‘Wonderstruck’: ook kinderogen kunnen tegen een stootje

Wonderstruck is gebaseerd op een jeugdboek van Brian Selznick, de man die ook het bronmateriaal schreef voor Hugo van Martin Scorsese. Met die film deelt Wonderstruck een heerlijk gevoel van sprookjesachtige verwondering.

Todd Haynes, bekend van sensuele, uiterst volwassen drama’s als Far from Heaven en Carol, richt zich voor het eerst op een (voornamelijk) jong publiek. Maar hij gaat geenszins de kinderachtige toer op, en hij neemt Wonderstruck duidelijk even serieus als zijn vorige films: de analoge fotografie van Edward Lachman is minstens even wonderlijk, de decors en kostuums nog steeds tot in de puntjes verzorgd. Bovendien gaat Haynes ook nu weer aan de slag met pijnlijke thema’s als eenzaamheid, identiteit en de hunkering naar geborgenheid. Hij beseft dat kinderogen ook tegen een stootje kunnen.

Moedig en origineel

De film zapt heen en weer tussen twee verhaallijnen die op het eerste gezicht weinig met elkaar te maken hebben. In 1977 trekt de twaalfjarige Ben (Oakes Fegley) na een ongeluk naar New York om zijn afwezige vader te zoeken. In 1927 vlucht de dove Rose (revelatie Millicent Simmonds) net weg van haar autoritaire vader, waarna ze de oversteek van New Jersey naar Manhattan waagt. Haynes besliste om die tweede verhaallijn als een stille film te regisseren. Moedig, origineel en vooral erg geslaagd.

Beide hoofdpersonages willen uit hun isolement losbreken, en de montage helpt hen daar alvast een handje bij: door allerlei spiegel- en continuïteitstrucjes worden Ben en Rose nauw met elkaar verbonden. Vaak is dat erg mooi om naar te kijken, maar soms doet het geconstrueerd aan. Voor volwassen kijkers voelen enkele twists ook nogal getelefoneerd. Maar laat dat u er niet van weerhouden om uw netvliezen te verwennen met dit warme kleinood. En laat Kerstmis nu maar snel komen!

Nu in de bioscoop.