“Merry Christmas, motherfucker!” Waarom ‘Die Hard’ de beste kerstfilm ooit is
In de dagelijkse rubriek DM ZAPT zet de tv-redactie van De Morgen de blik op oneindig. Vandaag: Ben Van Alboom over de beste kerstfilm ooit.
Mijn vrouw: “Love Actually!”
Ik: “Die Hard!”
Mijn vrouw: “Oké, we kijken eerst naar Die Hard, en dan naar Love Actually.”
Ik: “Euh, nee, dat zal niet gaan, want Die Hard 2 is de tweede beste kerstfilm aller tijden, en als je de eerste bekijkt, móét je ook de tweede bekijken.”
Het is weer die tijd van het jaar, ja: kerstfilmtijd. De komende dagen wordt u op tv om de oren geslagen met It’s a Wonderful Life, Home Alone, The Holiday, White Christmas, Scrooged, Love Actually en – als u even geluk hebt – Die Hard. En neen, ik ga daar niet over discussiëren: Die Hard van John McTiernan is DE BESTE KERSTFILM ALLER TIJDEN. Enerzijds omdat hij simpelweg de beste film is van het bonte allegaartje dat dezer dagen op tv te zien is – alleen It’s a Wonderful Life van Frank Capra en Batman Returns van Tim Burton kunnen er enigszins aan tippen. Anderzijds omdat de actieklassieker baadt in Christmas Spirit.
Jozef
Los van het feit dat de film begint in LA, een joods bastion, met een kerstfeestje dat al snel wordt verstoord door – alleen het kruis ontbreekt – Arische sujetten, speelt Bruce Willis een man die een indrukwekkende afstand aflegt om zijn gezin in veiligheid te brengen. Zijn naam: John McClane, al had hij evengoed Jozef kunnen heten.
Toegegeven, anno (op de valreep) 1 voor Christus was de trip van Nazareth naar Bethlehem iets minder comfortabel dan die in 1988 van New York naar LA, maar daar is de openingsscène op het vliegtuig, waarin Willis te kennen geeft dat hij niet graag vliegt en een ellendige vlucht achter de rug heeft, uiteraard een overduidelijke verwijzing naar.
Geen enkele gangstarapper is er ooit in geslaagd “ho ho ho” dreigender te doen klinken dan Alan Rickman in ‘Die Hard’
O, en voor u opwerpt dat de wederhelft van Willis in Die Hard niet in verwachting is: klopt, maar op dat kerstfeest loopt wél een andere hoogzwangere vrouw in de weg die – bijna even hard als de staven C4 van de slechteriken – op het punt staat te springen. Toeval? Ik denk het niet.
Grinch
Het is vanzelfsprekend evenmin toeval dat Alan Rickman er, als een soort vleesgeworden Grinch, op gebrand is om kerst voor iedereen te verpesten, en dat geen enkele gangstarapper er ooit in geslaagd is “ho ho ho” dreigender te doen klinken dan diens personage in Die Hard. En nu we het daar toch over hebben: de hiphopsong waar de limousinechauffeur van McClane naar luistert? ‘Christmas in Hollis’ van Run-DMC – mogelijk het beste kerstnummer ooit!
Net als het echte kerstverhaal draait alles in ‘Die Hard’ rond onbaatzuchtigheid, dankbaarheid en mirakels
Nog niet overtuigd? Welaan dan! Voor de extreem slechte verstaander zegt Bruce Willis zeker honderd keer ‘Jesus Christ’ in de film – meestal met ‘fucking’ ertussen, maar toch – en net als het echte kerstverhaal draait alles in Die Hard rond onbaatzuchtigheid, dankbaarheid (voor het brutaal omleggen van terroristen) en mirakels. Tenzij u nog mensen kent die al ooit een bungeejump met een brandslang vanop 150 meter hoogte hebben overleefd.
En net als het echte kerstverhaal, met de geboorte van Jezus op het einde, lijkt de film goed af te lopen, terwijl hij in werkelijkheid het begin is van een hoop miserie. In het geval van Jezus: de katholieke kerk. In het geval van John McClane: Die Hard with a Vengeance, Live Free or Die Hard en – de kruistochten waren minder verwerpelijk – A Good Day to Die Hard.