Veroordeelde rapper wil roer omgooien: “Het wordt tijd dat ik me als een rolmodel gedraag”

“Moeders laten tranen los, Je moeder is belangrijk, Je vader die blijft hopeloos, Als je op de straat strijdt.” Dat rapt ParaTurk (21), echte naam Ibrahim Altin, in zijn laatste nummer dat begin deze week op YouTube verscheen. Een heel andere boodschap dan pakweg een paar jaar geleden. “Motherfuck the police”, rapte hij toen. Een paar weken geleden, vlak voor zijn vervroegde vrijlating uit de gevangenis van Wortel, klonk het nog: “Fuck de rechter, ik ben de rechter.”

De stijlbreuk is dus vers, maar ParaTurk meent het naar eigen zeggen wel. “Het was na dat laatste nummer, waarin ik ‘fuck de rechter’ zeg, dat ik besefte wat de draagwijdte van mijn woorden is”, zegt Ibrahim als we met hem aan tafel schuiven in het Oude Badhuis in Antwerpen-Noord. “Die woorden werden opgepikt door de media. Mijn vrienden belden me in de gevangenis. ‘Je staat weer in de krant, en het is niet fraai’, zei mijn beste vriend. Toen dacht ik: dit moet afgelopen zijn. Ik moet iets anders gaan doen. Het wordt tijd dat ik me als een rolmodel begin te gedragen.”

Loverboy

Voor het grote publiek is ParaTurk-de-muzikant wellicht een nobele onbekende, maar ParaTurk-de-crimineel haalde al meermaals de krantenkoppen. In 2016 gaf het hof van beroep in Antwerpen hem vijf jaar cel, de helft met uitstel, nadat hij een meisje van 15 jaar seksueel had uitgebuit. De rechter oordeelde dat hij als pooier optrad en dat het meisje seks moest hebben met mannen en de inkomsten aan hem moest geven. Hij gaf haar ook cocaïne. Na twee jaar in de cel te hebben gezeten, is Ibrahim nu vervroegd vrij. Hij draagt een enkelband en mag slechts één uur per dag het appartement uit waar hij met zijn oma en oom woont: van 19 tot 20u.

In tegenstelling tot zijn vorige nummers wil ParaTurk het nu meer hebben over wie hij is en wat hem gemaakt heeft. Over zijn wijk en over de problemen waar jongeren in die wijk mee kampen.

Ouders verloren

ParaTurk doet er niet flauw over: hij weet dat hij zware fouten heeft gemaakt. Een veroordeling tot vijf jaar cel, die loop je niet toevallig op. “Ik kan proberen om alles nog eens in perspectief te zetten”, zegt hij. “En opnieuw proberen uit te leggen dat ik écht dacht dat het meisje meerderjarig was, zoals ze me had wijsgemaakt, en dat ze vóór ze me kende ook al drugs nam. Of dat ik pas in de gevangenis leerde wat een loverboy eigenlijk is. Maar dat doet er niet meer toe. En het zal ook niets veranderen. Ik weet dat ik misschien slechter ben voorgesteld dan ik in werkelijkheid ben, maar ik weet ook dat ik zware fouten heb gemaakt. En voor die fouten ben ik, terecht, zwaar gestraft.”

Ibrahim besefte in de gevangenis hoe belangrijk zijn familie voor hem is. “Ik ben mijn beide ouders op jonge leeftijd verloren”, vertelt hij. “Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat ik hen nodig had. Ik had een enorme vriendenkring, maar ik had geen sturing. Dat is ook de boodschap die ik aan jongeren wil meegeven: als je je ouders nog hebt, koester en respecteer hen dan. Als je hen later kwijt bent, zal je beseffen wat voor iets groots je bent verloren.”

Rustiger geworden

“Die veroordeling is een stempel die ik voor de rest van mijn dagen meedraag. Maar eigenlijk heeft de gevangenis me goed gedaan. Ik had veel tijd om na te denken, om mijn prioriteiten op orde te stellen. Ik ben rustiger geworden. De jongere ik moest altijd de confrontatie aangaan. Nu glimlach ik wanneer iemand mij uitdaagt. Via sociale media spoor ik jongeren aan om hun best te doen op school. Ik ben op zoek naar werk, en leg mijn focus op muziekmaken.”

Er loopt veel talent rond in Antwerpen-Noord, meent Ibrahim. “Die jongeren willen de boodschap brengen dat we niet allemaal criminelen zijn. Pas nu besef ik dat ik daar als rolmodel een verantwoordelijkheid in heb op te nemen. Oké, ik heb zware fouten gemaakt. Maar ik vraag een tweede kans. Daar heeft iedereen toch recht op?”