"¡A por los Belgas!", zeggen ze nu in Spanje, "Neem die Belgen te grazen!”
Het imago van ons land heeft een forse knauw gekregen sinds we betrokken zijn bij de Catalaanse kwestie. "Een land waar nazi’s en racisten in de regering zitten." Of: "De verdediger van Puigdemont in België dweept met de voorstanders van de Joodse genocide." En wat heeft onze Vlaamse charmezangeres Samantha daarmee te maken?
Als gevolg van de gebeurtenissen in Catalonië zegeviert het Spaanse nationalisme in geuren en kleuren. Niet alleen de Spaanse tweekleur is overal in het straatbeeld opgedoken, ook de vlag met de zwarte adelaar van het Franco-regime is terug.
Aan de grote fontein van Cibeles, in het centrum van Madrid, wordt anno 2017 opnieuw zonder complexen de ‘Cara al sol’ gezongen. Het is indrukwekkend hoe dat lijflied van de Spaanse falangisten meer dan 40 jaar na de dood van de dictator nog steeds uit het hoofd wordt geleerd.
Het hek is van de dam: op de sociale media zijn er geen grenzen meer. Manuela Carmena, de progressieve burgemeester van Madrid, werd door verschillende extreemrechtse agenten van de stadspolitie met de dood bedreigd. En als bedreiging voor Inés Arrimadas, de unionistische Catalaanse kandidate van Ciudadanos, verscheen op Facebook een oproep tot groepsverkrachting. Maar ook op België werd er de laatste tijd duchtig gescholden.
¡A por ellos!
"Neem ze te grazen! ¡A por ellos!" (neem ze te grazen!), riep de menigte in verschillende Spaanse steden toen eenheden van de Guardia Civil hun kazernes uitreden om in Catalonië het referendum van 1 oktober te gaan verhinderen.
Sinds de afgezette Catalaanse minister-president Carles Puigdemont in België verblijft en het Belgische gerecht ten tonele verscheen, zijn een hele reeks Spaanse opinieleiders in hun pen gekropen om hun woede ten aanzien van de Belgische “inmenging” te luchten.
¡A por los Belgas!
De Spaanse conservatieve pers doet er alles aan om de gemoederen te verhitten. Plots verschijnen opeenvolgend lange artikels over de Belgische koloniale geschiedenis in belangrijke dagbladen zoals ABC. Diezelfde krant zette in haar recentste weekendbijdrage Carles Puigdemont en Theo Francken samen op de voorpagina met volgende begeleidende woorden:
“De verdediger van Puigdemont in België dweept met de voorstanders van de Joodse genocide.”
Dat België niet meteen Carles Puigdemont aanhield en hem aan Spanje uitleverde, is volgens Pilar Díez in Libertad Digital een gebrek aan respect voor Spanje. Volgens haar is België:
“Een land waar nazi’s en racisten in de regering zitten en een vluchtoord is voor plegers van staatsgrepen (Puigdemont) en terroristen. Daar mogen ze ongeremd een andere lidstaat en zijn rechtssysteem door het slijk halen. En wij die dachten dat zoiets niet bestond in Europa. België is het hol van de outlaws, in het hart van de EU."
Sommige journalisten duiken in het verleden om te verklaren waarom Carles Puigdemont uitgerekend naar Brussel reisde. In een woedevlaag gaf Rafael Núñez Huesca in la Gazeta op een pijnlijke manier blijk van een gebrek aan historische kennis. De titel van zijn artikel was:
“Puigdemont wist waar hij heen ging: België en zijn historische afgunst voor Spanje”.
Volgens hem hebben Vlamingen net zoals Engelsen een diepe afkeer voor Spanje: een typische karaktertrek van … protestanten.
Jan Jambon
Het is dus geen verrassing dat voor een foto van een Catalaans vlaggetje op een Brussels politievoertuig, de Belgische minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) heel snel voor ‘neofascist’ uitgescholden werd.
Toch is het een vreemde opmerking komende van Esteban González Pons, de woordvoerder van de Partido Popular in het Europees Parlement. In 2011 nam hij het op voor de familie van gewezen dictator Francisco Franco, toen de socialistische regering van Zapatero voorstelde om de stoffelijke resten van Franco uit het praalgraf in de Vallei der gevallenen te laten verwijderen.
Haatberichten naar de Belgische ambassade
Als gevolg van de geladen sfeer heeft de Belgische ambassade in Madrid, de laatste maanden, in verschillende golven een zee van haatberichten ontvangen. Zoiets hadden ze nog nooit meegemaakt. De Belgische diplomaten in Madrid houden het bij verschillende ‘no comments’, rustig afwachtend tot de storm weer gaat liggen.
Gelukkig betreft het maar een minderheid die zich op België wil afreageren. Maar hun artikels worden wel door heel veel mensen gelezen. Zo ben ik de laatste maanden in Madrid reeds verschillende keren aangesproken met bitsige opmerkingen zoals:
“Jullie Belgen zijn ook geen lieverds. Toch wel erg al die afgehakte handen van Congolese kinderen. Hoe heette jullie koning met zijn lange baard ook weer?”
Of: “Waar komt jullie traditie vandaan om steeds Catalaanse ‘voortvluchtigen’ of ETA-terroristen te willen steunen?”
Recente artikels over België en de Dutroux-affaire heb ik nog niet gevonden. Die komen er wellicht niet, nu het Belgische gerecht zich niet langer hoeft uit te spreken over de uitlevering van de afgezette Catalaanse minister-president.
Samantha
Wat mij tijdens een bijeenkomst van Spaanse nationalisten aan Cibeles opviel, was dat ze niet alleen de “Cara al sol” zongen, maar ook “Viva España”, een populair lijflied dat Spaanse harten sneller doet kloppen. Maar slechts weinig Spanjaarden weten dat “Y Viva España” een Vlaamse pasodoble is, geschreven in 1972 door Leo Caerts en Leo Rozenstraten.
Het liedje werd voor het eerst in het Nederlands door Samantha (Christiane Bervoets) gezongen. De Spaanse versie door Manolo Escobar volgde pas in de zomer van 1973. Het is wel vreemd om dat strandliedje vandaag in koor te horen zingen door betogers die tegelijk in volle overtuiging met uitgestrekte rechterarm de fascistische groet brengen.
---
VRT NWS wil op vrtnws.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst.