“Het had nooit mogen gebeuren. Anderzijds stel ik vast dat de maatschappij je uitspuwt, vooral op sociale media dan. Alles wordt je afgenomen: familie, vrienden, mijn klanten. Werken om schadevergoeding te betalen, het enige wat ik nog kan doen voor Saar en haar familie, is onmogelijk geworden”, schrijft de man die bijna dag op dag twee jaar geleden Saar Govaert (15) van haar fiets reed in Gits (West-Vlaanderen) en vluchtmisdrijf pleegde. Het meisje overleefde het ongeval niet.

De brief komt er niet toevallig nu. Deze week kwam aan het licht dat hij een nieuw ongeval heeft veroorzaakt. Vorige maand. Hij had nochtans tijdens zijn proces gezegd nooit meer achter het stuur van een auto te zullen plaatsnemen.

“Over het ongeval in Ledegem op 10 november wil ik liever niet te veel kwijt. Ik was wanhopig, zag geen uitweg meer, was bang dat ik opnieuw in de cel zou vliegen. En dus stapte ik in de wagen van mijn vriendin. De rit eindigde in de gracht en tegen een paal.”

Voor dat ongeval moet hij zich op 5 februari 2018 opnieuw voor de politierechter verantwoorden, zegt Karlien Verveken van het parket West-Vlaanderen.

Bart en Ann Govaert, de ouders van Saar, zien de brief als een strategie voor zijn verdediging.”Dat je niet trots bent op het feit dat je een kind hebt doodgereden, zeker in die omstandigheden, is toch niet meer dan normaal. Maar zijn excuses staan haakt op zijn gedrag”, klinkt het.

Werknemer ontslagen

Ooit had hij een beloftevol bedrijfje, schrijft hij de nu 33-jarige Miguel V. in zijn open brief. “Maar een tijdje geleden heb ik mijn enige medewerker moeten ontslaan, simpelweg omdat ik geen werk meer voor hem heb. De impact van de commotie die leeft, gaat dus verder dan mijn persoonlijke situatie. Dat is extra pijnlijk”, klinkt het in de brief die hij naar Het Laatste Nieuws schreef.

“Ik heb een fout begaan die ik nooit nog kan goedmaken, hoezeer ik dat ook zou willen. Na het ongeval heb ik veertien dagen in de gevangenis gezeten. In die periode heb ik de familie van Saar drie brieven geschreven, heb ik alles neergepend wat rondmaalde in mijn hoofd. Of we elkaar konden zien en spreken, als de tijd rijp was, heb ik hen gevraagd. Mijn advocaat heeft de ouders van Saar de brieven bezorgd, maar een antwoord is er niet gekomen. Dat begrijp en respecteer ik. Misschien zullen ze nooit openstaan voor welk contact dan ook. Wat het ook wordt: ik zal het aanvaarden, net zoals ik doe met mijn straf. Het parket is in beroep gegaan tegen het vonnis van de politierechter. Het leverde me een zwaarder verdict op (ruim tien jaar rijverbod en een voorwaardelijke celstraf, red.). So be it.”

Ouders: één brief

“In de periode tussen januari 2016, toen hij werd vrijgelaten, en twee weken voor het proces voor de politierechtbank in november 2016, hebben we exact één brief van hem gekregen. Geen drie dus, één! Dat we die brief exact twee weken voor het proces kregen, zal wel geen toeval geweest zijn”, zeggen Bart en Ann.

Al wil hij benadrukken dat hij zich allerminst als een slachtoffer beschouwt, zegt hij Miguel V. in zijn open brief, toch voelt hij zich opgejaagd wild. “Mensen willen je kapot. Elke keer er weer iets in de media verschijnt, regent het telefoontjes. Daarom sluiten mijn partner en ik ons af van de buitenwereld. We durven ons gezicht niet meer te tonen, zo erg is het.”

“Sommige mensen zullen misschien zeggen dat het mijn verdiende loon is, maar ik raak alles kwijt. De relatie met mijn familie is vertroebeld, mijn twee kinderen lijden onder de situatie. Vrienden blijven achterwege. Klanten haken af. “

“Eigenlijk is mijn vriendin zowat de enige die me nog steunt. We kennen elkaar al lang, maar wonen pas sinds een half jaar samen. Ik bewonder haar. Ze beseft ook maar al te goed wat ik meemaak. Lang geleden is ze zelf haar jongste broer verloren bij een verkeersongeval. Ze heeft dus, jammer genoeg, ervaring en kent de twee kanten van zo’n dramatisch verhaal. Toch blijft ze achter me staan. Ze vindt dat ik de kans moet krijgen om nog iets te maken van mijn leven en te doen wat moet voor de familie van Saar. Dat is ook mijn wens”, besluit hij.

“We willen hier geen verdere polemiek rond voeren. Voor ons zijn de feiten wat ze zijn. Ons Saar is dood.”