Engelen? Ze bestaan écht, ik heb er drie gezien!

Ik was op bezoek in een school van het buitengewoon onderwijs. Met directie en medewerkers in gesprek over de school, het onderwijs, de uitdagingen... En een les bijwonen. Ik mocht een godsdienstles bijwonen in een klas met vijf mensen tussen de 12 en de 20 jaar. Naast één jongen die in een rolstoel zat, stonden de andere vier recht en vast in een soort van staketsel, goed voor hun heupen en fysiek.

Ik groette een van hen door hem over de arm te strelen en kreeg wat slijm op m'n hand. Geen probleem. De juf vertelde het kerstverhaal aan de hand van allerlei hoorbaar, zichtbaar en voelbaar materiaal. De zintuigen prikkelen om het verhaal binnen te laten komen in hen.

Ik heb nog nooit zo'n mooi kerstverhaal gezien. Op een bepaald moment wilde een van de leerlingen koste wat het kost in de hoek in het ballenbad.

Dat mocht.

De manier waarop de juf lesgaf en volhield, ontroerde me: zij ziet haar leerlingen graag. Ze was voor hen een engel, en daardoor voor mij.

Diezelfde maandag, op de middag, na m'n bezoek aan de school, sprak schrijfster Kristien Hemmerechts me op het plein voor het station aan. Of ik een koffie wilde drinken voor 'de warmste week'? Uiteraard. Ze zei me dat ik recht naar de hemel zou gaan. Ik antwoordde dat ik haar dan zou tegenkomen.

In het koffietentje kreeg ik m'n tas aangeboden door VRT-journaliste Goede Devroy. Fijn! In het koude weer van die middag deed niet alleen de koffie deugd. Het was de warmte van mensen die onder een tentje - als was het een herberg - bij elkaar stonden voor het goede doel.

Dinsdag reed ik 's ochtends al zingend samen met de kinderen per fiets naar school. Netjes mijn kostuum al aan voor de vergadering op kantoor een uur later. Het begon zacht te regenen. Het begon hard te regenen... Het kostuum werd nat, de zangnoten verwaterden. En het kwam er heel luid uit:

'Verdorie toch, nu ben ik kletsnat!'

Waarop Gloria, m'n oudste dochter van negen, heel 'droog' zei: "Maar papa toch, het is toch maar regen, wat zaag jij dan toch, we zijn toch samen?" Inderdaad, ik was een zageman.Thuisgekomen trok ik een nieuw kostuum aan, hervond na een poos de muzieknoten en trok naar het werk.

Het werd een vruchtbare vergadering, dat wel, maar de les die mijn dochter me gaf, bleef aan me plakken (als een nat kostuum aan de schenen). Het is niet omdat je nat wordt, dat regen te vervloeken is. Het is tenslotte maar regen. Leve de schepping in al zijn facetten!

M'n dochter Gloria was een engel met een boodschap geworden. 

Kijk, engelen bestaan: ze wijzen naar de essentie. En eender welke ware essentie van het leven kan niet begrepen worden zonder verbondenheid.

De juf van het buitengewoon onderwijs, Kristien Hemmerechts en Goedele Devroy, m'n dochter: allemaal mensen die me afgelopen week wezen op verbondenheid.

Straks is het Kerstmis, feest van verbondenheid. Van mensen onder elkaar. Van een God die volgens christenen mens werd om zijn verbondenheid met ons - liefde! - te tonen. In het putje van de donkere tijd van het jaar, is het goed dat engelen lichtpuntjes zijn, los van welke geloofsovertuiging ook (maar ook als het vanuit geloof is!). Ze maken de wereld wat warmer. En dat doet deugd aan het hart!

---

VRT NWS wil op vrtnws.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst.