Bert, Bonni, Luka en Dries in finale ‘The Voice’: als het maar geen eendagsvlieg wordt

The Voice van Vlaanderen, om 20.40u op VTM

Bert Lievens (33), Tongerlo: “En nu aftellen naar de baby”

Zingt: Come Together van Gary Clark Jr. en It’s only Love van Bryan Adams & Tina Turner met Natalia.

Als Popeye op een wild dobberend schip: zo presenteert Bert, begeleider in een beschutte werkplaats, zich steevast aan het publiek. Wijdbeens, vol zelfvertrouwen, stoer. Podium­ervaring had hij al met zijn covergroep Fenix, maar aan zijn zang­techniek en zijn “steenkolenengels” is mede door coach en streekgenoot Natalia flink geschaafd. “Als ik win, neem ik een korte pauze. Even de batterijen opladen, want het was zwaarder dan ik dacht. Het geld zou ik opzijleggen. Een deeltje zou naar onze zoon gaan, die op 21 januari geboren wordt. Winst of ­verlies, ik blijf met evenveel plezier optreden met de mannen van onze covergroep. Ik heb me eerlijk gezegd niet uitgesloofd om stemmen te ronselen. We hebben van VTM honderd posters en 2.500 flyers gekregen, ik denk dat ik nog duizend flyers heb.”

Dries De Vleminck (29), Denderleeuw: “In het zorgcentrum kijkt iedereen VTM”

Zingt: When I Need You van Leo Sayer en I Wanna Be like You uit Jungle Book met Bart Peeters.

Het broodje van zijn groep Houston’s Problem is gebakken: 23 optredens zijn al bevestigd voor 2018, dit jaar hadden ze er nog geen tien. Nochtans benadrukt Dries dat Houston’s Problem op die optredens géén covers zal spelen, wel potige rock. “We speelden voorheen alleen in jeugdhuizen en op jaarmarkten, dat zal volgend jaar anders zijn. The Voice heeft onze groep vanonder de kerktoren gehaald.” Winst of verlies: Dries blijft aan de slag bij zorgcentrum Zonnestraal in Lennik. Daar leeft iedereen mee. “Tijdens de nachtdienst sturen ze zelfs mails rond om alle tv-toestellen op VTM te zetten. Ik hoop dat er na The Voice interesse is om met mij verder te werken, met die 25.000 euro geef ik sowieso een feestje.”

Luka Cruysberghs (17), Wijgmaal: “Zó klein ben ik nu ook weer niet”

Zingt: Troy van Sinéad O’Connor en Mad about You van Hooverphonic met Alex Callier

Een vriendin had haar ingeschreven voor The Voice Kids, maar die had zich van geboortejaar vergist: Luka is niet van 2001, maar van 2000. Te oud voor The Voice Kids dus, maar net niet te jong voor de volwassen versie. Gelukkig maar, want de studente sportwetenschappen staat als enige vrouw in de finale. Maar uit haar pijp komen kan ze, met haar 1 meter 67. “Mijn mama is twee centimeter kleiner, veel groter zal ik wellicht niet worden (lacht). Maar met een hak zit ik aan 1 meter 70, zò klein is dat nu ook weer niet.” De vergelijking met Laura Tesoro, achteraf bekeken de échte winnares van The Voice in 2014, is logisch: “Zelfs voor mijn deelname zeiden mensen al dat ik op haar leek, al verschillen we muzikaal toch. Als ik win, hoop ik dat iemand met mij wil werken. Ook al win ik niet, dan nog hoop ik op een samen- werking. Er zijn genoeg deejays die mijn stem willen gebruiken, maar ik denk niet dat mijn toekomst daar ligt.”

Bonni Van Ounsen (20), Merksem: “Elke dag pinten, dat is gedaan”

Zingt: Too Good at Goodbyes van Sam Smith en Castle on the Hill van Ed Sheeran met Koen Wauters.

De knuffelbeer met de krulletjes zag zijn zelfvertrouwen als een Noord-Koreaanse langeafstandsraket de lucht in gaan. “Ik gaf mezelf al kritiek nog voor ik aan iets begon. Ik ben nogal fors en groot, ik zag mezelf niet meteen goed bewegen op een podium.” Groot is de student marketing nog altijd, fors al minder. Dertien kilo is hij kwijt. “Ik zat in een studenten- club, en daar was het elke dag drinken. Met The Voice ben ik er drie maanden afgebleven. Nu drink ik af en toe een pintje, maar er moet nog wel vijftien tot twintig kilo af.”

“Als ik vanavond win, trakteer ik mezelf op een skivakantie. En mijn ouders op een cadeau. Meedoen aan The Voice was sowieso een geschenk. Al die liveshows nemen ze me niet meer af. Ik had nog nooit voor een groot publiek gestaan. Eén keer op Slorarock, een muziekfestival in Merksem. Daar komt zo’n duizend man op af, al waren het er hooguit tachtig toen ik op het podium stond.”