Succes smaakt zoet: Belga Sport vertelt het verhaal van Pär Zetterberg, de Gouden Schoen met diabetes

Pär Zetterberg is niet eens zestien jaar als hij op een bijveldje van de Zweedse derdeklasser Falkenberg wordt ontdekt door wijlen Jean Dockx. Al snel krijgt hij een contract bij Anderlecht, maar nog voor zijn grote doorbraak slaat het noodlot enkele keren genadeloos hard toe. Van een zware knieblessure kan hij nog herstellen, maar als ook diabetes wordt vastgesteld, lijkt zijn carrière voorbij nog voor ze goed en wel is begonnen. 

Coach Aad de Mos liet in de pers optekenen dat hij twijfelde over Zetterberg, omwille van zijn ziekte. "Ik was zo kwaad", vertelt de Zweed daarover, "omdat ik het in de krant moest lezen. Hij zei het niet tegen mij. Als hij naast me had gestaan, dan had ik hem een klap verkocht. Maar tegelijk heeft me dat geholpen in mijn carrière. Ik was zo kwaad dat ik die 'klootzak' wou laten zien dat ik wel kon voetballen." 

Onder meer Aad De Mos, Robert Waseige, Christian Karembeu, Johan Boskamp, Roger Vandenstock, Marc Degryse getuigen over de opmerkelijke carrière van de Zweed. 

Anderlecht stalt de jonge Zweed twee jaar bij Charleroi. Daar neemt Robert Waseige hem onder zijn vleugels en dankzij een strikte medische begeleiding om zijn suikerziekte op te volgen, bewijst Zetterberg dat hij toch gemaakt is voor de top. Eenmaal terug bij Anderlecht volgen, onder impuls van Johan Boskamp, titels én individuele prijzen. Gouden Schoen, Profvoetballer van het jaar, hij wint beide trofeeën meerdere malen.

In 1994 volgt een nieuwe zware knieblessure die hem weghoudt van het WK in de VS waar Zweden uiteindelijk heel knap derde zou worden. De grootste ontgoocheling uit zijn carrière. Eenmaal hersteld, zijn bij Anderlecht sterren als Nilis en Degryse vertrokken en volgen vijf magere jaren. Tot Aimé Anthuenis trainer wordt en Anderlecht in 2000 opnieuw de titel pakt. Het sein voor Zetterberg om na veertien jaar België toch ook nog eens iets anders te proberen.

Hij trekt naar Griekenland en wordt in drie jaar evenveel keer kampioen met Olympiakos. Als Roger Vanden Stock zijn poulain in 2003 terugroept naar Brussel aarzelt Zetterberg niet. Anderlecht is familie, het Astridpark is zijn thuis. Er zouden nog twee titels volgen met in mei 2006 een afscheid waar elke voetballer enkel maar kan van dromen.

Kampioen worden in je laatste wedstrijd en de fans die het Zweedse woordje ‘tack’ oftewel ‘dankuwel’ in de lucht houden. Het orgelpunt van een carrière die gekenmerkt werd door grote medische tegenslagen, maar dankzij het ijzeren karakter en het pure voetbaltalent van de immer sympathieke Zweed toch verworden is tot een meesterwerk.