weken verscheidene keren beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag met tienermeisjes.

De lessen die de Republikeinen moeten trekken, zijn duidelijk, meent Wolffe: "Elke Republikeins Congreslid dat volgend jaar moet herverkozen worden, zal worstelen met de existentiële vraag of het nu beter of slechter is om met Donald Trump te breken?" Tot vandaag was het lastig voor Republikeinen om zich tegen Trump te keren, omdat hij stevig grip leek te hebben op de partij, stelt Wolffe. "De balans is nu dramatisch verschoven."

De analist gelooft niet dat Moores nederlaag zomaar te wijten is aan het feit dat hij enorm controversieel werd. Wolffe schrijft dat er "iemand op het nationale niveau griezelige gelijkenissen vertoont met het profiel van Roy Moore". Hij doelt op de Amerikaanse president zelf, die ook herhaaldelijk beschuldigd werd van grensoverschrijdend gedrag, die ook de media demoniseert en die ook beweert dat zijn criticasters de arbeidersklasse de mond willen snoeren.

De New York Times concludeert dat Moore de redenen van zijn verlies moet zoeken in zijn eigen controverses, maar dat de reddingspogingen van de president en van diens voormalige strateeg ook wel mislukten. De krant besluit: "Wanneer een president zijn eigen prestige zó op het spel zet in een staat die overweldigend zijn eigen partij ondersteunt, en de kandidaat van de president verliest, dan kan je de zwarte piet niet meer doorschuiven, dan begint de schuld in het Oval Office bij de oppertweeter."