Anke Buckinx: "Ik sloot me volledig af na het overlijden van mijn broer"

"Ze zochten mensen die in de krant wilden getuigen over het feit dat ze naar de psycholoog gingen", vertelt Anke. "Ze vonden wel mensen met slaapproblemen en zo, maar niets ernstigers. Na de dood van mijn broer ben ik een half jaar naar de psycholoog gegaan. Hij was 29. Zijn overlijden heeft heel mijn wereld op zijn kop gezet."

"Mijn broer had de ziekte van Hodgkin. Een kanker die doorgaans goed te genezen is. Een jaar lang is hij ziek geweest, ik heb hem zien aftakelen, en ik heb hem ook zien sterven. Hij kreeg op dat moment morfine tot het voorbij was. Achteraf gezien vraag je je af wat je daar gezien hebt: ik zat daar met mijn ouders en mijn lief vijf uur aan zijn sterfbed. De verpleegster vertelde ons dat mensen in die fase alleen maar mooie kleuren zagen en prachtige visioenen, maar ik zag alleen maar iemand die niet wilde sterven. Mijn broer zat vol levenslust. De dag op voor zijn overlijden zei hij me nog: "Anke, ik wil niet dood!" Hij had een blog, hij wilde mensen gelukkig maken, dat was zijn ding. En dat heeft hij niet kunnen waarmaken."

Zijn verlies woog zwaar door op Anke. "Ik heb me een jaar lang op mijn werk gestort. Ik vluchtte voor het verdriet van mijn ouders, die ook al een oudere zoon hadden verloren. Ik was het enige kind van drie dat nog overbleef. Ik kon dat verdriet niet aan, van hun niet, van mij niet. Ik zocht zelfs nieuwe vrienden dat het verhaal niet kenden, ik wilde het negeren. Op een dag ben ik gecrasht. De levenslust verdween, ik werd wakker en stond gewoon niet meer op. Ik wilde niet per se dood, maar ik wilde gewoon niet leven, niet wakker zijn. Dat heeft zeker een maand geduurd. Mijn lief en ik zijn toen ook een hele tijd uit elkaar geweest, dus ik vond nergens steun. Gelukkig raakte ik dat zo beu dat ik toch naar een psychologe heb gebeld."

"Ik ben toen een half jaar niet gaan werken. Ik noemde het 'mijn wereldreis' voor de collega's. Als ik ergens niet van op de hoogte was, grapte ik dat het tijdens mijn 'wereldreis' gebeurd moest zijn. Ik kon de confrontatie met de realiteit nog niet aan."

Anke besliste zelf om te getuigen. "Ze hebben het niet aan mij gevraagd, want niemand wist ervan", aldus Anke. "Mijn psychologe heeft me echt gered. Ik kende haar al via het werk, en het klikte meteen. We hebben veel gepraat, veel geknuffeld. Ik zei haar: "Ik weet dat ik nooit meer gelukkig zal zijn, maar het moet leefbaar zijn." Ik was er echt van overtuigd dat ik nooit meer die onbezorgde Anke van vroeger zou zijn. Maar nu heb ik dat wél verwerkt. Ik besef nu dat ik gewoon vroeger hulp had moeten zoeken."

"Ik heb alles hersteld: mijn job, mijn relatie, alles is terug in orde. Zoiets zal me nooit meer overkomen. Een psycholoog helpt, maar er moet tijd overheen gaan. Als zoiets me ooit nog eens overkomt, al ben ik daar erg bang voor, weet ik waar ik heen moet gaan."