Het Cult.jaar 2017 voor Lynn Van Royen: "Ook al speelde ik mee in 'Tabula rasa', toch kende ik de ontknoping niet"
Lynn Van Royen was te zien in de twee meest bejubelde Vlaamse fictiereeksen van het jaar. Zelf heeft ze vooral lof voor de David Hockney-expo in Parijs en is ze nog steeds onder de indruk van de late ontdekking van de film Toni Erdmann.
The hardest working girl in showbizz. Als iemand dit jaar die titel verdient is het Lynn Van Royen wel. Ze ging als Kato Hoeven op zoek naar haar eigen moordenaar in Beau séjour, probeerde in Tabula rasa de gaten in het geheugen van haar zus te dichten, kaapte de hoofdrol weg in het tweede seizoen van de internationale coproductie The Team en stond tussendoor ook nog op de set van de nieuwe VIER-reeks De dag. En dat heeft zo zijn gevolgen voor Van Royens culturele parcours van het afgelopen jaar.
Theaterstukken bijvoorbeeld heeft ze de voorbije twaalf maanden amper gezien. "Normaal kan ik enorm genieten van zo'n avondje theater. Meestal ga ik kijken naar stukken waar vrienden of vriendinnen in meespelen, wat me meteen ook de kans geeft om na de voorstelling nog eens bij te praten. Maar dat is er dit jaar dus niet van gekomen. De beperkte vrije tijd die ik had, heb ik met mijn kinderen doorgebracht." De ene voorstelling die wel in Van Royens lijstje belandde is dan ook niet geheel toevallig een kindervoorstelling. "Ik heb erg genoten van Wa Wilder Man van Compagnie Barbarie. Een stuk over vooroordelen en angst voor het onbekende op een heel speelse manier gebracht."
'Ik heb erg genoten van 'Wa Wilder Man''. Een kindervoorstelling over vooroordelen en angst voor het onbekende op een heel speelse manier gebracht'
Lam Gods
Ook manlief, schilder Gilles Van Schuylenbergh, moest in die schaarse vrije tijd worden ingepast. En dus trok het koppel richting Parijs om daar leven en werk van David Hockney te bewonderen. "Een fantastische expo", zegt Van Royen. "Ik heb er mijn ogen uitgekeken. Het is ook heel leuk om dat soort dingen met Gilles te doen. Hij kan me met zijn uitleg echt in zo'n werk binnentrekken." Ook voor volgend jaar staat trouwens al beeldende kunst op het programma. "Ik wil absoluut naar Gent om in de Sint-Baafskathedraal te gaan kijken hoe het Lam Gods er na de restauratie uitziet."
Wat film betreft bleef Toni Erdmann nog een tijd in Van Royens hoofd spoken. Al kreeg ze de film maar een paar maanden na de release te zien. "Dat was op het filmfestival in Kilkenny, Ierland. En eigenlijk ben ik er met tegenzin aan begonnen. Hij duurt twee en een half uur en de bioscoop in kwestie was een klein, koud achterafzaaltje van een café met keiharde stoelen. Maar na een halfuur in de film was ik dat helemaal vergeten. Dat ik daarna hoofdrolspeler Peter Simonischek nog tegen het lijf ben gelopen op het festival en ik hem heb kunnen bedanken voor zijn prachtige film, maakt van Toni Erdmann nog meer een blijvertje."
Hondenmoord
Boeken lezen is nog zoiets wat er dit jaar bij is ingeschoten. "Ik heb nochtans een hele stapel klaar liggen. Maar dan grijp ik toch opnieuw naar The Curious Incident of the Dog in the Nighttime terug. Een boek over een autistische jongen die op zoek gaat naar de moordenaar van de hond van zijn buurvrouw. Ik heb het al een aantal keer gelezen, maar telkens ik er opnieuw in begin moet ik het tot het eind lezen."
'Dat ik hoofdrolspeler Peter Simonischek tegen het lijf ben gelopen op het festival en hem heb kunnen bedanken voor zijn prachtige film, maakt van 'Toni Erdmann' nog meer een blijvertje
En dan is er nog t natuurlijk. "Ik heb eigenlijk nog het meest genoten van Tabula rasa", verrast Van Royen. "Hoewel ik er zelf in meespeel, had ik er geen idee van hoe het verhaal van Mie uiteindelijk zou uitdraaien. Ik heb de laatste scenario's niet gelezen en kon dus gewoon samen met mijn lief naar de ontknoping kijken. Zalig!"