Wouter Vandenhaute, de Vlaamse Berlusconi?

Een klein schriel ventje was hij. Piekjeshaar, enthousiast en gedreven, afgestudeerd als licentiaat lichamelijke opvoeding, geworteld in de Vlaamse Ardennen, bol van ambitie. Hij was best jong toen hij al journalist was bij HUMO en De Morgen, toch geen kleintjes voor een beginner in de media. Al snel werd hij sportjournalist bij de VRT. Anchor. Presentator.

Maar "the sky is the limit" was altijd zijn adagium. Dergelijke mensen zijn de roestige vastheid niet genegen, ze willen vliegen. Uitvliegen. Wegfladderen. De lucht in. Hoog en ver. Sommigen schroeien dan hun vleugels, zoals Icarus deed. Vandenhaute niet. Pieken en dalen, dat wel, maar nooit te hoog, nooit te laag.

Hij werd het gezicht van het "Huis van Wantrouwen". Samen met eeuwige copain Mark Uytterhoeven. Voor het eerst in de Vlaamse televisie­geschiedenis werd een programma plots een hype genoemd. Sprak heel de trein, heel de wijk, heel de werkvloer over één iets. De VRT dankte Vandenhaute, maar toch niet genoeg. Hij trok naar Filmnet, om voetbalcommentator te worden. Een stap terug, dachten velen. Een tussenstap dacht hij. We schrijven 1992, hij is dan 30 jaar oud.

Vijf jaar later valt een bom in het medialandschap. Woestijnvis komt er. Het werd het grootste succes uit de historiek van de televisie bij ons. Successen, kijkcijfers, vedetten en hypes, Woestijnvis deed het allemaal en kon het allemaal. Vandenhaute schuifelde naar het achterplan. Daar waar de knoppen zitten en de touwen hangen. Hij bestuurde, hij bepaalde, hij vormde. En meer en meer werd Vandenhaute de spin in het mediaweb, met inhalige poten en een neus voor business. 

Woestijnvis bleek een goed draaiende boîte, er werd veel geld verdiend en succes lokt interesse. In 2000 werd de Vlaamse Uitgeversmaatschapij voor 20% aandeelhouder van het productiehuis. Vandenhaute was definitief gelanceerd als zakenman en ondernemer. Hij lanceerde het magazine "Bonanza", wat al snel met een sisser afliep.  Ondernemen is falen, maar dat dan ook weer rechtzetten.

Vandenhaute richtte De Vijver op. Een koepel waaronder hij Woestijnvis stalde, maar waar hij ook HUMO in onderbracht, hij verwierf daar 49 procent van de aandelen. In 2011 kocht "Wouterke" samen met mediagroepen Corelio en Sanoma de televisiezenders VT4 en VIJFtv (later VIER en VIJF). Bedragen tot 150 miljoen euro deden de ronde. Vandenhaute was geen ondernemer meer, neen, eerder een hele grote speler op de markt. Binnen De Vijver verschoof nog het een en het ander, Vandenhaute zou er uiteindelijk ook vertrekken als CEO. Om er "gewoon" voorzitter van de raad van bestuur te worden. Want hij had zijn speelveld verlegd. 

Even kwam hij in beeld als aandeelhouder bij Anderlecht, zijn favoriete club. Toen al, in 2009. Maar uiteindelijk bleef hij aan de zijlijn staan, te vroeg om al aan het gras te ruiken, moet hij gedacht hebben. Maar het leven is meer dan voetbal alleen en Vandenhaute dook in de koers. Waar Vlaanderen vol van is. Met het vehikel Flanders Classics werd hij eigenaar van de zes Vlaamse wielerklassiekers. Van toen af aan wikte en beschikte hij: over de televisie­rechten, over de marketing, over het imago, maar ook over het parcours. Toen hij besliste om de Muur van Geraardsbergen te weren uit de Ronde van Vlaanderen kwam dat voor veel wielerliefhebbers als een kassei in het gezicht aan. Niet dat Vandenhaute zich dat iets aantrok. Hij wist goed genoeg hoe hij de spanning er weer in kon krijgen. En dus meer aantrek. Meer uitstraling. Meer sponsors. Meer geld. Meer perspectief. 

En is dat perspectief Anderlecht? Daar leek het de voorbije weken en dagen op. Zijn club, zijn paars-witte minnares? Goed voor 45 miljoen, al hoefde hij die niet alleen op te hoesten. In een consortium, ook typisch Vandenhaute, wist zich altijd wel te omringen. Kent de knepen, is een zakenman met jaren op de teller. Heeft gewonnen, heeft verloren. Heeft bijna alles gezien. Bijna. First we take Flanders, then we take Anderlecht? Gehaaid en gewiekst. Maar vandaag verloren, want ook ene Marc Coucke had interesse en haalde de buit binnen.

Zoals ook die vreemde man uit Milaan, ene Silvio Berlusconi, waarmee Vandenhaute al eens schamper wordt vergeleken. Hij is ook van mediabedrijf naar mediaconsortium gehuppeld (Mediafin), bezat televisiezenders en kranten, heeft vooral ook miljoenen gepompt in AC Milaan, succes behaald, maar ook de tranen van de vernedering geproefd. En uiteindelijk alles weer verkocht. Politiek en juridisch is hij ook afgemaakt, al heeft Berlusconi de gave van de kat met zeven levens.

Maar eigenlijk tot daar de vergelijking. Vandenhaute is ook wel geslepen, sluw, eigenzinnig (denk aan de veelbesproken komst van Lance Armtrong naar de Ronde volgend jaar) en hardleers als het moet, wellicht zijn dat ook dé kenmerken van een succesvol zakenman. Maar tot nader order heeft Vandenhaute zich nooit politiek uitgesproken, heeft hij nooit gegrossierd in lompheid, boertigheid en vrouwonvriendelijk zijn. Corruptie kun je de man niet aanwrijven, noch vijandige steekspelletjes, noch achterbaks opportunisme. Vandenhaute is geen machtspoliticus, wél een commercieel genie.

Een Woestijnvisser zei me ooit: "Vandenhaute is de mens met het minste gevoel voor humor bij Woestijnvis, maar als zakenman kent hij zijn gelijke niet." Straks kan Vandenhaute zijn nieuwste aankoop vieren in "Couvert Couvert", zijn sterrenrestaurant in het Leuvense. Ook dat nog. Het bord voor zijn kop van de zakenman. Als ie maar geen voetballer wordt, ze schoppen hem misschien halfdood...